De slotweek en de terugreis week -13
Zaterdag 30 maart
Vandaag stond op het programma een bezoek aan het Mar Menor waarover ik al eerder kon berichten, toen Hans en Lenie in week 8 hun 14-daags bezoek afsloten, alvorens in Alicante het vliegtuig te nemen. Ook vandaag namen we de route met de auto door Cartagena langs de vele havens, de olieraffinaderijen met oliehavens (met de grootste Spaanse olieleverancier Repsol). Afijn, lees het bericht van week 8 nog eens. Onderweg passeren we ook Portman, het voormalige mijnwerkersdorp, waarvan de bewoners allen in de bruinkoolmijnen werkten, armoe troef dus.
Foto links: uitzicht op de verlaten bruinkoolmijn
Via de hotels en golfbanen van Los Belones rijden we naar de snelweg naar la Manga, om te beginnen aan onze rit van 19 km naar het einde van de strip.
 |
 |
Foto's boven: links - uitsnede kaart met het Mar Menor en rechts - een luchtfoto met het Mar Menor (rechts de Midd. Zee)
Het Mar Menor is een zoutwatermeer, dat in open verbinding staat met de Middellandse Zee, dus je kunt ook zeggen dat het een zijtak of dode arm van de Middellandse Zee is. De strook die het Mar Menor met de zee scheidt wordt de strip genoemd (zoals die in als Vegas). Het is eigenlijk een strook land met een weg van 19 km lang. De strook is op sommige punten 400 meter breed is en 100 meter op zijn smalst. Alles draait hier om toerisme. De hele strip is volgebouwd met hotels, restaurants, dancings, winkels, appartementsgebouwen, recreatieve voorzieningen en natuurlijk dure woningen en veel makelaars. De strip begint in Cabo de Palos dat als een punt uitsteekt in de Middellandse Zee en dan La Manga, dat de belangrijkste plaats is met veel sportfaciliteiten die veel professionele voetbalclubs uit Europa voor overwintering en training gebruiken. Nog twee bijzonderheden: het Mar Menor en de Strip vallen onder twee regio’s: Murcia (90 %) en Alicante (10 %). Er zijn twee aparte aanduidingen, een om de afgelegde afstand op de strip te tonen met een surfplank waarop de afstand en de locatie op de strip staat (elke kilometer) en geen straatnamen van de zijstraten maar een aanduiding met een nummer: Salida (afrit) even rechts en oneven links. Een uitsnede van de kaart en een luchtfoto van het Mar Menor maken mogelijk duidelijk dat dit wel een uniek gebied is, met bij de kleine eilandjes ook nog veel vogelbroedplaatsen.
Foto's: vlnr - het nieuwe kanaal, het vroegere moerasgebied, de nieuwe brug met nieuwbouw
We reden de Strip op, klaar voor de 19 kilometer naar het uiterste puntje dat nu Veneziola heet en Las Gondolas, niet vreemd dat de namen een link leggen naar Venetië. Immers is deze wijk (zo heb ik gelezen) gebouwd op drassig terrein, waar ze kunstmatig kanalen hebben gegraven, uiteindelijk bestemd voor privé haventjes bij de woningen (deels) op palen. Overigens was dit laatste deel nieuw voor mij. Zes jaar geleden was dit nog alleen drassig land als laatste stukje Strip. Daar kon je nog parkeren en genieten van het uitzicht op San Javier en San Pedro, beiden op het vasteland. Nu is er een kanaal gegraven met een bruggetje erover. En er zijn een aantal (peperdure) woningen gebouwd.
 |
We waren onder de indruk van de veelzijdigheid in bouw en bestemmingen op de strip. Op deze landtong is niets hetzelfde, je rijdt dus altijd tussen variërende breedtes, met hoogbouw, laagbouw, luxe, eenvoud, koop en huur. Onderweg zag ik ook allerlei veranderingen, zoals nieuwbouw, nieuwe kanalen en nieuwe bruggetjes, maar ook karkassen van hoogbouw die al jaren zo staan. Het zal ongetwijfeld te maken met 3 strijdpunten: geld, vergunningen en de Kustwet. Daaromheen hangt altijd een zweem van ingewikkelde Spaanse wetgeving, “kennis en kennissen”, macht en politiek. Op de terugweg wilden we een eenvoudig hapje eten (niet te ruig omdat we ’s avonds ook al naar La Proa zouden gaan voor een avondmaaltijd).
