Zaterdag 2 maart
 |
 |
Bijtijds op want vanmiddag zou ik in Alicante dochterlief Inge en haar gezin gaan ophalen. Zij zouden een week verblijven in het huis van de Belgen Marc en Jeanne, een straat hier beneden. Nog extra boodschappen doen en alles in gereedheid brengen in hun tijdelijke huis. Ik had al gezien dat alles brandschoon was. Marc vertelde mij nog enkele bijzonderheden over sleutels e.d. Rond 12.30 uur reed ik naar Alicante. Ik parkeerde op de gebruikelijke plaats voor kortparkeerders en ik wandelde naar de Hal van Arrivals. Inge had al een appje gestuurd dat ze een kwartier geleden al geland was. Dat is een stuk eerder dan dat Easyjet op de site had aangegeven. Ik stond nog maar net in de aankomsthal of ze kwamen er al aangelopen. Altijd leuk weerzien, na een paar maanden. Rustig op huis aan gereden en hen geïnstalleerd in hun onderkomen. We hadden inmiddels de afspraak gemaakt om ze rustig te laten installeren en dan zouden ze even bij mij een rondleiding krijgen en dan zouden we gezamenlijk naar de Gran Mundo in Puerto lopen, een wandeling van 4 km, maar wel via het strand. Gran Mundo is een wokrestaurant, dat zeer goed bekend staat. We hebben daar buitengewoon goed gegeten en gedronken voor een, voor Nederlandse begrippen, belachelijk lage prijs. We hadden een fles vino tinto (uit de regio) kortjan gemaakt (met drieën) en bij de betaling kregen we nog eenzelfde fles cadeau, nou je kunt het slechter treffen.
Langzaam zijn we via de promenade teruggelopen en daar moesten Bodhi en Ravi nog even oefenen op de trimtoestellen, die langs de promenade staan opgesteld. Afgesproken dat we morgen met een rustige dag beginnen, even boodschappen gaan doen bij de Lidl en dan hier gaan grillen. Gaat helemaal goedkomen.
We gaan het zien morgen.
 |
 |
Foto's links:
Op de promenade staan een aantal trimtoestellen die 's avonds laat normaal niet meer gebruikt worden,maar voor de kids was het de manier om na een forse maaltijd even af te reageren.
Zondag 3 maart
De zondag rustig begonnen. Huiselijke dingen en rond 11 uur dwarrelde de familie binnen. We zouden naar de Lidl (enige winkel die op zondagmorgen open is) om wat inkopen te doen voor de komende dagen. Voor vandaag gaan we bij mij rond 16.00 uur eten en we gebruiken dan de bakplaat buiten. Vlees en vis ingekocht en andere lekkere dingen.
Foto’s van de Lidl in Puerto de Mazarrón, overigens in een volledig vernieuwd gebouw, volgens het nieuwe Lidl-concept.
Inge en Ton wilden graag naar de haven lopen. Het was ten slotte prachtig weer. Gauw een boterham gegeten en de familie vertrok. We spraken af dat ik voorwerk zou doen voor de maaltijd (sla aanmaken en wokgroenten snijden en bakken).
Nou, dat lukte aardig.
Foto's boven: net jonge honden die vanuit de kou en de regen in Puerto de Mazarrón worden losgelaten. Inge heeft haar nieuwe profielfoto voor Facebook gemaakt, de kids aan het water en een manier om gedag te zeggen.
Om 4 uur was de familie er weer terug. Zo gingen we tafel dekken, natuurlijk in de tuin. De rest voorbereiden en vlees en vis bakken op de plaat, lekker wijntje / biertje erbij. We hebben het toch wel goed.
Het was een uitstekende maaltijd waarin iedereen natuurlijk weer teveel at, maar lekker was het. Citroenen hadden we niet gekocht, want ze hangen in eigen tuin. Ravi, de jongste vindt het lekker om citroensap uit te persen en zo op te drinken. Ik vind het niks, maar hij wel. Heerlijke maaltijd. Afruimen, afwassen en zo dat hoort er allemaal bij. Rond 19.00 uur, Studio Sport tijd, verdween de familie en kon ik mijn eigen ding doen. Morgenvroeg fietsen en morgenmiddag gezamenlijk met de auto naar de Kanonnen en La Azohía.
Foto's maaltijd: uiteraard buiten in ons favoriete hoekje, Bodhi verzorgt het vlees en Inge plukt citroenen uit eigen boom.
