Constant Theunissen

Zaterdag 16 maart
Vandaag is weer een nieuwe week begonnen. Voor mij was het poetsdag. Orde op zaken stellen in mijn onderkomen, want zondag arriveert Marianne voor een verblijf van 3 weken. Dan mag het op zijn minst wel netjes zijn. De wasmachine moest draaien en er moest schoongemaakt worden. In zo’n relatief kleine behuizing valt dat nog wel mee. Nog even contact gehad met Marianne, die morgenvroeg naar Schiphol reist voor haar vlucht naar Alicante. Ik haal haar daar rond 16.30 uur op. Maar dat is morgen.
Vandaag verder maar een rustdag gehouden.

Zondag 17 maart
Het laatste wasje werd gedraaid. De Telegraaf van zaterdag gelezen, ben ik ten minste ook weer op de hoogte, voor zover het in die Amsterdamse krant allemaal klopt.
Alvast wat dingen voor de avondmaaltijd voorbereid, want om 13.50 uur vertrekt de Vueling vlucht met Marianne richting Alicante en ze komt (volgens verwachting) om 16.25 uur aan. Ik ben er op tijd. Met enige verbazing zag ik in de aankomsthal een groot bord staan met als tekst: ”Marianne Tours”. Nou, je kunt het in je enthousiasme ook overdrijven, dacht ik.
Overigens wel een dag om je vakantie te beginnen, echt warm buiten, onderweg had de thermometer in de auto al een buitentemperatuur van 29 graden aangegeven. De vlucht was keurig op tijd met Marianne aan boord. Fijn dat ze er was. Het bord liep ze zo voorbij. Pas later op de foto zag ze het. Alleen al om buiten de gebouwen van de luchthaven in de zon te lopen met een temperatuur van tegen de 30 gr. geeft een gevoel van vakantie. Op de terugweg uitgebreid gesproken over de komende 3 weken.

Ik heb aangegeven dat ik een lijst heb gemaakt met uitstapjes en fietstochten. Aan haar de keuze.
Thuis aangekomen kwartier gemaakt en vervolgens heb ik voorbereidingen getroffen voor de maaltijd. Ik had gekozen voor een lichte maaltijd in de vorm van een salade met van alles erin, zodat het ook echt een maaltijd is. Marianne vond het heerlijk en da’s een goede graadmeter. Ook de lijst met mogelijkheden voor uitstapjes en fietstochten doorgesproken. Gaat dus helemaal goedkomen. Marianne had vandaag drie reizen gehad, namelijk met de trein van Nijmegen naar Schiphol, de vlucht van Amsterdam naar Alicante en de autoreis van Alicante naar Puerto de Mazarrón, een heel gereis dus.

Foto's vlnr - Vanuit het vliegtuig, ergens boven Spanje, het bord met de Arrivals (Vueling Amsterdam 16.25 uur), het bord met Marianne Tours op de luchthaven Alicante

Maandag 18 maart
Op tijd opgestaan en ontbeten. Gelukkig hadden we beiden kunnen douchen want na het ontbijt stopte de waterkranen met het doorgeven van water. Ofwel geen kraanwater in huis maar wel een aantal flessen water, dus helemaal zonder zaten we niet. Ik weet uit ervaring dat met name in Spanje, je maar zo een lange tijd zonder water of elektriciteit kunt zitten. Zeker als je bovenop een heuvel woont (47 mtr boven zeeniveau) en het water met pompen omhoog gebracht moet worden. Dat gaat bijna altijd goed, maar vanmorgen even niet. Toch bij het boodschappen doen voor de zekerheid een aantal flessen van 6 ltr. meegenomen. Je weet maar nooit.
Bij thuiskomst geluncht en daarna de wandelschoenen aangetrokken. In de tussentijd was Eva, housekeeper al hier geweest om aan te geven wat het waterprobleem was. Dat gold voor de hele wijk. Er zat een verstopping in de pomp die het water omhoog moet pompen. Hopelijk zou het vandaag opgelost worden. Wij zijn naar beneden gelopen en helemaal langs het strand naar de haven gewandeld. Omdat we graag via de achterkant van de heuvel naar de vuurtoren en het megagrote Christusbeeld wilden lopen, hebben we een fiks aantal trappen beklommen om een stuk af te snijden. Boven geeft het toch wel weer een mooi uitzicht over de haven en de baai.
Zo kon ik Marianne verschillende richtingen laten zien om een beetje een gevoel van de omgeving te krijgen.