Marianne zag iets leuks: een restaurant aan een van de vele stranden. Auto geparkeerd en het terras op. Het terras leek op een plaatje van een van de Caribische eilanden. Dat was wat voor ons. Een prachtige sfeer voor een lichte lunch in “1975 Escuela de Pieter”- we dachten aan onze Pieter de H, omdat de naam op het bord niet Spaans is en het woord Escuela school betekent, iets waar onze Pieter zijn werkzame leven heeft doorgebracht. De waarheid is dat de eigenaar van Nederlandse afkomst is. Hij presenteert zich als volgt:” Wij zijn Pieter School, een gerenommeerd restaurant waar wij u een breed en smakelijk menu aanbieden van vis-, zeevruchten-, en rijstgerechten. “ Het restaurant staat bekend om z’n zeebaars, gebakken in zout. Wij hebben het aan een jong stel zien serveren. Dat was al mooi om te zien.
Zoals gezegd hebben we een lichte lunch genomen. (Foto rechts - de surfplank met de wegbewijzering)
Foto's: vlnr - uitzicht vanaf het terras over het Mar Menor, de naam van het restaurant en een tevreden Marianne
Op de terugweg zijn we over La Union gereden, een stadje noordelijk van Cartagena. We reden via de A9 en passeerden “Licor 43”, de fabriek waar de bekende likeur Licor Cuarenta y tres gemaakt wordt en waar ik een paar keer met gasten geweest ben.
Vanaf de snelweg ook mooi om te zien.
We waren redelijk op tijd terug en konden nog even uitrusten voordat we naar La Proa gingen, het restaurant beneden aan de berg waar we wonen. Om kwart voor acht arriveerden we in La Proa voor een buitengewone avond met rockmuziek uit de jaren 80, zoals Mark Knopfler en de Eagles nu door een 3 persoons band. Na een voortreffelijk maaltijd, hebben we genoten van de muziek, de wijn en we hebben ook nog gedanst.
 |
 |
Foto’s: vlnr - de band in actie, de restaurantruimte
Zondag 31 maart
Er was regen voorspeld. Er was die nacht al aardig wat gevallen en het dreigde steeds. Om 11.00 uur zijn we toch maar naar de markt gegaan. We waren benieuwd of de kippenboer er stond. We waren van plan om een gebraden kip met veel saus en gebakken aardappelen te halen. We hadden sla met ingrediënten om de Spaanse lunch compleet te maken. Een kale bedoening toen we op de markt aankwamen. We zochten in de regen op een bijna verlaten marktplein, nog ongepelde amandelen, maar die stand was er niet.
De kippenboer wel!
Rond 14.00 uur de heerlijke maaltijd genuttigd met een goede Spaanse wijn uit de streek.
’s Middags de blog van week 12 uitgewerkt, foto’s geplaatst en vrijgegeven. Daarna nog even naar Gent-Wevelgem gekeken.
De avond stond weer in het teken van rummikub, 2-1 gewonnen. Da’s wel vervelend, hihi.
Maandag 1 april
Op tijd eruit, somber weer maar wel droog.
Op de fiets voor een rondje Kanonnen. Veel foto’s gemaakt. Onderweg een paar keer gestopt voor foto’s. Marianne heeft de lange klim van 7 km prima gefietst. Uitgebreid gekeken in en rond alle gebouwen en Kanonnen, die een kleine honderd jaar geleden gebouwd zijn ter verdediging van het marinehaven in Cartagena. Ik heb er eerder in deze blog over geschreven in week 1, 8 en 9. De grote kanonnen staan op een hoogte van 250 m boven zeeniveau.
Foto's onder -1e rij vlnr - een lastige beklimming, altijd mooi uitzicht, halverwege de klim en uitzicht op het hoogste verdedigingspunt (350 m)
2e rij - vlnr - het wakend oog van een marineschip, (2 en 3) uitzicht op de baai van Cartagena en rechts ondergronds kun je (in het donker dwalen door de ruimtes met bedieningspunten van de kanonnen en opslag van de munitie.
 |
 |
Foto's rij hierboven: links: rijden door een kloof en rechts:de lange afdaling terug naar Campillo
Op de terugweg werden we verrast door over de weg springende reeën. Te laat om ze op de foto te zetten. Heb ze nog een appje gestuurd om terug te komen voor de foto: geen reactie.