Maandag 4 maart
Ik had permissie om te gaan fietsen. Om 09.30 uur naar las Torres gereden. Daar stonden we met 6 mensen klaar om te gaan fietsen. Vijf gemotoriseerden en ik naturel. Bert had de route, op mijn verzoek naar Leiva en dan klimmen richting brandtoren en vervolgens naar Cañada de Gallego en via de kustweg terug. En dat gebeurde. Bert had een mooie route om binnendoor naar Leiva te komen en dan via een mij bekende weg met pittige klim (onverhard) Sierra de Herrera in. We zijn rechtdoor gereden via een mooie afdaling naar Cañada de Gallego. Met Louick (de Fransman) en Bert pittig omlaag gereden en dan maakt elektrische ondersteuning niet zoveel uit. Koffie gedronken in de kroeg bij de veiling en vervolgens naar de kustweg om via Bolnuevo naar huis te rijden. De groep wilde graag meerijden via mijn sluiproute naar mijn huis, “no problem” dus. Uitgelegd dat ik hier nu nog woon, maar woensdag as. verhuis ik naar het huis er schuin tegen over, waar Piet en Ria gewoond hebben. Met hulp van Inge en Ton is die verhuizing peanuts.
Na het douchen wachtte een heerlijke lunch bij Inge en Ton en daarna zouden we rustig naar de Kanonnen rijden. De uitstekende heuvelformatie van de Kanonnen (tot 400 meter hoog) heet Cabo Tiñoso en het verdedigingsbolwerk heet de Battería de Castillitos. Het bolwerk, eigendom van Defensie, is in 1928 gebouwd voor de verdediging van de Marine- en Oliehavens van Cartagena. De Battería bestaat uit een voormalige kazerne die aan de voet van Cabo Tiñoso ligt in het dorp Campillo de Ardentro, waar de kazerne ligt met de naam: Battería de Lomo Larga (da's niet complimenteus want het betekent letterlijk "lange lendenen"maar lomo staat ook voor varken). In ieder geval was daar het manschappenverblijf. Het verdedigingsbolwerk ligt 10 km verder, de berg op, via een smalle weg, soms in slechte staat. Wij deden dat met mijn busje. Soms is het passen en meten als je een tegenligger tegenkomt. Ik zag er een net voor de bocht aankomen en dacht, ik kan hem hier wel even een beetje aan de kant zetten. Ik stopte en achter mij reed een autootje met een Spaans kenteken, twee vrouwen erin. Die wachtte even, snapte het kennelijk niet en wilde mij voorbijrijden, net toen de tegenligger eraan kwam. Ze raakte in paniek en wilde achteruit rijden tot ik begon te claxonneren, bijna schade. Hoop gemanoeuvreer en uiteindelijk kwam het goed. De tegenligger reed mij voorbij, de bestuurder hief de handen ten hemel, wees met de duim naar het kleine autootje, inmiddels achter hem, schudde met de kop en stak de duim op naar mij. Zo maak je wel wat mee, op de Cabo Tiñoso. Uiteindelijk veilig en schadevrij aangekomen bij het provisorische parkeerterrein. Busje achtergelaten en gelopen naar de Battería. Daar hebben met name Ton en de kids zich uitstekend vermaakt, want onder het hoofdgebouw, waar de twee mega kanonnen op staan, is een waar complex met de donkere gangen, die leiden naar de voormalige opslag van munitie voor de kanonnen. Met ons vijven hebben we ons gewaagd om met behulp van de zaklantaarns op de smartphones in die donkeren gangen en ruimten rond te dwalen. Inge en ik vonden het op enig moment genoeg en wij gingen de vrije lucht weer in. Ton en de kids konden er geen genoeg van krijgen en ontdekten zelfs een ruimte waar de machines stonden om de kanonnen te verdraaien in een gewenste richting.
Foto's bovenste rij vlnr: het Kon. wapen van de Battería de Castillitos, een overzicht van het fort, de family op het uitzichtspunt
Foto's onderste rij vlnr: onder de Kanonnen werd de ruimte gevonden voor de opslag van de munitie voor de kanonnen, die met een ingenieus systeem naar boven getakeld werden, in het midden de machnes om het hele kanon te richten en te draaien; rechts een super donkere gang onder kanonnen.
