Zaterdag 23 maart
We hadden een fietstochtje naar Camposol gepland maar heel af en toe gooit zelfs hier het weer roet in het eten. En dat gebeurde dus nu ook. We stonden keurig in fietstenue, klaar voor het startschot. We hadden een koffieadres afgesproken op de Countryclub bij Annemieke en Chris. Helaas, om 10.00 uur begon het te druppelen en langzaam ging dat over in regen. Koffie maar afgemeld en uitgesteld naar de volgende keer (dinsdagmorgen). Toch maar even gedoucht en opnieuw weer een probleem met het warme water, dat telkens uitviel. Ik heb de ochtend gebruikt om dat warm water probleem op te lossen. Ik ontdekte dat de douchekop helemaal verkalkt was, dus die heb ik eerst maar ontkalkt. Daarnaast zit er iets in die mengkraan. De oplossing zit hem in het snel wisselen van boven- naar onderwater. Dat helpt, samen met de ontkalkte douchekop. We hebben s ’middags toen het weer droog werd nog een wandeling gemaakt. Hadden we in ieder geval nog beweging. Rond 6 uur een kopje soep genomen en om half acht zijn we naar beneden gelopen. In restaurant La Proa zou weer goede muziek zijn en daarvoor hadden we gereserveerd en ook om te genieten van een goede maaltijd en een goed glas wijn (natuurlijk uit de regio Murcia). Tot mijn verrassing waren dezelfde muzikanten aanwezig als de laatste keer met Hans en Lenie. De twee vormen samen het koppel Easy Street en spelen alle muziek van Pink Floyd, Carlos Santana, Dire Straits, Gipsy Kings en de Eagles. Het werd een super-avond. Bij binnenkomst kon Marianne meteen kennismaken met Lowick, de Fransman uit Arcachon (onder Bordeaux) met wie ik een aantal gemountainbiked heb. Lowick heeft een appartement in Isla Plana en is een uitstekend danseur, die op de dansvloer gevoel van ritme laat zien. Uiteraard gezellig bijgepraat met Lowick, die samen met zijn vrouw aanwezig was. We kozen voor een maaltijd met een salade als voorgerecht en zalm voor Marianne en kip voor mij. Smaakte als een tierelier. De twee muzikanten kregen het weer voor elkaar om mensen op de vloer te krijgen. Ook Marianne en ik hebben gedanst. Rond middernacht was de avond afgelopen. Het was weer buitengewoon gezellig.
 |
 |
Foto’s: La Proa - de bandleden van Easy Street en een stralende Marianne
Zondag 24 maart
Zondagmorgen wordt geacht Pedaleursochtend te zijn maar het was hier bewolkt en het dreigde, niet echt fietsweer. We hebben rustig wat wasjes gedraaid om langzaam na de boterham om te kleden en op de fiets te stappen.
We kozen voor een niet al te zware rit over de Tomatenweg naar Mazarrón. Ik had Marianne tevoren aangeven dat de Tomatenweg in het tweede deel vol met kuilen zit, dus alertheid is vereist. Er rijdt alleen verkeer over de weg die in of naar de kassen (tomaten) gaat. Een auto waagt zich niet zo gauw aan die kuilen en fietsers op een racefiets ook niet. Met de ATB kun je dingen makkelijk omzeilen. Via Mazarrón zijn we naar de weg naar La Pinilla gereden om daar op het nieuwe mountainbikepad te rijden. Dit pad is gelegd op het oude tracé van een spoorlijn, waarop nooit een trein gereden heeft. Ze hebben het netjes aangelegd maar het is eigenlijk een niet verhard glad fietspad geworden in plaats van een ATB-pad, maar het idee is leuk. We zijn door de urbanisatiewijk Countryclub gereden en aan de andere kant het mountainbikepad weer opgepakt. Ik had aan Marianne aangegeven dat het laatste stukje (voor het asfalt) pittig omhoog loopt en dat tussen de stenen door. Ik wist dat het voor Marianne te doen was en dat bleek ook, ze reed de klimmetjes ook keurig op. In Camposol (een tweede urtbanisatiewijk) hebben we koffie gedronken en daarna zijn we over de ventweg langs de MU3 (een autoweg) naar Mazarrón gereden en vervolgens een klimmetje gedaan naar Bolnuevo. Helemaal binnendoor teruggereden naar Puerto de Mazarrón en zo via een onverharde weg (klimmetjes van de verharde weg naar ons huis ontwijkend) naar huis gereden.
