Constant Theunissen

Zondag 12 januari 2020
Heerlijk uitgeslapen, dat hadden we verdiend na 3 reisdagen.
Al snel konden we genieten van de zon, alhoewel de ochtend fris begon. Eerst even een paar boodschappen gedaan in de nieuwe Lidl in Puerto, de enige supermarkt die op zondag open is.
Thuis gekomen hebben we Wifi ingesteld voor de verschillende apparaten en Sonos werkend gemaakt. Toch heerlijk je eigen muziek te horen. De middag hebben we gebruikt om te zonnen: wat is dat heerlijk.

Foto's vln: Zicht op de Baai van Mazarrón vanaf dakterras, de citroenenboom in eigen tuin, voorzijde van ons huis en het late middagzonnetje.

Voor de avondmaaltijd hebben we de bakplaat gebruikt, een grote bakplaat in een wagentje, die op flessengas werkt (er zat nog genoeg gas in). De gebakken piepers, twee soorten vlees en roerbakgroenten waren redelijk snel klaar. Gaan we vaker zo doen!
De avond volgde met een andere uitdaging: met Google Chromecast, via de tablet (met Ziggo Go) de TV aan de praat krijgen. Het lukte prima. App ook geïnstalleerd op de I-pad van Marianne. Daarmee kan ze ook Netflix bereiken (met abonnement) voor de serie Crown, waar we recentelijk in Malden mee begonnen waren.
Ook mooi dat dat zo kan. Daarna hebben we een start gemaakt met Rummikub. Er zullen deze 3 maanden weer een aantal competities afgewerkt worden.

Maandag 13 januari 2020
Het huis werd op orde gebracht. We moeten er 3 maanden in vertoeven. De garage ingericht voor tijdelijke opslag van de spullen van Jeroen en voor onze fietsen en gereedschap e.d. 

Uitgebreid boodschappen gedaan in de Lidl in Puerto de Mazarrón, een prima winkel.
Ook de grootste winkel, de Mercadone in Puerto zit in een nieuw pand. Daar gaan we later nog naar kijken. Daarna nog een wandeling gemaakt van een uur langs de Middellandse Zee.
‘s Middags hebben we heerlijk liggen zonnen. Ik wil niemand de ogen uitsteken maar zo’n zonnetje geeft toch een goed gevoel. Rond 5 uur gingen we op eet-bezoek op camping Las Torres bij Hans en Jeanne Verkaart, die daar al sinds half oktober zitten. De camping ligt 3 km van ons vandaan. Op het menu stond:  rooie kool met hachee. Onderweg naar de caravan kwamen we Wim en Annie nog tegen, die ik ken van eerdere jaren.
Gezellig bijgepraat. Hans is een goede kok maar wel met enige ondersteuning van Jeanne. Toch fijn dat beiden het aandurven om zo’n reis te maken en dan een paar maanden daar te blijven, en zoals Jeanne zegt:” Ik kan wel thuis zitten in het slechte winterweer, dan kom ik het huis niet uit. Hier schijnt de zon en heb ik aanspraak.” Respect voor beiden. Rond 21 uur na een prima maaltijd zochten we ons huisje op.

Dinsdag 14 januari 2020
De ochtend rustig doorgebracht. Om 13 uur stapten we op de racefiets voor de eerste rit, naar La Majada via de Citroenenweg. Je kunt hier eigenlijk nergens vlak fietsen en als je dan na een paar weken niet of nauwelijks gefietst hebt, dan kun je maar beter rustig starten. Dat deden we. Op onze nieuwe garmins had ik een 50 km rit uitgezet. We waren ook nieuwsgierig welke nieuwe features op de fietsnavigatie we zouden ontdekken. Ik kende de route, maar toch fijn om te zien hoe de Garmin 830 van mij en de 1030 van Marianne zich zou gedragen. Een prachtige rit bij goed weer (korte broek, maar wel lange mouwen), met 600 hoogtemeters. De Citroenenweg is altijd een rustige maar mooie weg, slingerend en voortdurend op en af. Het mooie zit ‘m in de variatie van plantages. Het begint met citroenen, dan weer sinaasappelen en tot slot druivenkassen (voor consumptie) en tussendoor amandel- en olijfbomen. We hopen dat het met de longen van Marianne steeds beter gaat.
 

