Zondag 9 februari 2020
We zochten in de ochtenduren de markt in Puerto op. Het was perfect weer en het was dan ook keidruk. Paar kleine dingen gekocht en uiteindelijk een hele gebraden kip meegenomen. Deze was zo groot dat we hem uiteindelijk botvrij hebben gemaakt en hem in meerdere parten verdeeld hebben.
 |
 |
Na de lunch dachten we heerlijk in de zon te kunnen liggen, MAAR rond 13.00 uur was er rookontwikkeling een straat lager dan waar wij wonen. De rook trok natuurlijk onze kant op. De locatie was vanaf ons platte dak snel te zien. Toch maar even gaan kijken. Wat schetst mijn verbazing, er stond een heg, tussen twee woningen in de fik. Een van de eigenaren stond met een pielig waterslangetje te proberen dat vuur uit te krijgen. Dat lukte natuurlijk zo nooit. Mijn verbazing werd nog groter toen ik zag wat de oorzaak was, een barbecue, die pal tegen de heg aan stond. In plaats van de barbecue weg te schuiven stond hij gewoon met een klein waterstraaltje iets te doen wat op blussen leek, terwijl de vrouw paniekerig aan het roepen was. De buren waren kennelijk niet thuis, maar buurtgenoten belden de brandweer. Niemand kwam tot de gedachte op een paar flinke emmers water op de brandhaard te gooien. Er waren al zoveel Spanjaarden, die ik me niet op de plek nodig voelde. De rookontwikkeling ging gewoon door. Marianne had al meteen ramen en deuren van ons huis gesloten, maar buiten zitten ging effe niet meer. Er was inmiddels ruim een kwartier verlopen toen ik in de verte een sirene hoorde. Voordat die dan in zicht komt en dan boven op de berg, was er zeker 25 minuten verstreken. Kennelijk hebben de “bomberas” nog iets weten te blussen. Uiteindelijk was “de rook om ons hoofd weer verdwenen” en konden we de ramen en deuren weer openen. De rest van de middag verliep rustig.
We hielden die middag en avond wel via familie de berichten in de gaten over de storm in Nederland. Was toch wel spannend en dan te bedenken dat je hier ’s middags in een graadje of 24 zit. ’s Avonds genoten van een heerlijke kipmaaltijd.
Maandag 10 februari 2020
 |
 |
Er ging vandaag weer gefietst worden en wel een uitdagende route.
Het werd tijd om de steilste berg in de buurt uit te proberen, de Cedacera.
De route was berekend op 65 km. Via Isla Plana reden we vanaf zeeniveau naar 340 meter toe. Het venijn zit hem in het 2e deel, waar je rond twee haarspeltbochten continue tussen de 10 en de 12 % rijdt, pittig dus. Marianne presteerde het ook om zonder te stoppen de 4 km lange klim te rijden. Daar kunnen we trots op zijn. Via Perín reden we naar Cuesta Blanca en van daaruit naar San Isidro en Aljorra. Daar vergiste ik me in een weg. Ik nam een afslag te vroeg en kwamen we op een smal weggetje uit dat ik niet herkende. We moesten zelfs door een zanderige rambla heen. Uiteindelijk kwamen we weer in Cuesta Blanca uit waar we besloten om via Los Puertos naar de achterkant van de Cuesta te rijden en zo weer afdalen naar huis. In Los Puertos vonden we dat we koffie verdiend hadden. Die namen we met een tostado tomato (warme toast met gemalen tomaten, peper en olijfolie), die er wel inging. Bovendien rijd je dan beter (beeld ik mij in!). In totaal hadden we 866 hoogtemeters en dat binnen de 57 km. De middag hebben we het ons maar gemakkelijk gemaakt.
|
Cedacera: steil in de bochten |
Tegeltjes op de muur Los Puertos |
Dinsdag 11 februari 2020
We hadden gepland om een autorit door de Sierra Almenara te maken.
De laatste bloesem van de amandelbomen, zou al snel verdwijnen. De Sierra Almenara is een zeer rustig natuurgebied met amandelboomgaarden en dat op de heuvelflanken. Het hoogste punt zit net boven de 830 meter. De weg kent een hoogste punt van 775 meter. In ons achterhoofd hebben nog steeds dat we deze route nog een keer per fiets willen doen (80 km), verkennen is dus niet verkeerd. In deze Sierra geniet je van de verschillende uitzichtpunten. De smalle bergweg door de Sierra is 12 km lang en je passeert het gehucht Campo Lopez. We hebben de auto even stilgezet op het punt waar je een prachtig uitzicht hebt op de oude stad Lorca.
Foto's boven: 1e rij vlnr: zicht op de Sierra Almenara vanaf de RM332, Sierra Almenara
2e rij vlnr: uitzicht op de stad Lorca, Marianne op het uitzichtpunt, Constant kijkt naar Campo Lopez
Na de tocht stopten we in Puerto de Mazarrón voor onze dagelijkse boodschappen bij Mercadone en Lidl.
Woensdag 12 februari 2020
Fietsen. U zult wel denken:” Doen die lui daar in Spanje niks anders dan fietsen???”
Ja en nee. Ja, omdat het meestal zonnig en daarmee prima fietsweer is en omdat we mooie routes kunnen rijden. Nee, omdat we 3x in de week genoeg vinden en we ook wel iets anders willen doen. Zo, nou jullie weer!!
