Week 4 was wat je noemt een volle maar fijne week!
Zaterdag 26 januari
Zoals gebruikelijk beginnen we met poetsen, al helemaal omdat er vanavond eters komen.
En even met Hans V de racefiets van Roger teruggebracht naar zijn appartement in Isla Plana, dit naar aanleiding van diens ongeval van de vorige dag. Bakje koffie gedronken bij Roger en Ann. Het was vandaag prachtig weer. Die middag heb ik deels in de zon doorgebracht. Maar ’s avonds zouden Piet en Ria komen borrelen en eten. Dan moet je toch een keer gaan voorbereiden. Ik had een lekkere salade voorbereid en een hoofdmaaltijd met tagliatelle, zalm, roerbakgroenten en een Argentijnse saus en een Catalaans nagerecht. Heeft prima gesmaakt, aldus meester-kok Ria. Dat is dan wel een compliment, als zij het zegt.
Een buitengewoon wijntje kan niet uitblijven, dit keer een Bullas 2013 (uit de provincie Murcia), goede keus. Koffie na en daarna rummikuppen. Is ook leuk.
Zondag 27 januari
Deze dag stond al lang in mijn agenda. Ik had op internet gezien dat het jaarlijkse muziekfestival in Barranda dit jaar zou plaatsvinden op zondag 27 januari 2019. Het festival trekt ieder jaar meer bezoekers. Mijn, beter gezegd, ons laatste bezoek (van Wil en mij) dateert van 2010. Maar ook in 2009 waren Wil en ik daar om te genieten van de combinatie muziek, zang en dans en dat in een folkloristische omgeving. In 2010 waren we samen met Harry en Aagje, overwinteringsvrienden uit (inmiddels) Mijdrecht. Het enige nadeel van dit bezoek is, is de afstand. Barranda ligt dichtbij Caravaca de la Cruz, op 110 km afstand van mijn huis in El Alamillo. Elke nadeel heeft zijn voordeel. Je kunt ook van de reis een toeristische dag maken. Dit jaar reed ik op tijd weg (ik wilde rond 11.00 uur in het dorp zijn) en ging binnendoor naar Lorca, waar ik dwars door de stad reed en uiteindelijk via een magische weg richting Caravaca naar Barranda reed. Barranda is een dorp van een kleine 1000 inwoners en heeft nauwelijks parkeerruimte en die ruimte heb je wel nodig als je duizenden mensen op bezoek krijgt.
 |
Foto: Barranda, een klein dorpje vanuit de verte (links de Sierra de Mojantes)
Al van verre zag ik dat parkeren een probleem was. Buiten het dorp kon ik de auto met enig geluk, nog redelijk kwijt. De toegangsweg naar het dorp vanaf de grote kruising van de doorgaande weg, is breed maar eenmaal in het dorp is het smal. Deze dag kent twee aspecten, een megamarkt met allerlei snuisterijen en eettentjes , waar je door heen moet schuifelen maar in het smalle deel treden op de hoeken van de straatjes de Cuadrillas op, dit jaar zo’n 12 stuks in getal, uit de provincie Murcia maar ook uit nabij gelegen provincies Alicante, Almería en Albacete. Een Cuadrilla is een groep muzikanten, die op hedendaagse maar vooral traditionele muziekinstrumenten echte Spaanse muziek maken en zingen. Het contact met het publiek is belangrijk, want het bijna geheel Spaanse publiek, zingt mee en vooral danst mee. Het zijn de specifieke Spaanse dansen, die ik weleens oneerbiedig vergelijk met linedance. Er zijn verschillende dansen, die weer horen bij bepaalde muziektempo’s.
Het duurde ongeveer 20 minuten voor ik door het gedrang van de markt heen was. Ik zag al meteen een hoge opstelling van TV Murcia (zeg maar de Spaanse Omroep Gelderland), voor een rechtstreekse uitzending. De Cuadrillas staan allen zo’n 100 meter uit elkaar en het geluid is zodanig dat ze elkaar niet storen. Het was fris (zo’n 10 gr. je zit wel 100 km uit de kust), maar er was een strak blauwe lucht. Het was, om het maar duidelijk aan te geven, gruwelijk druk. Je kon nauwelijks dichtbij de muziekgroepen komen en dat is voor een fotograaf toch lastig. Gelukkig heeft elke groep wel een pauze na 2 of 3 muziekstukken. Daar profiteer je dan van om vooraan te komen en bovendien een beetje fotograaf wurmt zich er wel doorheen. Dat was ook een van de oorzaken waardoor ik de zonnekap van m’n camera kwijt raakte. Toch lastig met veel zijlicht. Maar ik heb wel genoten van deze specifiek Spaanse folkore waar muzikanten met al hun energie hun muziek maken en zingen. Er werd ook veel gedanst, zogenaamde Spaanse dansen niet te verwarren met Flamenco wat een veredelde kunstvorm van dansen is. Spaanse dansen worden altijd wel in koppels gedanst, maar men raakt elkaar niet aan. Vele dansers gebruiken hun castagnetten om de muziek nog meer ritme te geven.