Foto’s bovenste rij vlnr - Marianne voor de vuurtoren (waar je helaas niet bij kon komen), zicht op Bolnuevo, een uitzichtpunt voor het Christusbeeld vlakbij de vuurtoren, 
onderste rij - vlnr - Marianne voor het Christusbeeld, rechts de steile toegangsweg naar ons huis

In de haven eerst een lekker bakje koffie gedronken, hadden we wel verdiend. Ook nog even bij het VVV binnengelopen om te kijken naar het programma voor het San José feest voor morgen. Gaan we morgen weer terug naar Puerto.
Via de promenade zijn we weer terug naar huis gelopen, toch zo’n 8 km afgelegd.
Thuisgekomen bleek het water weer gewoon te stromen. Ook weer opgelost.
Ik heb voor vandaag een pastamaaltijd gekookt (met de basis uit de diepvries). Lekker gegeten. Goed dat we extra flessen water hadden meegenomen. Tweede domper van de dag volgde: Het water was weer gestopt. Da’s echt balen. Uitgebreid naar het journaal gekeken naar een reportage van de aanslag op de tram in Utrecht, waar uiteindelijk 4 mensen zijn omgekomen en 3 zwaar gewond zijn geraakt. De dader is eind van de middag aangehouden. Via de Spaanse TV hadden wij bij de koffie in haven al vernomen dat de identiteit van de dader bekend was geworden. We zitten wel ver weg, maar het raakt je wel. Vervolgens de avond doorgebracht met rummikubben. Rond 23.00 uur ontdekten we dat het water weer stroomde. Ik heb eerst het reservoir van het toilet gevuld en toen dacht ik nog een paar extra lege flessen (6 ltr) te vullen met leidingwater, toen de druk opnieuw verdween. Wat een zooitje. Uiteindelijk maar te bed gegaan en afwachten hoe het er morgenvroeg voorstaat. We zijn benieuwd.

Dinsdag 19 maart
Het lastige is als je waterleiding is afgesloten, dat je weliswaar geen water hebt voor maaltijdbereiding, koffie, thee e.d. wat te compenseren is met flessenwater, maar lastiger is het gebruik van het toilet, dat laat zich wat moeizaam compenseren, maar met een beetje begrip voor de situatie en voor elkaar kom je een heel eind, dus ook bij ons.
Bij het opstaan ’s morgens was er nog niet meteen water, maar rond 10.00 uur zag ik een man voorbij lopen die bij iedereen de watermeters (zitten altijd aan de straatkant) kwam controleren. Ik was dat aan het observeren toen Marianne riep dat er weer stromend water was en goeie druk. Kennelijk was het probleem in 24 uur verholpen.
Rustige start vanochtend, ontbeten, voor het eerst sinds weken weer regen gezien, weliswaar niet veel, maar toch en boodschappen gehaald, met natuurlijk flessenwater. We zouden in de haven gaan eten. Rond 12.00 uur (het was allang weer droog), zijn we naar de haven gelopen, waar Marianne nog een foto maakte van een volle citroenenboom in onze straat. In verband de viering van de Fiëstas van San José (bij ons heet die gewoon de heilige Jozef), dat in Spanje een nationale feestdag is, waren er wat festiviteiten, te beginnen met een heilige mis in de openlucht, bij de haven. We zijn niet zo kerkelijks, maar we wilden het toch zien, een Spaanse mis, met ouderwetse misdienaren en een koor en begeleiding met snaar-instrumenten. De pastoor was wat langdradig in het Spaans en bovendien zat ie ook steeds raad te vragen aan Jozef die naast hem stond, maar die reageerde niet. Daarnaast begonnen wij trek te krijgen, rond 13.00 uur dus zochten we restaurant Viggos aan de haven op voor een stevige lunch (bij Hans en Lenie bekend). Een tafeltje in de openlucht onder een tent werd ons toegewezen. Het liep snel vol. Op drukke dagen moet je je eerst melden en staan mensen in de rij voor een vrije tafel. Een heerlijke salade en daarna een zalmmaaltijd gingen er in, uiteraard met een lekker glaasje witte wijn erbij. De zon die er was, begon weg te trekken en het begon fris te worden, de wind stak op en de fleecejacks werden aangetrokken en er werd een terrasverwarmer bij ons geplaatst. Zelfs de obers hadden het “frio”. Niettemin een voortreffelijke maaltijd. We zijn doorgelopen naar de gemeentelijke overdekte markthal in Puerto waar nog iets te doen zou zijn, maar dat viel tegen dus zijn we rustig via een andere (deels onverharde) weg naar huis gelopen.