Vandaag gaan we met de mountainbike naar de Kanonnen. Dat vraagt om uitleg! Welnu, Cartagena is de Marinestad van Spanje. Voorheen waren in de baai onder de rotsen in de haven ligplaatsen voor onderzeeërs gecreëerd. In de vorige eeuw moesten die onderzeeërs en de overige marineschepen bewaakt worden en daarom werden aan twee kanten van de baai op de rotsen verdedigingsforten gebouwd, voorzien van uitkijkposten en grote kanonnen. Het fort aan de noord-oost zijde is inmiddels ontmanteld, maar die aan onze kant bleef jaren onbewaakt liggen. Inmiddels is er nogal wat gerestaureerd en beveiligd. Je kunt er zo naar toe, auto of fiets (geen racefiets). Er is geen bewaking. Er zijn provisorische parkeerplaatsen gemaakt, buiten het fort. Je kunt alleen lopend of met de ATB naar boven. De toegangsweg vanaf Campillo de Ardentro is weliswaar geasfalteerd, maar heeft zoveel gaten in het wegdek dat je met de auto tussen de gaten moet manoeuvreren. Met de ATB gaat het prima, de klim is 8 km lang met stijgen en dalen. Het fort ligt op 280 meter hoogte boven de zeespiegel.
Om 10.00 uur vertrokken we met een zonnetje. De heenweg naar de kanonnen is een kleine 20 km met veel klimmen en daarna uiteraard weer terug. Rustig rijden met delen tot 8 % reden we rustig naar boven waar we inderdaad fietsend tot bij de kanonnen konden komen.
We reden in totaal 38 km met 767 hoogtemeters, al met al een pittige rit.
De Batería de Castillitos, zoals het fort officieel heet, ligt in het heuvelgebied van Cabo Tiñoso in de Sierra de Muela.
 |
 |
Wilt u meer foto’s zien, kijk dan even op deze link: De Kanonnen van de Bateria de Castillitos
‘s Middags hebben we onze bezigheden wat verdeeld. Ik ging naar Isla Plana naar de linedance en Marianne ging genieten van het zonnetje.
Donderdag 13 februari 2020
 |
Vandaag stond een dagje Cartagena op het programma. Er zijn verschillende manieren om er te komen. Wij kozen voor de route via Isla Plana, een prachtige omgeving om rustig naar Cartagena rijden. We reden langs de haven van de stad en zagen er een mega cruiseschip liggen. We zijn er later langs gelopen.
Cartagena heeft in het buitengebied een super winkel- en bedrijvencentrum liggen, het Especio Mediterraneo. We bezochten nog even de racefiets en mountainbike specialist Mundobici en vervolgens Decathlon. We kochten wat onderkleding voor op de racefiets en een achterlicht, want verreweg de meeste wielrenners en toerfietsers hebben zo’n ding op de fiets, het geeft een sterk licht voor achteropkomend verkeer. De batterij kan middels USB-kabel worden opgeladen. In het winkelcentrum heb ik nog wat kleding gekocht en we besloten naar het stadscentrum te rijden, te parkeren, wat rond te wandelen en te lunchen. We liepen langs het Cruiseschip in de haven, inderdaad een megaschip de Aida Mar.
We hebben ons verwend met een Spaanse lunch (voor Nederlanders is dat een warme maaltijd). Het smaakte voortreffelijk. Na de lunch liepen we nog even via een (voor mij) nieuw deel van het centrum, ook weer leuk.
Foto boven: historisch gebouw Cartagena (nu is er het Gran Hotel in gevestigd).
Foto's Cartagena vlnr: het cruiseschip Aida Mar in de Haven van Cartagena (daarnaast een internetfoto van het schip op zee) en rechts wachten op de lunch
Vervolgens zochten we de auto op en reden via een bekend pompstation, die in en rond Cartagena de goedkoopste diesel heeft, € 1,08 per liter. Ja, als je toch in de buurt bent, dan doe je dat gewoon. De diesel wordt voor je getankt en je rekent bij de auto af met een mobiele pinautomaat, gemak dient de mens. Rond vijf uur waren we terug in El Alamillo. Nog even buiten gezeten en een paar sneetjes brood gegeten. Zo’n dag is toch wel snel voorbij.
Vrijdag 14 februari 2020
Op tijd eruit. We zouden vandaag een rondje fietsen over de Citroenenweg en dan via Morata en Pastrana weer terug. Het was een beetje fris toen we vertrokken om 09.45 uur maar de temperatuur ging snel omhoog. De zon stond aan een strak blauwe hemel en weinig wind. We reden via Mazarrón over de weg naar Totana en dat is dus gewoon 5 km vals plat omhoog. De Citroenenweg is altijd een plaatje, vanwege het op en af, met vele bochten en de boomgaarden met sinaasappels en citroenen waarvan de vruchten er nu volop aan hangen. Via Morata reden we via een prachtige weg richting kust om op tijd af te buigen naar Mazarrón. Om 13.00 uur waren we weer terug, 65 km afgelegd en dat met 770 hoogtemeters. Ik kijk nooit zo naar gemiddelden maar we zagen dat we bijna 19 km per uur gemiddeld hadden, da’s toch keurig.
 |
 |
Foto's boven:gezien langs de Citroenenweg, een wilde amandelboom vol in de bloesem met de oude vruchten er nog aan
De middag toch maar in de zon doorgebracht en de avondmaaltijd werd buiten op de bakplaat voorbereid.
’s Avonds was de finale van de rummikub ronde. Opnieuw dikke winst voor Marianne. Ik heb er vrede mee.
Zaterdag 15 februari 2020
Vandaag een rustige dag met ’s morgens boodschappen doen, een afspraak maken bij de kapper (Engelse kapsalon). Daarna hebben we wat onderhoud gedaan (lampjes verwisselen), stoelen en een tuintafel schoongemaakt en tot slot wat huishoudelijk werk.
Tot slot nog even een ronde darten gedaan. Nu won ik, toevallig.
En (ja, het wordt eentonig) ook nog lekker van de zon genoten.