Foto’s van deze rit:
Bovenste rij vlnr: halverwege ATB-route naar Camposol, 1e selfie (nog nooit gemaakt), brug over de snelweg naar de koffie
Onderste rij vlnr: fietsenstalling bij de koffie, Marianne op de ventweg langs MU3, bijna thuis
Na de douche en een verkwikkend drankje zijn we begonnen aan de maaltijd. Ik had de skottelbraai opgesteld met de bakplaat. Marianne maakte de salade en het stokbrood en aan mij de eer om de varkensfilet en de kipnuggets te bakken. Het smaakte allemaal voortreffelijk.
’s Avonds de TV op NL 1 gezet voor het voetballen (Nederland-Duitsland kwalificatiewedstrijd). Ik heb dat vanuit de zijlijn bekeken. Er moest ook nog een week worden afgewerkt en openbaar gemaakt worden en dat lukte.
Maandag 25 maart
De maandag startte met een onbewolkte hemel en een heerlijk zonnetje. In de tuin hebben we ontbeten. De fietsroute voor vandaag werd doorgesproken.
Maar eerst zou er nog huishoudelijk werk gedaan worden. Poetsen moet ook af en toe. Dat hebben we gezamenlijk gedaan. Daarna nog even boodschappen gedaan voor de avondmaaltijd en na de lunch ons geprepareerd in Pedaleurstenue voor een klimritje. We hadden dat goed doorgesproken. Toch valt het altijd tegen als je in het begin van het seizoen klimkilometers moet gaan maken. Ik had die wel in de benen, maar Marianne nog niet. Toch waagden we ons aan de klim van de Cuesta, 9 km van zeeniveau naar 352 m. Dat lijkt niet zo veel, maar als je de stukken vals plat en de afdalinkjes meerekent, kom je toch op 440 hoogtemeters uit, zeker voor Marianne een pittige klim maar ze deed het (en dat op de ATB) en een verraderlijke wind tegen. Via Taillante zijn we naar Perin gereden waar ik een verrassing had voor Marianne twee steile (korte) stukken van 16 % en daarna omhoog via de achterkant van de Cedacero (van Cartagena naar Isla Plana) met rugwind naar de top gereden en vervolgens afgedaald. Ik was uiteraard solidair met Marianne en had ook de ATB genomen. Tijdens de afdaling haalde ik 79 km p/u en ik realiseerde me dat ik met de racefiets tegen de 90 gehaald zou hebben omdat je aerodynamica dan volstrekt anders is, maar niet getreurd. Via Isla Plana terug naar huis gereden, toch nog 38 km en 770 hoogtemeters. Een prestatie voor Marianne die dan ook kei-moe was maar dat mocht ook wel.
Foto’s van deze rit: beklimming van de Cuesta, 9 km lang, laatste stukje 12 % en dat op de ATB met noppenbanden
Aan mij de eer om de basis van een heerlijk pastamaaltijd te maken. Marianne kookte de macaroni. ’s Avonds nog even geskypet met Hans en Cintha (mijn oudste broer en vrouw) en wat mailtjes met foto’s verzonden en vervolgens de strijd aangegaan met Rummikub. Ik zal de uitslag niet verklappen.