Foto’s San José:
bovenste rij - vlnr - de citroenenboom, de pastoor tijdens de mis, de pastoor, muzikanten en het koor
onderste rij - vlnr - in restaurant Viggos, de zalm maaltijd en het vuurwerk van 23.00 uur
Rond 19.00 uur nog een lekker broodje genomen en bij het journaal genuttigd. Het laatste nieuws over de terreuraanslag in Utrecht werd ruim belicht. Na de koffie kwam de rummikub op tafel, het ging redelijk gelijk op. Om 23.00 uur zou er vuurwerk te zien zijn. Van het zonneterras van ons huis, kon je dat goed waarnemen. We hebben immers een prima uitzicht op Puerto. Het vuurwerk was bescheiden van aard en in ieder geval kort. Nog een paar foto’s gemaakt en daarmee werd de dag afgesloten met een laatste spel rummikub. Het werd tijd om te bed te gaan.

Woensdag 20 maart
De dag begint met twee tegenstelling: niet goed want Marianne wilde eens lekker onder de douche, koud water. Bleek de gasfles leeg te zijn. Eens moet dat. Ingewikkelde constructie geiser met een gasfles. Gasfles gewisseld en dus opgelost. Goed nieuws: blauwe lucht en al een aangename temperatuur. Douchen, ontbijten en dan rustig op weg naar Cartagena. Bij Mundobici stond de fiets als het ware klaar. Tamara bracht effe per ongeluk een te grote maat atb maar herstelde dat meteen met de goede maat. Tasje met reservebinnenband werd onder het zadel bevestigd en er kwam een keurig slot bij. De fiets ging in de bus en wij togen samen naar het grote winkelcentrum op te lunchen bij La Pasta Muerte, een beetje cru gezegd  de grote vreetschuur. Heel veel gerechten, eten wat en hoeveel je wilt, inclusief drank, toetje, koffie enz en dat voor een zeer lage prijs. Ik was er eerder geweest, maar nu ondervonden we ook een paar negatieve punten, zoals vuil bestek, een aantal niet schone borden, enkele gerechten die niet warm waren en vooral twee “vretende mensen” naast ons, waar je je toch aan stoort als je de volle borden ziet, die dan voor de helft in de afvalbak geleegd worden.  Marianne vond het geen succes en ik dit keer ook niet. Weer een nieuwe ervaring. Nog even wat boodschappen gedaan in de supermarkt voor het avondeten (lekkere broodjes en curadoham).  

Naar huis gereden want ik wilde nog even naar de laatste linedancemiddag in Isla Plana, waar we van de deelnemers afscheid zouden nemen. Ann, de linedanceteacher, stond er beteuterd bij want ze had net gehoord dat haar man (Roger) op het einde van de ochtend op een rotonde onderuit gegleden was op zijn racefiets. Hij reed met een kleine groepje Britten over een rotonde waar het net geregend had en dus glad was. Hij was uitgegleden en op zijn heup terecht gekomen. Dat deed verrekte zeer. Met de ambulance naar de eerste hulppost in Mazarrón. Daar moest een röntgenfoto gemaakt worden en daar zou Ann de uitslag van krijgen. Maar er was nog geen bericht. Ann wilde de linedance gewoon door laten gaan en zou af en toe kijken of er bericht was. Dat kwam er niet en op het einde van de les, belde ze zelf naar Roger, die opnam met een korte bericht, dat hij na de röntgenfoto met de ambulance naar Cartagena zou gaan voor nader onderzoek. Hij vertelde er geen uitslag bij, maar je kunt het wel raden. We houden contact.