Uiteindelijk toch maar de auto opgezocht en weer richting huis gereden, Er moest ook nog gekookt en gegeten worden. Gezamenlijk maakten we een prima maaltijd van spaghetti, met gehakt, wokgroenten, kaas en daarnaast nog een heerlijke slabak. Dat was wel genieten. Na de afwas gingen Ton (de schoonzoon) en Ravi (de jongste kleinzoon) naar hun eigen huis en gingen Inge, Bodhi en ik nog even Rummikuppen. Wel gezellig.
Dinsdag 5 maart
Deze dag stond in het teken van Cartagena. Om 12.00 uur werden we verwacht bij de likeurfabriek Licor 43, waar ik precies een week eerder met Hans en Lenie was geweest. De middag zouden we lekker gaan lunchen en dan ’s middags een stadswandeling doen. Maar eerst moest ik nog zakelijk zijn en de huur voldoen aan Eva. Nou, dat gaat allemaal heel gemoedelijk. Normaal betaal je ook € 50 voorschot voor de elektriciteit, maar dit keer niet. Morgen verhuis ik naar de woning hieronder 50 meter van hier. Daar hebben we afspraken over gemaakt. Ik mag de garage van het huidige huis blijven gebruiken voor het stallen van de fietsen. Maar eerst nog Cartagena. We reden, op een klein vergissinkje na, zo naar de fabriek van Licor 43, buiten Cartagena. Het was weer een behoorlijke groep bezoekers. We kregen allemaal een badge en de opdracht om in het museum en de productiehal niet te filmen of de fotograferen, nou voor deze keer dan. We werden verwelkomd met een proefglaasje Licor 43, een goed begin. De rondleiding was zoals een week geleden met een eerste proefkennismaking, uitleg in het museum en een wandeling op de bovengang boven de productiehal en een zicht op de gigacontainers waar de verschillende dranken in opgeslagen worden. Er zijn immers meerdere Licor dranken, zoals de Barista met de koffiesmaak en de Gressy, een cream vergelijkbaar met Baily’s, die overigens alleen in Spanje te koop is.
Hierna kregen we nog een echte proeverij met daarbij een cocktail. Uiteraard was ook aan de kids gedacht. Zij kregen een drankje, alcoholvrij, dat uiterlijk op een cocktail leek. Toch een leuk idee. Na afloop moest er natuurlijk geshopt worden en dat gebeurde ook, natuurlijk ook door ons.
Foto’s Licor 43 - bovenste rij vlnr: op weg naar Cartagena werden we even opgehouden door een kudde schapen, ja, die Gressy smaakt ook goed, Bodhi en Ravi zaten even in hun eigen digitale wereld.
Onderste rij - vlnr: een toast op Licor 43 alcohol en geen alcohol, proost en een statiefoto voor de fabriek.
We vertrokken naar het winkelcentrum Mediterraneo, voor een uitgebreide lunch, bij La Pasta, waar ik al eerder geweest was. Het mooie is dat je zelf alle gerechten kunt uitzoeken, zoveel kunt eten als je wilt en drank en toetje(s) zijn inbegrepen en dat voor vast bedrag. Voortreffelijk uitgebreide lunch. Hoeven we vanavond misschien alleen een boterham te eten.
Na de maaltijd reden we naar het centrum van Cartagena en parkeerde aan de noordkant van het centrum. De stadswandeling begon daar ook over de stadswal naar het stadhuis. We wandelden door de drukke winkelstraat langs monumentale panden en langs overblijfselen uit de Romeinse tijd, waar druk aan gerestaureerd werd. Er is aan de achterzijde nog een vestingmuur die helemaal opnieuw gerestaureerd wordt en binnen die muren is het een ratjetoe aan gebouwen. Ongelooflijk hoe ze oud en nieuw overeind houden. Maat het geeft wel een rommelige aanblik. Omdat de glazen lift gesloten was moesten we te voet naar de kasteeltuin, waar je prachtig uitzicht over de stad maar ook over de havens hebt. We wandelden vervolgens langs het Romeinse amfitheater terug naar het stadhuis, waar door kinderen verkleed, de laatste dag van de carnaval gevierd werd. Tot slot staken we de drukke weg over en liepen via de kade naar de auto terug.