Dinsdag 26 maart
Op tijd opgestaan omdat we vandaag een stadswandeling door Cartagena zouden maken en vooraf een bezoek zouden brengen aan Annemieke en Chris op de countryclub (zie week 4). Ik had nog een eigendom van hen in bezit en dat wilde ik niet vergeten om terug te brengen. Gelijk gelegenheid om effe bij te praten. Met Marianne naar de Countryclub gereden en een gezellig bakje koffie gedaan en voor Marianne even kennis gemaakt met de jongste zus en partner van mijn zwager Kees. Rond 11.30 uur zijn we via La Pinilla en Las Palas naar Cartagena gereden en hebben we op de gebruikelijk plaats geparkeerd. We zijn langs de haven gelopen en zijn gestart met een bezoek aan het Maritiem Historisch museum, waar een replica ligt van een Fenicisch schip dat stamt uit de periode ongeveer 500 jaar voor Christus. De boot is in 2002 gevonden onder het zand in de oude haven van Puerto de Mazarrón. Het heeft tot 2008 geduurd voordat de vessel (een klein zeilschip) is blootgelegd en volledig onderzocht en gefotografeerd en gefilmd. In het museum van Cartagena ligt nu op ware grootte een replica van dit schip in de exacte uitvoering. De Feniciërs (soms ook Phoeniciërs genoemd) waren een handelsvolk dat met dit soort boten de kusten van Middellandse Zee afvoer en handel dreef in het toenmalige Kartaarse Rijk met o.a. de stad Kart-Hadasht in het huidige Tunesië. Tot 200 jaar voor Christus hadden de Feniciërs hun boten ook naar de noordzijde gestuurd voor handel met de toenmalige bewoners van het Iberisch schiereiland. Hiervoor werd de baai van het huidige Cartagena gebruikt. De oorlog in het middellandse zeegebied waarbij de Puniciërs en de Cyprioten betrokken waren, namen de Romeinen het heft in handen en namen zij ongeveer 400 jaar voor Christus de plaats Kart-Hadasht in en noemden het Carthago. Zij breiden de handelsplaats van Spanje uit en noemden het Carthago Nova later omgedoopt tot Cartagena. We melden ons bij de balie van het museum en als 65+er hadden we de toegang vrij. Ik wist dat er een mogelijkheid was in het auditorium de film te zien van het onderzoek naar de gezonken vessel in Puerto de Mazarrón. Dat was echter alleen voor groepen maar na enig aandringen mochten we bij een grote groep schoolkinderen in het auditorium aansluiten en zo konden we film zien, Spaans gesproken met Engels ondertiteld. De rondgang door het museum gaf ons niet alleen de gelegenheid de exact nagemaakte replica te zien maar ook voorstellingen met een beschrijving en gevonden materialen van de hele periode van 1000 jaar voor Christus tot 1000 jaar na Christus.
Tijd voor de lunch. We schoven aan op het terras van de Yellow Submarine waar ik met Hans en Lenie ook gezeten had. Na een prima maaltijd konden we aan de verdere wandeling beginnen met uiteraard een bezoek aan de kasteeltuin (via de hoge glazen lift) met uitzicht op de havens, de forten, het oude en nieuwe Cartagena met het Romeinse amfitheater maar ook het nieuwe amfitheater waar tegenwoordig popconcerten worden gegeven. Dit is gelegen naast het oude theater. Rond 16.30 uur de auto weer opgezocht, na een wandeling van 6 km, rond en door de stad.
Foto's Cartagena:
Bovenste rij vlnr - de glazen lift naar de kasteeltuin (links de Romeinse arena (in restauratie), stadhuis Cartagena, gerestaureerde toren van de Molino harinero (meelmolen) uit 1667 (de rest komt nog),
Onderste rij vlnr - genieten van het uitzicht op de haven (kasteeltuin), zicht op nieuwe amfitheater (links) en het oude Romeinse theater (rechts), uitzicht op de haven.
Op de terugweg even gestopt in Isla Plana waar we hadden afgesproken om even afscheid te nemen van Roger en Ann, twee Britten die ik al jaren ken. Ann is de linedance-teacher, waar ik elke week kwam en Roger is een fietsmaat (van de Britse fietsgroep waar ik regelmatig mee fiets). Roger had de pech om een week eerder op een natte weg in de buurt van Calnegre in een bocht onderuit te gaan. Natte weg in Zuid-Spanje betekent alert zijn want het wegdek kan verraderlijk glad zijn door opgedroogde olie en rubber. Resultaat een scheur in het bekken. Gelukkig valt dit mee en met rust moet het genezen. Roger kon nu achter nauwelijks lopen. Morgen (woensdag) gaan zij met het vliegtuig terug naar Wales en wordt hun auto later overgebracht. In de winter bewonen zij een appartement in Isla Plana. Hen opgezocht, bijgepraat over de ongelukkige val en hun terugreis en afscheid genomen voor een klein jaar. We houden contact.
De middagmaaltijd in Cartagena gaf ons gelegenheid ’s avonds een eenvoudige maaltijd te nemen, een lekkere kom tomatensoep en een uitsmijter. Twee keer op een dag warm eten (zoals de Spanjaarden doen) is voor ons Nederlanders toch te veel.
’s Avonds natuurlijk gerummikubt, dat kan niet missen.
Woensdag 27 maart
Rustig ontbeten en ons in fietstenue gehesen. Rond 10.00 uur op de ATB gestapt voor een ritje voor en op de kustweg Bolnuevo naar Cañada.