Bij thuiskomst vertelde ik Marianne dit trieste verhaal. Roger en Ann zouden dit weekend terug naar Wales rijden, waar ze wonen. We zijn benieuwd of dat doorgaat.
Op het eind van de middag ontdekt dat naast de serre bij de voordeur, ook een favoriet hoekje is waar de zon scheen en het windstil was. Daar nog, zo lang het ging, van het zonnetje genoten met een lekker drankje erbij. Het leven hier is goed maar met de zon erbij is het een stuk beter.
Rond 7 uur prepareerde Marianne een tomatensoepje en de lekkere broodjes die met de curadoham en tomaatjes (en natuurlijk de olijfolie) buitengewoon goed smaakten.

Na het journaal waar het gewoon over de politiek ging na deze stemmingsdag met lage opkomst (dat klopte ook want Marianne en ik waren verhinderd om te stemmen en dat scheelt toch gelijk een stuk).
’s Avonds hebben we ons gewaagd aan een paar nieuwe partijen Rummikub, die weliswaar zeer spannend verliepen maar (hoe formuleer ik dat netjes) waar Marianne niet de gelukkigste was. Nou, dat is toch redelijk vriendelijk beschreven.
Morgen fietsen, een inrijdagje met een klein beetje klimmen. We gaan na de middag.

Naschrift_ Roger bleek zijn bekken gebroken of gescheurd te hebben. We gaan hem komende week opzoeken.

Donderdag 21 maart
Vandaag de eerste fietsdag maar zoals gezegd pas vanmiddag. Vanmorgen eerst ontbeten in het zonnetje. Het goede weer had ons een paar dagen in de steek gelaten maar komt weer terug en wel met ingang van vandaag. Rustig gestart om uiteindelijk rond 13.00 uur op de fiets te stappen. Het zonnetje scheennog steeds, alleen de wind was een kleine spelbreker maar we zijn weleens eerder windkracht 5 tegengekomen en zo ook vandaag. Een kort rondje naar La Azohía, ongeveer 28 km maar wel met een paar klimmetjes erin. Rustig naar Isla Plana gereden en vandaar naar het vissersdorp La Azohía. Even gestopt bij het gesloten hotel La Azohía. Ik heb Marianne de geschiedenis van het hotel en de eigenaarsfamilie verteld. In het dorp, dat uiteindelijk het begin is van de Bahía van Mazarrón ofwel de Baai van Mazarrón dat doorloopt tot Calnegre, zo’n 40 km verder, ligt een kade waar vissersboten aanmeren maar ook boten voor een rondvaart (met een glazen bodem) en boten voor duikers. Samen zijn daarna we de steile smalle weg naar de Torre de Santa Elena opgereden (zie ook week 7, 19 februari), niet lang maar wel een fikse klim. Marianne deed dat uitstekend. De toren werd gebouwd in de 2e helft van de 16e eeuw. Het is gebouwd in metselwerk en heeft een zeshoekige vorm. De toren bestaat uit twee verdiepingen, verbonden door een wenteltrap, met gewelfd plafond en een cisterne (een waterkelder). Je kijkt er uit op de Golf van Mazarrón en het staat op bijna 100 meter boven de zeespiegel. De toren, toen in een ernstige staat van verval, werd in 1989 en 1990 hersteld en vervolgens in 2015 voor de 2^e keer. Toen werd het pad verbeterd, werd er een afrastering geplaatst en werd er een mooi uitzichtpunt gecreëerd.
In de hieronder gelegen baai wordt in de maanden maart tot augustus gevist op tonijn met behulp van de valmethode. Het gaat hier om de Bonito (Skipjacktonijn), die 1 meter lang kan worden en 20 kilo kan wegen. Ik heb in de haven weleens zo’n tonijn aan boord van een vissersboot zien hangen. Hij leek me toen veel groter. Anyway, we keken uit over de Middellandse Zee toen we in een keer in de toren een echo-achtige stem hoorden, die zong. Het galmde gewoon maar het klonk wel goed. Na een paar minuten kwam er een sjofel geklede man met een rugzak de trap van de toren af. Hij sprak ons aan en vroeg of we zijn gezang hadden gehoord. Dat was niet zo moeilijk. Maar er ontstond een aardig gesprek over de geneugden des levens, hij kwam uit Duitsland, en hij vroeg of we uit Holland kwamen. Foute vraag en mijn antwoord was dat we niet uit Holland kwamen maar gewoon uit Nederland, want zo heet ons land. “Oei”, zei hij of hij wat verkeerds gezegd had. Uitgelegd dat Holland weliswaar een populaire naam voor ons land is in Duitsland, maar dat het historisch gezien niet klopt. Nijmegen, zo gaf ik aan, heeft immers nooit tot de oude Hollandse provincies gehoord. Hij bood zowaar zijn verontschuldigingen aan, wat nu ook niet echt nodig was maar met enig gevoel voor humor bood hij ook excuses aan voor de vele fietsen die in de oorlog door de Duitsers gejat waren. Hij kon ze niet meer terugbrengen. Zo valt er altijd en overal wel wat te lachen. Hij wilde wel graag een foto van ons maken en ging daarvoor zelfs door de knieën. Hij leverde wel een mooi plaatje op.
En gelukkig kreeg ik m'n camera terug .

