Week 6 van zaterdag 9 februari t/m vrijdag 15 februari, in woord en beeld !
Zaterdag 9 februari
 |
Op tijd opgestaan. Er moest nog gewerkt worden vandaag. Twee wasjes draaien en ophangen, boodschappen doen. Kwam Piet nog even praatje maken met en passant een opmerking dat de buitenplanten water geven geen overbodige luxe was. Het zei het netjes, maar de ondertoon was er. Toch maar eens goed gekeken naar hoe die planten erbij stonden. Ja, soms kan een mens wel gelijk hebben. Ik moest toch het terras schoonmaken, nou dan konden planten er nog wel bij. Aan het werk dus. Inderdaad geen overbodige luxe, je hoorden die struiken en planten slurpen. Toch nog even naar de laatste ritten schaatsen 10 km gekeken van het WK afstanden. Om 18.45 uur wordt ik opgehaald door Piet en Ria. We gaan eten in Gran Mundo, het beste wokrestaurant in de verre omgeving. Gaat helemaal goedkomen. Gran Mundo, da’s de naam voor het beste Wok restaurant in de omgeving.
Het ligt in Puerto de Mazarrón vlak bij de haven aan de weg naar Bolnuevo. Het is zaterdag dus het zal wel druk worden. Piet en Ria haalden mij op en we waren tegen zevenen in het restaurant. Het was nog niet zo druk, maar dat zou na achten wel anders worden.
Toen was elke tafel bezet. Een superruime keus, een gezellige inrichting en een prima atmosfeer. Prijs € 15,- inclusief drank.
We hebben het rustig aan gedaan, rond 21.30 uur vertrokken weer naar huis. We hadden afgesproken om bij Piet en Ria koffie te doen. Ik zou van huis uit een mega fles Jumilla meenemen (Juan Gil) en de rummikub doos. Twee potjes zouden we doen en tussendoor even voetballen kijken. En zo geschiedde. Ik het niet laten en won allebei de potjes. Toch maar het bedje opgezocht.
Zondag 10 februari
Rustig gestart. Nog even op de markt in Puerto geweest. Nog steeds druk daar. ’s Middags gecombineerd, schaatsen gekeken en tussendoor week 4 afgewerkt en ’s avonds openbaar gemaakt. En nog even geappt en gechat. Al met al, toch wel een superrustige dag.
Maandag 11 februari
Meteen een verrassing: geen stroom. Effe in het kastje gekeken. Alles staat goed. Zal wel een piekbelasting in het netwerk zijn (maandagmorgen om 08.30 uur). Om 09.15 uur alles weer in orde. (Later hoorde ik van Louis, partner van Eva, dat er veel huizen geen stroom en een aantal die met een waterpomp werken, ook geen water hadden).
Iets vroeger naar de Torres gegaan. Even bij Jeanne langs. Die was wat grieperig en in de caravan gevallen, maar dat viel gelukkig nogal mee. Even bijgepraat.
Hans ging met de racefiets, zodat we met de groep van Bert met 8 mensen op stap gingen, 3 Fransen, 2 Duitsers en 3 Nederlanders. De verhouding gemotoriseerd of niet is weer zoals anders. Alleen JC en ik rijden naturel.
Bert had een route bedacht, via de Tomatenweg naar Mazarrón en achter het kerkhof de 2e rambla in, pittig klimmen en veel onverhard + 1 mega rambla. Deze laatste kon ik mij goed herinneren van 6 jaar geleden. Nu lag er meer gravel en meer grote keien. Ik ging voortvarend, totdat een kei onder de band wegsprong en het wiel meenam. Ik kon de fiets niet meer corrigeren, pats tegen de rotswand aan. Gelukkig had de fiets niks. Oh ja, ik zelf dan? Een paar schaafwonden, dus dat viel nogal mee. We moesten een aantal keren lopend over de grote keien heen, maar goed, toch weer een hernieuwde kennismaking. Een aantal jaren terug had ik die rambla van naar schatting 2 km lang, een paar keer zonder onderbreking kunnen fietsen, maar nou niet. Zou het iets met leeftijd te maken hebben? NATUURLIJK NIET!! Nog een paar mooie klimmetjes gedaan. We reden in de Sierra Algarrobo en boven op een mooie maar pittige klim toch even gestopt voor een natuurplaatje. We zagen een paar koorden van 3 à 4 meter lange processierups. Zijn hier dan eikenbomen? Neen, die zijn er niet. Maar in Zuid Spanje zit de processierups in naaldbomen en ik heb deze jaren terug ook al eens op de foto gezet. Van één sliert hebben we er twee gemaakt, je moet tenslotte toch verder. Uiteindelijk weer op asfalt uitgekomen (weg Mazarrón – La Pinilla). Via de countryclub gereden (nog even gekeken naar het huis van Annemieke en Chris, die nu in Nederland zijn). Huis is prima in orde!