Onderstaande foto's geven een overzicht van het folkloristisch festijn in Barranda
|
|
|
Achter de twee foto's hierboven (en die ene hieronder) zit een link naar Youtube. Zij geven een idee hoe zo'n festival qua muziek en dans eruit ziet. Klik gewoon op de foto. Na het filmpje kunt u Youtube gewoon sluiten, dan komt u weer op de site uit.
|
|
Tot slot: Zoals met alle muziek het geval is, je houdt ervan of niet. Dat geldt dus ook voor de folkloristische Spaanse muziek. Veel mensen vinden de typische stemwisselingen en korte uithalen van Spaanse zangers en zangeressen niet mooi, maar het is en blijft typisch Spaans.
Dat er ook ruimte is voor prachtige melodieuze samenzang blijkt uit onderstaande video, gemaakt in Barranda op 31-01-2010. De video werd gemaakt door Wil. Met excuses dat de video zo plots afbreekt.
Rond 14.00 uur ben ik langzaam weer door de mensenmenigte bij de markt terug naar de auto gelopen.
Ik had bedacht om via Caravaca de la Cruz naar Bullas te rijden, een van de grote wijncentra in de provincie Murcia. Daar is een wijnmuseum en misschien was het open. Helaas is de siësta-tijd in Spanje heilig en bovendien was het zondag. Gesloten dus. Ik had mij voorgenomen om via Mula en Pliego aan de oostkant van de Sierra Espuña terug te rijden. Daar was ik nog maar één keer eerder geweest. Prachtige rit naar 800 meter, langs de bloeiende amandelvelden en een grote camping El Berro naar Alhama de Murcia. Ik was rond 16.30 uur weer op de thuisbasis, na een fantastisch mooie dag. Ik hoop dat de foto’s en de video’s een beetje kunnen uitstralen wat ik die dag heb beleefd.
Ik had een eenvoudige maaltijd klaar gelegd, dus rustig gegeten en daarna alle foto’s en video’s op de harde schijf gezet en bekeken. Mooi om weer even terug te zien.
 |
Bovenstaande foto's geven de amandelvelden aan langs de weg van Pliego naar Alhama, aan de oostzijde van de Sierra Espuña.
Maandag 28 januari
Vanmorgen een pittige ATB tocht gemaakt naar Fuente Alamo, 65 km en 910 hoogtemeters.
Er zou daar een officieel atb-pad liggen op het tracé van een voormalige spoorlijn.
Benieuwd dus. Zo rijden we via een bekende route over de Cuesta op 350 m hoogte, richting Fuente Alamo. We komen op een breed aangeduid mountainbikepad terecht en komen uit bij de achterkant en het hek van Sabic. Dit is een internationaal bedrijf uit Saoedi Arabië, dat uit olie korrels maakt voor de productie van plastic. In Nederland staat ook zo’n vestiging. Het pad is als BTT (Spaans voor ATB) aangeduid met bordjes. We moeten er kennelijk omheen. Dus volgen we het pad dat voor drievierde om het fabrieksterrein van Sabic heengaat. We komen aan de voorkant uit, passeren met waarschuwingsbordjes de hoofdingang, steken de toegangsweg over en blijven langs het hek rijden. We passeren de 2e inrit (voor de toegang naar een 2e bedrijf van Sabic) en blijven gewoon het hek volgen. Op het eind gaan we linksaf en rijden nog een kilometer of vier langs het hek (overal bordjes met “El Paso prohibido”) richting heuvels en dat gaat het hek weer naar links en gaan wij naar rechts via dat pad naar Fuente Alamo. Dat blijkt dan een oude spoorlijn te zijn, van Lorca via Fuente Alamo naar Cartagena, waar de kleine bruggetjes over de rambla’s nog in tact zijn. Later hoorden we dat, vroeger toen Sabic er nog niet zat, de spoorlijn al opgeheven was, maar wel over het huidige terrein van Sabic liep, zodat nu de atb-route niet meer de hele spoorlijn kan volgen maar voorlangs loopt. Leuke ervaring. Ik dorst aan de hoofdingang geen foto’s te maken. Het terrein werd streng beveiligd.