Foto’s – bovenste rij - vlnr de haven van La Azohía, Marianne maakt een plaatje van de kust, de Duitser zet ons op de foto.
Onderste rij: rijden over een onverharde weg, proosten speciaal voor de App van groep 5 van de Pedaleurs

Zo reden we de heuvel af en gingen we langs de promenade over een zandpad naar Los Madriles, de camping waar we vroeger altijd stonden. Ik hoopte er nog even bij te praten met Bill en Vita, een Brits-Nederlands echtpaar, waar we vroeger veel mee optrokken, maar beiden bleken al vertrokken te zijn. Hun plaats was leeg. Nog even rondgekeken in Isla Plana bij het kerkje (dicht) en de social club (op slot). Ook het oude Romeinse badhuis pal voor het kleine eilandje (Isla) was afgesloten. Dooie boel dus. Via het pad langs camping Delphines (onverhard) zijn we weer terug naar huis gereden. Wasmachine gevuld en aangezet en vervolgens ons geposteerd in het favoriete hoekje waar geen wind is maar wel zon. Daar hebben we geantwoord aan groep 5 van de Pedaleurs, op de vraag waar het morgen (vrijdag) koffie drinken is. Ons antwoord: 11.30 uur - locatie El Alamillo. Daar kwam natuurlijk een hoop commentaar op. Als antwoord hebben maar een foto gemaakt van ons beiden in een luie stoel, gekleed in korte mouwen en een kurte boks, in het favoriete hoekje, toastend op de goede dingen des levens. Daar kwam natuurlijk nog meer commentaar op. Het is ook nooit goed.
Was opgehangen. Marianne fikste een supermaaltijd en na de koffie maakten we ons op voor de wedstrijd Nederland-Belarus (4-0) gevolgd door een spelletje Rummikub, die Marianne won.

Vrijdag 22 maart
Een dagje uit stond op het programma met eerst een bezoek aan San Miguel, het bedrijf in Alhama waar olijfolie geproduceerd wordt, gevolgd door een rondrit door het regionale park de Espuña bij Murcia (1200 meter) en een wandeling op 1450 m hoogte. Lunchen gaan we doen in het voormalige klooster Santa Eulalia in Aledo. Een daarna nog even naar een prachtig uitzichtpunt. Het wordt een mooie dag. Het weer zag er redelijk uit, niet super maar ook niet slecht. We hielden er rekening mee dat het op de Espuña wel eens fris kon zijn.
Na het ontbijt vertrokken we rond 10.00 uur naar Alhama. Veertien dagen terug was ik er met Inge en haar gezin geweest. De reden van dit bezoek zit ‘m in het feit dat ik zo’n 10 jaar geleden kennis maakte met San Miguel olijfolie. Mijn buurman op de camping Los Madriles kluste daar bij. De Perserij is inmiddels vernieuwd met een nieuwe hal en nieuwe tanks waarin 25.000 liter olijfolie per tank kan. Daar staan er acht van. Particulieren kunnen daar gewoon  olijfolie kopen. Ook Marianne had interesse om daar rond te kijken en wat olijfolie te kopen. Dat deden we. Leuk detail was dat alle oude machines en persen als decor staan opgesteld tussen de megacontainers. Ik liet Marianne het restant van de gemalen pitten zien. Bij ons vorige bezoek was aangegeven dat dit restant als brandstof gebruikt wordt.