Foto's boven: links Citroenenweg voor de sinaasappel plantages, rechts de citroenenbomen

Woensdag 15 januari 2020
De dag gestart met boodschappen in de nieuwe Mercadone, jeetje wat een moderne supermarkt met grote parkeergarage eronder. Wel weer zoeken, maar dat is altijd zo. Bij het shoppen troffen we ook oude bekenden, Peter en Lia, die ik ken uit de periode 2011-2013. Ze woonden tegenover ons en beheerden destijds namens de Spaanse eigenaren, ons huis. Lia spreekt vloeiend Spaans en heeft voor mij getolkt toen Wil in 2013 in Cartagena in het ziekenhuis lag.
’s Middags heb ik in Isla Plana de linedance weer opgepakt. Toch weer leuk om oude bekenden te treffen. De groep telt ongeveer 15 mensen, deels Duits en deels Brits (met één Nederlander) en komt dan bij elkaar in de Social Club. Altijd weer lastig om na een jaar de draad weer op te pakken.
Na de avondmaaltijd heb de 1^e blog (heen- en terugreis) afgewerkt en openbaar gemaakt. Dit keer uitgebreid met een nieuwe lezersgroep, de familie en vriendengroep van Marianne.

Donderdag 16 januari

Rustige start van de ochtend. Een van de opdrachten vandaag was het dartbord ophangen. Aan de zijkant van het huis werd een plek gevonden voor een 3-maanden competitie. Vandaag was vrije start van de darttraining (met de zon in de rug).

Rond 14.00 uur reden we naar Cartagena. We hadden een afspraak met de Mercedes dealer.
Ja, dit is nou zo’n wonderlijk verhaal. Het gaat over het vervangen van één ruitenwisser van de Vito.
Ik had het nog niet gemeld maar bij deze en even terug naar de start van de 3^e reisdag; we hadden in Aranda vorst met bevroren autoruiten, krabben hielp gedeeltelijk, de voorruitverwarring deed de rest, dacht ik. Bij het aanzetten van de ruitenwissers, sneuvelde de linker, kennelijk had er nog een hard stukje op de voorruit gezeten, waarop de wisser uit de sponning schoot. Er was iets afgebroken. Wat nu? Aangezien er geen regen voorspeld werd, hebben we het erop gewaagd en de voorruit schoongemaakt en zonder linker ruitenwisser verder gereden. De voorruitverwarming moest het werk overnemen.

Weer terug naar nu: na een paar dagen besloten we om de Mercedesdealer te bellen in Cartagena. Je kunt ten slotte toch niet met één ruitenwisser blijven rijden. De dealer heeft 2 vestigingen. Met bellen schoot het niet op. Geen mens die buiten de Spaanse deur sprak. Mailtje gestuurd in het Engels en zowaar werd ik dag later teruggebeld door een Engelssprekende Spanjaard. Verhaal uitgelegd en gezegd dat ik een afspraak wilde maken voor het vervangen van één ruitenwisser. Hij snapte het helemaal, aldus de Spanjaard, maar toen hij vervolgde met de opmerking dat de auto misschien wel een dag in de garage moest blijven, concludeerde ik dat hij er geen zak van snapte.