Aan de zuidkant van de countryclub de mountainbikeroute opgepikt, op weg naar ons koffietentje bij de bruinkoolmijnen van Mazarrón. De koffie smaakte goed. Tussen de kassen door naar Puerto gereden, een fijne rit en ondanks het kleine valpartijtje toch lekker gefietst. Thuis gedoucht en schaafwondjes verzorgd. Hoort er ook bij. Na de middag maar even de fiets afgespoten bij de Repsol (pompstation).
Bovenstaande foto's vlnr: 2 x processierups, de rambla en de koffie in Mazarrón
Vanavond heb ik het programma voor Hans en Lenie uitgewerkt. Er is van alles te zien, te bekijken en te doen. Zij mogen de keus maken. ’s Avonds nog even bijgepraat met mijn oudste en meest verstandige broer en met Marianne, altijd leuk.
Dinsdag 12 februari
 |
Vandaag was gepland om alvast de slaapkamers in gereedheid te brengen voor de komst van Hans en Lenie, komende donderdag. Allemaal goed gelukt, bedden verschoond en uiteraard meteen gewassen. Ik ben naar de kapper geweest, naar mijn good-old Spaanse kapper in Puerto. Het werd ook tijd want de laatste keer was half december geweest, dat was nog bij Rob de Kluis aan de Hatertseweg in Nijmegen.
Hier is het andere koek. Toen ik binnen kwam, zat er iemand op de stoel en de kapper zei vriendelijk gedag. Hij keek om en keek nog eens om, de duim ging omhoog, herkenning dus. Toen de klant weg was, pakte hij me bij de schouders en zei: “Bienvenido de nuevo”! oftewel “welkom terug”. Hij vroeg hoe lang geleden? Ik zei:”Cinco años”. Vijf jaar was het geleden dat ik bij hem was. Hij wist nog dat mijn Spaans niet geweldig was, maar hij vond het toch leuk dat ik weer voor zijn zaak gekozen had. Het gaf mij in ieder geval een warm gevoel. Het leek of ik een speciale behandeling kreeg. Ik werd zorgvuldig geknipt en mijn bakkebaarden waren niet even breed. Met goed kijken, links en rechts en een beetje bijknippen corrigeerde hij dat. Hij gaf aan dat oor- en neusharen te lang waren. Ik knikte en zei in het Spaans: ”Pleur maar eruit die zooi”. Dit laatste is natuurlijk fantasie, maar knikken bleek voldoende en hij ging wel gelijk aan de slag met een groene substantie die hij op een strookje smeerde en dat in mijn oren stopte, een soort hars. Na effe drogen trok hij dat in een keer eruit, kolere.
Toen waren de neusgaten aan de beurt. Toen hij de strookjes eruit trok, hield hij mijn bovenarm vast om mij voor te bereiden, ai ai ai, maar ja, het zal wel ergens goed voor zijn. Hij glimlachte van oor tot oor, ik niet dus.
Hij had wel netjes geknipt, dat moet gezegd worden en ik heb toch ruim een half uur op de stoel gezeten. Een lichte fooi was op zijn plaats (hij rekende € 14,-). Bij het weggaan kreeg ik een hand en een vette smile:” Hasta la proxima vez.” Tot de volgende keer dus. Nou, daar moet ik nog eens over nadenken en me realiseren dat ik in ieder geval niet meteen moet knikken op een onduidelijke vraag. Zo zie je maar weer, je leert elke dag opnieuw.