Foto's Cartagena:
bovenste rij vlnr: een muurschildering bij de opgravingen uit de Romeinse tijd, boven op de uitzichtpunt, Bodhi in gepeins
onderste rij vlnr: Inge wil een tree omhoog maar de trap houdt op, een pauw in de kasteeltuin, het uitzicht op Cartagena vanaf de kasteeltuin, het Romeinse amfitheater.
Het was inmiddels bijna 7 uur. In Isla Plana nog een paar boodschappen gedaan en vervolgens heb ik de family bij hun bungalow afgezet. Ik heb ’s avonds nog één boterham genomen, zo vol zat ik nog van het eten in Cartagena. Weer een week (7) afgerond en iedereen geïnformeerd. Met een schuin oog Ajax in Madrid zien winnen met 1-4, waarna Ajax in de kwartfinale zit en Real Madrid eruit gepleurd is. Puike prestatie van Ajax. Daar heb ik een wijntje op gedronken. Ik heb altijd wel een goede reden voor een tinto.
Woensdag 6 maart
Belangrijke dag voor mijn vakantie verblijf in Spanje. Het is mijn verhuisdag van huis A naar huis B. Het was geen verrassing, want ik wist dat ik maar 2 maanden in mijn huis op de Calle Seclin nr 2 kon blijven en daarna voor één maand moest verkassen naar het huis op de Calle San Vicente nr 14. Het is maar 100 meter hemelsbreed, maar ik was inmiddels gehecht aan het huis op de Calle Seclin, vanwege het uitzicht op Puerto de Mazarrón, vanwege de aanwezigheid van de volle citroenenboom in de tuin maar vooral vanwege mijn favoriete hoekje in die voortuin. Anyway, wat moet dat moet. Vroeg opgestaan, het beddengoed in de wasmachine gegooid en begonnen met het inpakken van kleding en andere eigendommen. Om 09 uur verscheen Inge voor de broodnodige assistentie. Rond 11 uur hadden we alles ingepakt en klaar voor transport naar het andere huis. Toch maar besloten om alles in de bus te gooien en zelfs voor de 100 meter van deur naar deur te brengen. Rond 13 uur was alles over en het grootste gedeelte al in het nieuwe huis in de kast gelegd. Twee dingen deden het niet, de geiser (warm water draait op de geiser, aangesloten op flessengas van Repsol) en de WiFi. De geiser was snel geregeld maar de WiFi kregen we niet aan de praat. Het bleek dat de verbinding tijdelijk door de leverancier was afgesloten. Een dag later kwam Eva melden dat we konden inloggen, niet dus. Er is gewoon geen internetverbinding, het lampje van TP-link voor internet, knippert, dat betekent dat de internetverbinding niet geactiveerd is. Morgen weer bellen. De woning zo goed mogelijk op orde gemaakt.
Foto's: Een blik in mijn nieuwe huis (voor één maand): boven vlnr: voorzijde, een deel van de voortuin, de achtertuin
Onder: zicht op de Bahía de Mazarrón en La Azohía, het keukentje, de woonkamer. Wij doen het ervoor.
Rond 14.30 uur met de fiets naar Isla Plana gereden, voor de linedance. Was weer gezellig. Daarna Inge en Ton opgehaald voor de boodschappen voor het avondmaal. Ton prepareerde voor het grootste deel de maaltijd. Voortreffelijk diner en dat in de serre van hun huis, waar het een aangename temperatuur was. Na de koffie ons geworpen op een spel rummikub.
Langzaam tijd om te bed te gaan.
Donderdag 7 maart
Voor mij vroeg op want ik zou het vorige huis (met enige weemoed) een laatste poetsbeurt geven en dat heb ik ook gedaan. Om zeker te zijn heb ik Inge gevraagd er een vrouwelijke blik over te laten gaan. Zij was te tevreden. Morgen (vrijdag) heb ik Eva gevraagd met mij door het huis te lopen voor een check. Dat had zij niet gedaan toen ik in januari kwam, omdat zij en Louis toen in Frankrijk zaten. Ze wist dat het huis zeer slecht schoongemaakt was toen ik erin kwam.