Het was prima weer maar wel een harde wind. Eerst gestopt bij de Gredas van Bolnuevo. Dit zijn de zandsculpturen waarvan iedereen het onbegrijpelijk vindt dat die niet beschermd worden. Iedereen kan er zo opklimmen met allerlei gevaarsfactoren van dien. Het toeval wil dat we in gesprek met een Nederlands stel te horen kregen dat zeer recentelijk besloten is dat de Gredas beschermd gaan worden en allerlei maatregelen getroffen worden en natuurlijk financieel gesteund vanuit de Europese pot. En daarna stuivertje gewisseld, wij maakten een foto van het NL-stel voor de Gredas met hun camper en hij maakte een foto van ons met onze ATB. Zijn wij toch beter af.
Foto links: op de foto voor de Gredas in Bolnuevo
Foto onder: panoramafoto van het begin van de kustweg
Vervolgens reden we Bolnuevo uit via een kort klimmetje en kwamen we op de onverharde kustweg uit. Deze weg loopt langs de ruige kust van dit gebied, soms pal langs de Middellandse Zee. We hadden afgesproken dat we zover zouden rijden dat Marianne dat goed kon volhouden. Als je geen daler bent en geen liefhebber van onverharde paden, dan rijd je niet ontspannen. Niettemin ging het redelijk goed. We zijn regelmatig gestopt om van het uitzicht te genieten en foto’s te maken. Bij de palmbomen zijn we overeengekomen om terug te rijden en dan in Bolnuevo via een andere route terug te gaan naar ons huis. Kwamen we nog op een pad uit, waar we maar net langs een grote plas water konden. Fietsen gaat dan toch beter dan lopen, maar Marianne koos ervoor om te lopen. Kan allemaal. Rond twaalven waren we weer terug.
Foto's boven: vlnr - genieten op de kustweg vanaf Bolnuevo, prachtige uitzichten
s’ Middags van het zonnetje genoten en op tijd aan de maaltijd begonnen.
Ik zou buiten op de braai roerbakken en vlees prepareren.
Marianne zorgde voor de sla en alle ingrediënten.
We hebben een meer dan voortreffelijke maaltijd gehad. Samen opruimen, samen afwassen is ook weer een sociaal moment. Hadden we beiden ook al lang niet meer gedaan. De vaatwasser gebruiken we hier niet.
Foto links: de maaltijd wordt bereid op de skottelbraai.
Vervolgens heb ik de hotels geboekt voor de terugreis op 4, 5 en 6 april.
Is dat ook geregeld.
s’ Avonds voor het eerst gekaart, klaverjassen met z’n tweeën met deels gesloten en deels open kaarten. Marianne won.
Donderdag 28 maart
Het zag er buiten super uit. Ontbijt in de achtertuin in de zon bij een strakblauwe lucht. We hadden afgesproken dat ik deze ochtend voor mezelf een racefietsritje zou doen. Marianne zou genieten van de zonnetje en wat andere dingen gaan doen.
Om 10 uur vertrok ik voor een rit van 55 km op een glooiende parkoers via La Majada (de j spreek je uit als g) over de Citroenenweg naar Mazarrón, voor mij een bekende weg waar je uiteindelijk toch op ruim 500 hoogtemeters uitkomt. Aanvankelijk was er een matige wind, maar windkracht 5 was voorspeld. Nou, die kwam ook. In La Majada nog even een foto gemaakt van de dorpskroeg El Puente, een kroeg waar fietsers regelmatig een koffiestop maken. Een paar jaar terug zat er een oud baasje als eigenaar in die al zenuwachtig werd van 7 fietsers, nu is het overgenomen door een jong stel, die de zaak opgeknapt hebben en die achter een mooi terrasje heeft gemaakt. Daar hebben we deze winter al eerder gezeten voor koffie en een tostado tomato. Op de foto zie je rechts in de boom een motorfiets hangen. Aanvankelijk werd aangegeven dat dit een herinnering was een dorpsgenoot die met de motor verongelukt was, maar het blijkt gewoon een stunt van dorpsjeugd te zijn, ook leuk. De naam Citroenenweg is verzonnen door overwinterende fietsers om een route aan te duiden. De naam heeft te maken met de vele kwekerijen van citroenen en sinaasappels die langs deze weg staan. Nog een paar plaatjes gemaakt van deze weg. Uiteindelijk kom je uit bij de weg van Totana naar Mazarrón en sla je rechtsaf. Het is een weg, te midden van druivenkwekerijen (overigens druiven voor de consumptie). Deze weg loopt vals plat omlaag. Ik heb in eerdere berichten al iets geschreven over deze route en de weg omlaag.