Onderstaande foto’s: dreigend onweer en een glas wijn voor het dartbord.
 |
 |
Met een goed gevoel rond 16.30 uur naar Piet gelopen. We zouden even gaan darten. Dat hebben we ook gedaan. De eerste leg werd door Piet gewonnen, met krappe voorsprong. De 2e set was voor mij, eveneens met krappe voorsprong. Korte pauze, kon ik nog even een foto maken van een dreigende onweerswolk. Die ging echter zonder druppels voorbij. Ik maakte ook nog even een plaatje over een glas witte wijn naar het uiteindelijke doel, het dartbord. Ik was helemaal in de mood, leg 3 liep als een tierelier; ik gooide een aantal malen triple 20 en in één beurt 121. In onze partijen hoeven we niet persé met een double te eindigen. Helaas voor Piet kwam ik met meer dan 100 punten voor en mocht ik 21 uitgooien. Voor de grap zei ik tegen Piet dat ik met 12 en 9 zou uitgooien. Ik vroeg hem wat ik als eerste moest gooien, de 12 of de 9. Piet keek beduusd. Ik zag hem denken: ”Je doet maar!” Ik gooide meteen de 9 en daarna de 12. Nu was ik beduusd. Zo’n leg gooi ik nooit meer. Er komt nog een revanche.
Voor de avondmaaltijd stond zalm op het menu. Smaakte goed. De avond in alle rust doorgebracht. Morgen weer fietsen.
Woensdag 13 februari
Traditioneel op woensdag fietsen en linedance.
 |
 |
Ik ben afgeweken van de gewoonte. Normaal is de racefiets aan de beurt. Ik heb nu de voorkeur gegeven aan de ATB. Piet zou meerijden vandaag en zo togen we met Ria naar de Torres. We waren met ons zessen, Wolfgang als enige buitenlander tussen de Nederlanders, Piet, Bert, Cor, ik zei de gek en een nieuwe, ook Hans geheten. Je moet wel gestoord zijn om met zo’n groep te gaan mountainbiken want er waren 5 motorisch gestoorden en ik een naturel gestoorde (ik dus). Bert had een route bedacht, waar ik een deel moest voorrijden, door een aantal gekoppelde rambla’s.
We reden de Cuesta omhoog en sloegen rechtsaf de rambla in, die aanvankelijk glooiend omhoog loopt maar naar mate het einde nadert, steeds steiler wordt, de laatste stukken 14 %. En dat tussen de keien door. Boven gekomen, ik was natuurlijk, als naturel gestoorde, de laatste, ik mocht even uitblazen, toch aardig van die mannen. Er kwamen wel goedkeurende opmerkingen, dat ik die hele klim, zonder te stoppen, naturel was op gefietst. Na de afdaling die volgde, kon ik de mannen leiden door een aantal rambla’s die in tussenstukjes min of meer aan elkaar geschakeld waren. Vijf jaar geleden voor het laatst gefietst maar het stond nog op m’n netvlies. Vervolgens via een pittige klim op de Rambla del Cañar gekomen, zijn we nog langs het kapelletje (de Ermita) van de Virgen de la Cruz gereden. In het kort nog even de geschiedenis van deze Ermita verteld. Op het grote blad de rambla doorgereden (loopt via hindernissen) glooiend omlaag. Tussen de tomatenkassen overgestoken naar Campillo de Ardentro. Door een andere rambla naar La Azohía gereden en op naar de koffie in Isla Plana. Ik ben binnendoor met de mannen naar Las Torres gereden. In totaal 42 km met ruim 700 hoogtemeters.
Bovenstaande foto’s: Rambla de Azohía en bij de koffie in Isla Plana.
|
|
Thuis boterham gegeten en op de Citybike naar Isla Plana. Dat pittige bultje halverwege deed wel zeer aan de benen, maar je moet er iets voor over hebben. De Linedance was aan de beurt. Een paar mooie dansen meegedaan, tot ik verrast werd door de komst van Piet en Ria die weleens wilden zien wat ik daar uitspookte.
Piet maakte een filmpje van de linedance “I close my eyes” (de song: Everytime I close my eyes van Nino d’Angelo en Chris Norman). Ik vind het een mooi nummer en een prima dans.
<— Klik op het linker fotootje.
De muziek is wat op de achtergrond en je hoort de stem van Ann, de linedance-lerares.
Thuis in het avondzonnetje heb ik op mijn favoriete plekje in de voortuin, een lekke koele San Miguel genuttigd en die smaakte toch goed, niet normaal meer. ’s Avonds geappt en naar Ajax gekeken.
Donderdag 14 februari
Poetsdag, want mijn gasten arriveren vanavond.
Na de middag was alles spic en span (ten minste dat vond ik). Voorbereidingen getroffen voor een maaltijd na terugkomst van Alicante. Gaat er altijd wel in na een vliegreis. Rond 5 uur nog een heerlijke maaltijd genuttigd bij P en R. Om kwart voor zes voor de reis naar Alicante. Hans en Lenie zouden om 19.30 uur landen. Piet reed mee. Het is toch zo’n 150 km rijden.