Drie woorden Spaans voor vervangen – een – ruitenwisser, deden wonderen (ik had ze al opgezocht): re-emplacar uno limpiaparabrisar. Na even stilte volgde een AHA. Neen, dan kon het meteen vervangen worden. Geen idee wat de man dan wel begrepen had. Een afspraak werd gemaakt, de volgende dag om 16 uur in de garage van Mercedes aan de Calle Belgrado 14a Cartagena, een bedrijventerrein bij Especio Mediterraneo (het grote winkelcentrum buiten de stad).
Om 16 uur stonden we voor de deur. We konden het busje naar binnen rijden. Kennelijk was de afspraak niet doorgekomen, maar uiteindelijk snapte de dame van de receptie waar het om ging. Een half uur lang moesten er formulieren worden ingevuld. Daarbij was nodig:  het kentekenbewijs, het identiteitsbewijs en onvermijdelijk het bankpasje. De formulieren werden ingevuld en ik heb 4 handtekeningen gezet en met behulp van Google Translate, werd duidelijk gemaakt dat de wet op de privacy in Spanje de handtekeningen verlangde omdat je je persoonsgegevens ter beschikking stelde. Ik dacht:" Je kunt het ook overdrijven". Tot dat moment had ik nog geen limpiaparabrisar gezien. Toen alles ingevuld was, kwam de monteur eindelijk met een set. Eerst vergelijken, nou het leken wel dezelfde. Ik moest een set van 2 afnemen, waar ik mee kon leven. De linker moest gemonteerd worden. Na 5 minuten gefriemel, liep ik naar de monteur om te zeggen dat er een linker en een rechter ruitenwisser is. Hij snapte het en jawel hoor: hij pakte de andere, klikken en passen. Alles bij elkaar zijn we ruim een uur bezig gehouden, maar ja, dan heb je ook wat. Kosten € 63,20. 

 

’s Avonds nog even genoten van het avondrood. Deze foto is genomen vanuit de voortuin van ons huis. Je kijkt op Puerto de Mazarrón met op de achtergrond de Bahia de Mazarrón, een baai in de Middellandse Zee.





Vrijdag 17 januari 2020
Nog steeds mooi weer. Omdat de Pedaleurs op vrijdags fietsen, kunnen wij niet achterblijven. Even voor enen, heerlijk weer en een lekker zonnetje, vertrekken we voor ongeveer 50 km voor een klimritje naar de Sierra Algarrobo en via Las Palas naar de Cuesta en vervolgens afdalen naar El Alamillo. Dat was het plan en zo ging het ook.  De eerste stop hadden we in het begin van de klim op de Algarrobo waar een herder met een kudde geiten de weg even nam. Mooi gezicht, vooral als een bok nog even zijn best wil doen, maar de geit heeft haar dag niet. Zo klimmen we rustig naar 320 meter en genieten we van de omgeving. Na de top beginnen de amandelbomen al sporen van uitlopen te vertonen. Via La Pinilla gaan we naar Las Palas waar in feite de klim naar de achterkant van de Cuesta begint. Wind tegen, dat valt dan toch tegen. Op de Cuesta op 352 meter even halt gehouden en begonnen aan de 10 km lange afdaling naar zeeniveau. Het slot van deze rit: we raken er aan gewend maar altijd moet er geklommen worden als we naar huis fietsen, twee venijnige klimmetjes voor we kunnen afstappen. Conclusie: prachtige rit van 45 km en 634 hoogtemeters, mooie start voor een opbouw naar een betere conditie. In het zonnetje nog even genoten in de voortuin van een biertje en een wit wijntje. Douchen en dan begonnen met de avondmaaltijd op onze bakplaat op gas. Twee soorten vlees, groenten en gebakken piepers na een voorafje van pesto en bruchette op een toastje, heerlijk gegeten.
 

Zaterdag 18 januari 2020
De weersvooruitzichten waren voor de komende dagen niet goed. Vandaag zou het nog droog zijn en vanaf zondag 4 dagen regen. Afgelopen nacht heeft de wasmachine gedraaid en ’s morgens meteen buiten gehangen. Rond 11.00 uur zijn we boodschappen gaan doen. Je zult het altijd zien, toen we de winkel uitkwamen, regende het lichtjes, hoezo droog? Snel naar huis gereden en we konden nog net het wasrek onder het afdak krijgen, een beetje vochtig geworden. ’s Middags klaarde het op en maakten we een wandeling via de palmenpromenade naar de haven van Puerto de Mazarrón voor een bakje koffie. We passeerden een nieuwe winkel, zowaar een Ale-Hop vestiging. Vorig jaar waren we in de vestiging van Cartagena geweest voor leuke hebbedingen. Ale-Hop is in Spanje een luxe winkel voor aparte snuisterijen. Naar binnen gegaan, een aanwinst voor Puerto. We kochten een paar leuke dingen. Een bakje koffie smaakte prima en daarna maar weer terug naar huis, toch 6 ½ km gewandeld.

Dit was het weer voor deze week.

Volgende week komt week 2 aan de beurt. Tot dan!