Foto's: vlnr - dorpskroeg El Puente in La Majada, een volle citroenenboom, tussen de druivenkwekerijen door naar de verbindingsweg Totana - Mazarrón.
Uiteindelijk via Mazarrón naar Bolnuevo gereden waar ik een beetje mazzel had dat ik op de fiets bleef. Bij een van de vele zinloze verkeerslichten, reed ik langzaam rechts van de weg wachtend op het groene verkeerslicht. Een klein autootje kwam links naast mij rijden en kwam steeds verder naar rechts. Mijn vermoeden dat de bestuurster mij niet zag, klopte. Ik kneep al in de rem om erachter te blijven. De bestuurster sloeg rechts af zonder op of om te kijken. Blij dat ik het goed ingeschat had, anders was ik gemangeld. Ik was rond 12.30 uur terug, 55 km en 573 hoogtemeters en ruim 500 versnoepte calorieën. Marianne lag heerlijk van de zon te genieten. Een lichte lunch gebruikt en met het “zon genieten” van Marianne maar even meegedaan. Om 16.00 uur boodschappen gedaan. Daarvoor hadden we al een wasje gedraaid en opgehangen. Voor de avondmaaltijd een heerlijke pastamaaltijd gemaakt en ’s avonds nog even gecommuniceerd door Marianne met dochterlief en ik met mijn dochterlief. Zo gaat het.
Vrijdag 29 maart
Gepland was om de route over de Algarrobo te rijden. Er was een lichte twijfel omdat het bewolkt was en omdat het windkracht 5 was. Toch besloten om door te zetten en de route te rijden. Om 09.15 uur stapten we op de fiets om via de Tomatenweg naar Mazarrón te rijden. Ja, opnieuw de Tomatenweg. Dat komt omdat er naast een gravelpad en deze Tomatenweg, maar één goede weg is en dat is de druk bereden verbindingsweg tussen Puerto en Mazarrón maar da’s geen veilige keuze. De Tomatenweg zit zoals gemeld vol met gaten. De kuilen omzeilend kwamen we in Mazarrón aan. En dan rijden we de mooie weg naar La Pinilla in over de Sierra Algarrobo. De wind hadden we ernstig tegen, maar Marianne fietste eigenlijk gewoon goed. De weg is 8 km lang waarvan een aanloop van 3 km en een klim van 5 km met een stijgingspercentage tussen de 5 en 8 %. Boven even op adem gekomen en toen afgedaald, nou ja, afgedaald, het zijn 4 korte afdalingen met 4 korte klimmen, schiet dus ook niet op. Na de oude Victoriamijn begint de afdaling naar La Pinilla. Waar we bij de klim de wind tegen hadden, hadden we hem bij de 8 km naar Las Palas ook tegen maar dan schuin. Gewoon een vast tempo kiezen en zo reden we samen naar de koffie. Na de koffiestop in Las Palas zijn we de Cuesta vanaf de korte kant opgereden (zal Hans en Lenie aanspreken). Mooie afdaling, nu met de wind in de rug) en dan terug naar huis. In totaal 45 km met 755 hoogtemeters. Onderweg nog wat mooie foto’s gemaakt. Terug in de El Alamillo waren we over één ding eens: Blij dat we gegaan waren.
Foto's boven:
Bovenste rij - vlnr - klim naar de Algarrobo, 8 km lang, maar met prachtige uitzichten
Onderste rij - vlnr - koffiestop in Las Palas, klim achterzijde Cuesta, de inhalende wielrenner, rijdt op een racefiets EN is een stuk jonger, da's niet eerlijk, afdalen van de Cuesta naar El Alamillo (rugwind).
Tot halverwege de middag scheen de zon en daar kon Marianne nog van profiteren en uiteraard ik ook, lekker buiten lunchen. Ik ben nog even naar La Proa gereden (het restaurant onder de berg hier) om morgenavond te kunnen genieten van een gezellige avond met eten en muziek en vooral goede wijn en jawel hoor. Je moet er reserveren. Er zou een goede band komen. Gereserveerd voor zaterdagavond 20.00 uur (je leest dat later).
Vanavond heb ik de maaltijd geprepareerd op de braai. Runderlapjes met roerbakgroenten en stokbrood met lekkere sauzen. Smaakte als een tierelier.
Vanavond de blog bijwerken, foto’s selecteren en dan kan in het weekend deze week 12 weer gepubliceerd worden.