Foto’s  San Miguel vlnr - Hacienda San Miguel, 2 van de 8 megatanks, de oude methode, hun producten

Hierna zijn we op weggegaan naar Alhama de Murcia en dronken koffie bij Jarro de Oro, een uitspanning net buiten Alhama. In het restaurant hing een schilderij uit de 20-er jaren (zie foto). Leuk om te zien hoe het er nu bijstaat. Hierna doorgereden naar de bergweg door de Espuña. Het was genieten geblazen, prachtige uitzichten. Marianne was onder de indruk. Op 1200 meter even wat foto’s gemaakt.

Foto's Espuña: 
Boven - vlnr restaurant Jarro de Oro Alhama, het schilderij in het restaurant, het restaurant nu
Onder - vlnr uitzicht op het hoogste punt (Observatorium 1580 m), het Espuñabord, uitzicht richting Lorca en door het weer gevormde pijler.

Daarna doorgereden richting Observatorium waar je op 1370 meter niet verder mag. We parkeerden op het grote parkeerterrein waar een enkele wandelroutes zijn uitgezet. Ik wilde Marianne natuurlijk de iglo’s laten zien. In het Spaans heet dat Pozos de la Nieve, sneeuwhutten of sneeuwkelders in het Nederlands. Van de 20 iglo’s zijn er nog twee ongeschonden. Ze zijn uiteraard niet meer in gebruik omdat de noodzaak er niet meer is. Bovendien zijn er nog maar weinig winters waarin je sneeuw op die manier kunt opslaan om het dan later als ijs eruit te halen en te gebruiken. Klimaatverandering??
Mooie wandeling, maar wel fris boven op de Espuña. Helaas geen moeflons gezien maar wel hun keutels. Na de wandeling zag ik in de sparren de nesten zitten van de processierups. In Nederland gaat het alleen over de eikenprocessierups, maar hier in de bergen heb je nauwelijks loofbomen maar wel naaldbomen. Ik heb ze al eens eerder laten zien (zie week 6). Als ze uitkomen gaan ze echt in processie achter elkaar, maar krijg ze niet op je huid.

Foto's:
Bovenste rij - vlnr -uitzicht vanaf 1450 m, een van de bewaard gebleven ijshutten, 
Onderste rij: de keutels van de moeflons, en de cocon van de processierups voor naaldbomen

Rustig naar beneden gereden en dat moet ook wel want aan de Aledokant is het wegdek zeer slecht. Onbegrijpelijk overigens voor een bergweg die zeer populair is bij wielrenners. Over wielrenners gesproken, Marianne is vandaag de Espuña over gereden met de auto maar hoopt dat ze over een week dat ook met de fiets kan doen. Dat kan met een ronde over 60 km (start in Totana, onderlangs rijden en vanaf de Alhama zijde de berg over (fietsen mee in de bus). Uitdaging voor Marianne en ook voor mij. We zullen het zien volgende week. Via Aledo naar het voormalige klooster Santa Eulalia gereden voor de lunch. Uitstekend weer, we konden buiten op het terras in de zon zitten. Prima lunch overigens maar je moest wel geduld hebben want de bediening was zeer traag. Ze zullen het wel druk hebben met andere dingen, dachten wij. Na de lunch weer in de auto gestapt en de weg naar de kruiswegstaties opgereden. Boven onder het toezicht van "onzelieveheertje" (zie hieronder het gigabeeld) naar het uitzichtpunt gelopen, het was wat heiig maar je kon nog ver in de richting Mazarrón kijken en dat ligt toch zo’n 40 km verder.

Foto's Aledo:
Bovenste rij - vlnr - doorkijkje ingang tuin klooster ((hier staat de amandel nog in de bloesem), de sinaasappelbomen in de kloostertuin, het Christusbeeld dat uitkijkt over de laagvlakte
2e rij -vlnr - Marianne bij het uitzichtpunt, Totana in beeld
Onderste rij:  een panoramafoto  met zicht op de laagvlakte (in het midden lopen een aantal wegen die oa. gebruikt worden voor de klimtijdrit in de ronde van Murcia).

Rustig weer naar beneden en via Totana naar huis gereden. We waren rond zessen weer terug, toch nog een lange dag.
De avond in alle rust doorgebracht opnieuw met een spelletje Rummikub.

Tot slot: Wil je meer weten over de Pozos de la Nieve, kijk dan voor meer info op:
http://www.sierraespunaviva.com/pozos-nieve.asp en gebruik de Google Translator (voor windowsgebruikers) voor de Nederlandse vertaling.