Rustig gedaald en terug naar El Alamillo. Prima ritje: 38 km, 790 hoogtemeters.
Het was fantastisch weer. We hebben ons deze middag verwent en ons gelaafd aan de warmte van de zon.
Lekker gegeten : pasta, kipstukjes, roerbakgroenten (braai), courgettes en Argentina saus.
Dinsdag 2 april
Omdat het vandaag ook perfect weer zou worden hebben we beiden die ochtend gedaan waar we zin in hadden, ik heb gefietst, 45 km over de Algarrobo via Las Palas naar de achterkant van de Cuesta en Marianne heeft heerlijk in de achtertuin in de zon gelegen.
Samen boterhammetje gegeten en alvast wat voorbereid voor de opruimdag van morgen.
Ook nog darts gespeeld in de eigen tuin.
Foto’s: vlnr - de amandelbomen zijn hun vruchten aan vormen, darten in eigen tuin.
Om 1600 uur zijn we naar Cartagena gereden om de huurfiets weg te brengen. Deze ATB in de juiste maat die goed onderhouden was, had prima voldaan. Op de terugweg getankt voor de donderdag, onze 1e dag van de terugreis. Thuis een heerlijke pastamaaltijd gegeten met gehakt en roerbakgroenten.
Ik heb de auto voorbereid voor de terugreis, data aangepast (zomertijd) en hotel-adressen in de navigatie gezet. Die avond voor de laatste keer Rummikub gespeeld. De einduitslag was voor Marianne wel teleurstellend, zij 12 gewonnen en ik 18. Maar ja.
Zo gaat het in het leven. Je kunt niet alles winnen, in het Spaans: “No puedes ganar todo”.
Woensdag 3 april
Voor deze laatste dag hadden we een taakverdeling gemaakt. Samen hebben we alle kleding klaargelegd en Marianne heeft ze tactisch ingepakt. Alle verzamelende spullen in de serre gezet. De paklijst bij de hand, zodat we niets konden vergeten.
De bus werd gereed gemaakt, 3 fietsen tegen de zijwand geplaatst en vastgezet. Marianne heeft ernstig gepoetst. Samen verder de bus ingepakt. Rond 13.30 uur naar de haven gelopen en een heerlijke lunch in Viggos aan de jachthaven, genuttigd. Dat was een cadeautje van Marianne als dank voor het verblijf.
 |
 |
Foto's boven - vlnr - het toetje van de dag, uitzicht op de jachthaven van Puerto de Mazarrón
Teruggelopen en nog even voor het laatst in ons zonnige favoriete hoekje gezeten.
Rond 18.00 uur kwamen Eva en Louis, de beheerders namens de eigenaar de laatste afwikkelingen van het huis doen, zoals elektriciteit opnemen. We hoefden niets bij te betalen.
Eva stelde voor om even kennis te gaan maken bij de eigenaar van mijn eerste huis, de heer en mevrouw Sabathé. Leuke ontvangst met een Franse apératief Pernot dat we (op mijn verzoek) met een hoop water hebben genuttigd. De kennismaking kwam mooi uit, want Marianne kon dit huis, waar ik de eerste 2 maanden van mijn overwintering in vertoefd had even bekijken. Ik mag volgend jaar weer terugkomen. Eenmaal thuis een boterham gegeten en laatste dingen klaar gelegd. Op tijd naar bed.
Donderdag 4 april
De wekker liep om 06 uur af. Een boterham gegeten en de laatste zaken in de bus gelegd. Sleutels gingen in de brievenbus van Eva en Louis. Om 07.00 uur vertrokken we naar de eerste tussenstop in Vitoria Gasteitz in Spaans Baskenland, een rit van ongeveer 800 kilometer. We hebben eigenlijk een zeer voorspoedige reis gehad, 1 keer getankt nabij Madrid, koffie gedronken en wat gegeten.
Om 16.00 uur arriveerden we in Hotel Gobeo Park op het Industrieterrein van Vitoria.
Ingecheckt en een klein dutje gedaan. Om 20.00 uur hebben we lekker gegeten in het restaurant van het hotel en dat met een heerlijk (Rioja) wijntje erbij. Nog even gedoucht en te bed.