We waren op tijd op El Altet, het vliegveld van Alicante.In de aankomsthal, kreeg ik een appje van
 |
van Hans dat het toestel 20 minuten vroeger was geland. Inderdaad mooi geregeld. Ik heb ze hartelijk welkom geheten en wat de vroege aankomst betreft daar had Hans wel een opmerking over: “Gewoon meetrappen”, zei die. Hij had dus zin om te fietsen. Nog even een bakje koffie gedronken en toen op weg naar de auto en vervolgens op huis aan, weer 150 km. Piet was meegereden en dat dat was ook wel gezellig. Die zit nooit om een verhaaltje verlegen.
Thuis aangekomen, even een versnapering genomen. De koffer werd uitgepakt en ik kon de voorbereide maaltijd afmaken. Lekker gegeten en natuurlijk met een vinootje erbij. Bijgepraat, iedereen er door heen gehaald, want dat moet ook en rond middernacht het bedje opgezocht.
Morgen gaan we een globaal programma maken.
Foto's van de aankomst op vliegveld El Altet in Alicante
Vrijdag 15 februari
Rond 09 uur een gezellig ontbijt. Vervolgens de ideeën ontvouwd voor de komende 14 dagen. Ik had een twintigtal mogelijkheden voor de gasten, met vervoersmogelijkheden te voet, met de fiets (die gaan we dinsdagmorgen ophalen en die houden we een week) en met de auto. De belangrijkste dingen hebben we alvast en zeker voor de komende dagen gepland.
Rond 11.00 uur kwamen P en R effe een bakkie doen en kon Ria met Hans en Lenie kennismaken. Afgesproken dat we in principe (als het weer goed is) maandag gezamenlijk naar de Sierra Almenara gaan en daar gaan picknicken en als het effe kan, gaan jeu de boulen en dat op 700 meter midden in de natuur. Na de koffie zijn we met ons drieën boodschappen gaan doen, verse zalm gehaald want Hans zou zijn kookkunsten deze avond al realiseren.
 |
 |
Na de lunch zijn we met ons drieën via de promenade naar de haven gelopen. Doel was uiteraard het bezichtigen van de haven, een leren rugtas kopen voor Lenie in de lederzaak aan de haven en dan eerst de heuvel oplopen naar de vuurtoren en het Christusbeeld wat daar dichtbij staat. Stevige wandeling maar de moeite waard. Ikzelf was nog niet op de heuvel bij de vuurtoren en het Christusbeeld geweest, dus voor mij ook nieuw. Hans kreeg boven eerst nog bijna een flats van een zeemeeuw op zijn hoofd.
De dader werd gefotografeerd, het kenteken genoteerd en we weten wie het is. De jacht is geopend.
Onderstaande foto's vlnr: Hans en Lenie voor de vuurtoren van Puerto, de verdachte meeuw en Lenie aan de voet van het Jezusbeeld (vuurtoren op de achtergrond)
 |
Terug naar de haven waar we uit de wind en in de zon, een lekkere pul bier hebben genuttigd.
Die ging erin als…… inderdaad een pul bier. Via de lederwinkel waar Lenie slaagde voor een mooie rugtas, zijn we rustig teruggelopen naar ons huis, toch een fikse wandeling van ongeveer 8 km met twee vorstelijke klimmen erin.
Foto links: een blik van het Jezusbeeld van onderaf
Om 19.00 uur was de maaltijd klaar. Een voorgerecht met meloen, ragfijne Spaanse ham en een scheutje port erop. Hoofdgerecht zalm gebakken op de bakplaat buiten, gebakken piepers en een heerlijke salade.
Toetje was vla met ananas.
Na de afwas koffie en dan rummikuppen, 5 potjes gedaan en wie er gewonnen heeft is niet zo belangrijk als wij het maar weten. Lekker Spaans wijntje erbij maakte het compleet. Ondertussen op de achtergrond de uitslag van Go Ahead Eagles tegen NEC meegeluisterd. Knotsgekke wedstrijd, Go Ahead stond met 2-0 voor en uiteindelijk was de stand gelijk 4-4. Rond middernacht was het tijd om te bed te gaan, morgen vroeg weer een fikse activiteit.
Nog even een paar foto's van de middagwandeling.
Foto's vlnr: het Jezusbeeld, vissersboot met een zwerm meeuwen erachter, zicht op de haven van Puerto, sinaasappelbomen langs de weg in de woonwijk.
Hiermee kwam een eind aan week 6.