Rond 11.00 uur zijn we in de auto gestapt voor een dagje uit. Op het programma stond een bezoek aan San Miguel in Alhama de Murcia, een groot bedrijf op het industrieterrein van Alhama waar olijven geperst worden tot olijfolie. Ik kende het bedrijf uit mijn vorige overwinteringen maar was er nog niet geweest. We konden het eenvoudig vinden en troffen de bedrijfsleider. Je kunt er als particulier gewoon olijfolie kopen, virgen extra van de laatste pressing. We hebben nog even rondgekeken bij de tentoongestelde oude machines, die vroeger gebruikt worden voor het maken van olijfolie (in het Spaans heet dat “Aceite de Oliva”. We hebben een klein voorraadje meegenomen. Ook buiten nog even rondgekeken. Ton was geïnteresseerd in de wijze waarop ze met afvalstoffen omgaan. Het gaat met name om de pitten. Deze worden zeer fijn gemalen en omgezet naar een brandstofmiddel.
Foto’s San Miguel Olijfolie: vlnr: de fabriekshal in Alhama, de gigaketels en de ingepakte dozen, de oude ketels, zoals de olijven vroeger geperst werden (ze noemen het pressen), de gemalen pitten voor een nieuwe leven: brandstof.
Via Alhama reden we naar Totana om uiteindelijk in Aledo (buurtschap La Santa) rond te kijken en te lunchen in het oude klooster Santa Eulalia. Aledo ligt aan de voet van de Sierra Espuña, het regionale natuurpark van Murcia. Rond twee uur kwamen we bij het klooster aan. We besloten eerst te gaan lunchen en daarna rond te kijken in de kerk en de kloostertuin. De functie “klooster” is een aantal jaren geleden veranderd in hotel, bed en breakfast en conferentieoord maar met een uitstekend restaurant. Wij kozen ervoor om buiten op het terras te lunchen. Na de voortreffelijke lunch vroeg kleinzoon Ravi of hij een foto mocht maken van mij met mijn toestel. Hem uitgelegd hoe het werkte. Ik nam een sierlijke houding aan (voor zover dat op mijn leeftijd nog gaat) en wachtte op de klik. Die kwam niet. Ravi had de grootste lol. Ik nog eens een sierlijke houding aannemen en eindelijk, jawel hoor, de foto. Hij liet het zien. Hij had de zoomknop gevonden en net zo langs ingezoomd, dat alleen mijn gezicht erop stond. Heb ik dus voor Jan Tat in een sierlijke houding gestaan. Maar de wraak was zoet. Ik riep Ravi, hij keek om en hij trok een gekke bek, klik, ook alleen het gezicht, De stand was 1-1.
Na dit intermezzo bezochten we de kerk en vervolgens de kloostertuin met zijn olijfboomgaard van meer dan 100 jaar oude bomen. Ook de overvolle citroen- en mandarijnenbomen gaven een prachtig gezicht, in deze mooi verzorgde kloostertuin.
Foto’s La Santa: vlnr: de entree van het restaurant La Santa, na de maaltijd, Ravi maakt een foto van mij en ik een van hem.
Met de auto zijn we grote weg overstoken de berg opgereden waar het grote Christusbeeld staat. Wij noemden het Gésoes (Spaans voor Jezus). Langs de smalle bergweg staan alle kruiswegstaties opgesteld, als kunstwerk. Maar in de Semana Santa (ofwel de goede week voor Pasen) is er een processie te voet naar boven. Je hebt daar bovendien een fantastisch uitzicht over de laagvlakte (op 120 meter boven de zeespiegel). Je kijkt tot aan Mazarrón, dat toch 35 km verder ligt.
Foto’s: vanuit de kloostertuin uitzicht op het Christusbeeld; 4 x een selfie in de kloostertuin, het Christusbeeld en op de terugweg maakte Ravi deze foto van het klooster van bovenaf
We reden rustig naar huis, waar we rond 19.00 uur aankwamen. Om 20.00 uur toch maar aan de maaltijd gegaan, al hadden we niet echt honger, maar eten moet je toch. Na de maaltijd nog maar een Rummikubje gedaan, altijd gezellig alhoewel het er fanatiek aan toe ging. Af en toe Bodhi maar even geholpen voor de juiste combinaties. Rond middernacht het bedje opgezocht.
Overigens nog steeds geen internetverbinding.
Vrijdag 8 maart
Vandaag wordt er niet gefietst. Ik heb met Eva afgesproken dat we rond 10 uur even samen door het vorige huis lopen zodat voor beiden duidelijk is of het goed is achtergelaten.
Daarna gaan we, op de laatste dag van het bezoek van Inge, Ton, Bodhi en Ravi naar het Palmenstrand, vliegeren, lunchen en andere leuke dingen doen, tafeltje meenemen, stoelen meenemen en kleine gerechtjes meenemen en uiteraard frisdrank. Het wordt vandaag uitstekend weer, matige wind en genoeg om te kunnen vliegeren.