Vrijdag 5 april
Om 07.00 uur liep de wekker af en na het ontbijt uitgecheckt, afgerekend en vertrokken met bestemming Orléans. Ook vandaag een zeer voorspoedige reis zonder hindernissen. Getankt in San Sebastian (laatste pompstation in Spanje).
Tweede keer getankt in Mesnin bij Orléans, vlak bij ons onderkomen in het Campanile Hotel.
In Frankrijk zie je overigens de hoge dieselprijzen (snelweg - prijs is € 1,66), bij Auchan in Mesnin was die gelukkig € 1,485.
Als je de duurste prijs van Frankrijk € 1,66 vergelijkt met de goedkoopste in Spanje (€1,158), dan reken het maar uit.
Rond 16.30 uur aangekomen in Mesnin en ingecheckt bij het Campanile Hotel aldaar.
Om 19.00 uur gegeten in het restaurant en daarna op tijd te bed, slapen voor de 3e en laatste dag naar Nimwegen/Malden.
Zaterdag 6 april
Op tijd op, ontbijt genuttigd in het restaurant van het Campanile hotel en uitgecheckt. Om 08.30 uur zaten we in de auto op weg naar Parijs. Altijd even afwachten of het verkeer “fluïde” is, zoals de Fransen dat noemen. Ik vermijd in Parijs altijd de spitsuren. Bovendien zoek ik nooit de Périférique op. Dat is de beruchte rondweg rond het centrum van Parijs met de vele op- en afritten naar de binnenstad. De buitenste ring is een klereneind om. De binnenring is meestal goed te doen (in de volgorde vanuit het zuiden A10 (vanaf Orléans), A86, A3 en A1 naar Lille). Zo ook op deze rustige zaterdagmorgen, we konden kalm maar vloeiend (fluïde) doorrijden naar Lille. In Lille is al lange tijd een rondweg naar Gent gerealiseerd maar die is 35 km om. Ik rijd altijd via de 4-baans wegen door Lille en rijd dan rustig naar Gent. Het laatste obstakel zat dicht bij huis. De A59 van Den Bosch naar Oss zat in noordelijke richting dicht. We besloten via de A2 te rijden, afrit Hedel, Kerkdriel en via de Maas en Waalweg op huis aan. We waren rond 14.00 uur in Hatert. Spullen uitgeladen en vervolgens naar Malden. Vandaag 640 km gereden maar de omweg via Kerkdriel zorgde voor extra kilometers.
Tot slot
Ik kan terugkijken op drie fantastische maanden met veel zon en voor overwinteraars hoge temperaturen. Ik heb met mijn bezoekers, Berry, Hans en Lenie, Inge, Ton, Bodhi en Ravi en tot slot Marianne, heel enthousiast gezelschap gehad. De beste herinneringen bewaar ik natuurlijk aan de laatste drie weken.
Ik heb met deze week in totaal 13 weken beschreven, wat in zijn algemeenheid best veel werk was. Ik heb een grote schare volgers gehad. Uit de reacties heb ik gemerkt dat de blogs met veel plezier werden gelezen. Er waren zelfs reactie van volgers, die keken er naar uit. Dat is fijn en bemoedigend te horen, want dan doe je dit niet voor de kat z’n viool.
Maar aan alles komt een eind, zo ook aan deze weekblog.
Ik dank alle betrokkenen, vooral Berry, die het in de eerste week even moest ontgelden met zijn Ingress spel in Cartagena, ik dank de kapper uit Puerto de Mazarrón, die zo pijnlijk kan harsen, ik dank de beheerders van de waterpomp in El Alamillo die er voor zorgden dat Marianne en ik twee dagen zonder water zaten, ik dank de berijders van de elektrische ATB’s die er voor zorgden dat ik mij telkens weer de schompes moest rijden om in de buurt van die gasten te blijven.
Maar even serieus: Ik dank Piet en Ria die mij in de eerste weken zo perfect hebben opgevangen. Ik dank mijn gasten vooral Hans S die mij samen met Lenie, culinair vertroeteld hebben. Ik dank Eva en Louis, de Franse beheerders van mijn twee woningen, die er alles aan gedaan hebben om mijn verblijf en dat van mijn gasten zo aangenaam mogelijk te maken.
Volgend jaar mag ik weer terugkomen.
Mijn laatste dankwoord geldt voor Marianne voor haar geduld. Ze heeft mij veel vertrouwen gegeven voor nog een aantal fijne jaren.