Ravi en Ton gaan ondertussen tafeltennissen in hun eigen achtertuin.
Vanmorgen met Eva een rondgang door het (vorige) huis gemaakt. Dik in orde.
Aan Eva aangegeven dat mijn wifi nog steeds niet werkt. Ze gaat er weer achterheen.
De auto volgeladen met alles wat we voor een strandlunch en vertier nodig hebben. Kan allemaal. We zouden over Bolnuevo rijden om naar de sculpturen te gaan kijken. Ze heten in het Spaans de Gredas. Het zijn door erosie van eeuwen uitgesleten en prachtig gevormde zandheuvels, waarvan het zand lang door de eeuwen heen versteend is. In Spanje kan veel en hier dus ook. De Gredas zijn niet beschermd en je kunt er dus zo naar toe rijden en bovenlangs er op klimmen. Dat gebeurt al zolang wij hier overwinteren. Dus Ton met de jongens aan het klauteren, nota bene met slippers aan (waar Inge van over de zeik was) en zo klommen ze tot bovenop. Inge dorst niet meer te kijken. (Zie foto's onder)
Hierna rustig doorgereden naar Cañada de Gallego en door het dorp heen, langs de kassen op naar het Playa Percheles, zoals het officieel heet. Nederlanders maken er Palmenstrand van, vanwege het feit dat het strand omringd is door palmbomen. De Britten maker er Palm Beach van, een logische naam en de Duitsers noemen het (in het Nederlandse vertaald) de Slangenbocht. Waarom, dat weet niemand.
Alle spullen op het strand gezet naast een palmboom, dan konden de drankjes in de schaduw blijven. Eerst lekker gegeten van allerlei broodjes van de Lidl in Puerto. Toen werd de vlieger van stal gehaald. Het deed me deugd dat deze na zoveel jaren door Inge nog steeds was bewaard en ze had hem meegenomen. Er stond een aardige wind, dus de vlieger maakte overuren. Ton had met de kids afgesproken dat ze in zee zouden duiken. Zwembroeken aan en daar gingen ze. Ravi bleef er het langste in. Ik heb het water even gevoeld. Het was niet koel, het was niet koud, het was gewoon stervenskoud. Rond 15.00 uur hebben we de spullen bij elkaar gezocht en vertrokken we weer richting El Alamillo, waar de zwemmers in ieder geval onder de douche gingen.
 |
 |
Foto's Palmenstrand:
Boven: Playa Percheles, gezellige lunch, Ravi met de vlieger;
Midden: watertemperatuur ong. 16 gr.
reclame voor het Frenckencollege in Oosterhout, waar Ravi volgend jaar naar toe gaat; het strand voor ons alleen.
Onder: Ravi wordt een goede fotograaf; Ravi wil nog een keer in het water.
Het wachten bij mij was op de komst van de internetmonteur. Die kwam ook. De enige reden waarom we geen internetverbinding hadden was dat ons aller Eva mij een onvolledige wachtwoord voor de logging had gegeven. Ja, dan gaat het natuurlijk nooit lukken. Een cijfertje in het wachtwoord erbij en het leed was geleden. Ik zei tegen de monteur: ”Ik ken er niks aan doen heur, je mot bij Eva sien!” Hij snapte het.
 |
Rond 18.00 uur togen we te voet naar Puerto waar wij bij een andere wok zouden gaan eten. Toen we het huis van Eva passeerden, kwam ze er net aanlopen. Ik vertelde het wonder. Ze schaamde zich kapot, dat ze een onvolledig wachtwoord had gegeven.
Ik zei: “Het is opgelost en we gaan lekker eten!”.
Bij de wok was niet zoveel sfeer, weinig tafels bezet, maar kwalitatief vrij behoorlijk. Toen we na het eten weer op huis aan liepen, had ik het gevoel dat ik toch teveel had gegeten. Dat wordt morgen dus weer lijnen.
Nog even de blog bijgewerkt en vervolgens te bed.
Inge vertrekt morgenvroeg, 12.00 uur melden op het vliegveld in Alicante, dus rond 10.00 uur vertrekken.
Hiermee is week 9 afgesloten. Jeetje, wat gaat het hard! Tot de volgende keer.