Foto's: de bovenste foto's hieronder en de eerste van de onderste rij zijn genomen achterzijde van Sabic waar het ATB-pad begint. De laatste 2 foto's zijn genomen op Cuesta (Jean-Claude en ik met een naturel fiets, gebroederlijk bij elkaar), en bij Las Palas.
 |
 |
Dinsdag 29 januari
Je raadt het nooit, maar af en toe moet je met prachtig weer voor de boeg, even de rust nemen. Dat zou het worden vandaag, ten minste dat dacht ik. Eerst na het ontbijt naar Cartagena gereden naar het Mediterraneo winkelcentrum. Opnieuw even naar Mundobici en een paar Look Keo pedalen voor de racefiets gehaald, even naar Decathlon voor een paar zweethemden. Ik had er vorige week één gekocht om het uit te proberen. Zat fantastisch dus toch maar een paar erbij gehaald. Kan ik die ouwe weggooien. Als ik daar dan toch ben, dacht ik, dan maar “even” bij Muerde La Pasta naar binnen voor een uitgebreide lunch, dan hoef je ‘s avonds niet meer te koken. Af en toe verwennen moet kunnen. Thuisgekomen nog even boodschappen gedaan en bij Piet een partijtje dart gespeeld. Verloren, maar mijn tijd komt nog. Piet kan de borst nat maken. Aan zijn geluk komt een keer een eind en mijn pech kan niet eeuwig duren en zo is het. Maar van het plan om even rust te nemen, kwam niet veel terecht, maar ja, als het maar leuk is.
Woensdag 30 januari
Druk gehad. Fietsen, linedance en uit eten.
Besloten om met de racefiets te gaan, maar bij een bewolkte hemel en een pittige wind alleen een rondje te doen: Mazarrón, richting Ramonete, Pastrana, Morata (weer moeten sprinten voor een loslopende hond), Leiva, Mazarrón, 57 km en 700 hoogtemeters, mooi rondje en het laatste deel weer volop in de zon. Bij Pastrana reden mij enkele elektrojongens van de Torres voorbij; even gestopt en gekletst en aangegeven dat ik alleen verder ga.
Onderstaande foto's laten de bloeiende amandelbomen zien en een boomgaard met volle sinaasappelbomen.
 |
Foto links: welkom thuis zegt de kever.
Bij thuiskomst, douchen, omkleden, hapje eten en op naar de linedance. Gezellig weer. Roger was er ook. Na zijn valpartij met de fiets, vorige week vrijdag, kon hij zijn knie niet goed buigen, maar de ondersteuning voor Ann voor de muziek en de techniek ging prima. Paar leuke dansen gedaan behalve één verkeerde inschatting van de teacher, een nieuwe dans voor gevorderden. Daar ben ik maar bij gaan zitten en na mij volgde de helft van de deelnemers. Thuis gekomen, even opgefrist en met de auto naar de Countryclub. Dit heeft niets met countrymuziek of dans te maken, maar zo heet de urbanisatiewijk, die net buiten Mazarrón in 2005 uit de grond is gestampt. Mooie huizen maar allemaal relatief klein. Ik ging op bezoek bij Chris en Annemieke, de jongste zus van Kees (mijn zwager). Zij wonen nu ongeveer 4 jaar daar en hebben inmiddels de status van "resident". Dat betekent dat je als EU-onderdaan, vrij mag wonen, je houdt je Nederlanderschap en uiteraard je AOW (en pensioen), maar je wordt dan ingeschreven in de gemeente, moet je Nederlandse rijbewijs inleveren voor een Spaans exemplaar, je auto krijgt Spaanse kentekenplaten en je moet je in Spanje voor de medische zorg laten verzekeren. Chris en Mieke waren mij al eerder komen opzoeken en hadden mij uitgenodigd voor de maaltijd. Dat mag je nooit afslaan en zeker niet in Spanje. Gezellige avond in hun keurige Spaanse bungalow, gehad. We hebben de hele familie er doorgehaald, hihi. Mieke had een perfecte maaltijd gemaakt, incl. lekker toetje en een Spaans wijntje. Fantastische avond. Tot slot kreeg ik nog een restant van de maaltijd mee, hoefde ik de dag erna niet zelf te koken. Nou nou, wat kan een mens het goed hebben. Kijk eens naar onderstaande plattegrond van de Countryclub.
 |
Donderdag 31 januari
Stand van de elektriciteitmeter (buiten) opgenomen (ik zat net € 7 boven het voorschot, dus netjes gedaan). Wasje gedraaid en opgehangen.
Koffie bij Piet en Ria. Sleutelprobleem oplossen (Piet is de garagesleutel kwijtgeraakt, zal wel ergens liggen maar waar?) en met Eva gesproken over de enige voordeursleutel die ik heb (voordeur en een voor het hek). De poets zou nog een sleutel hebben. Eva vraagt het na, anders laten we andere sleutels bijmaken, (inclusief de garagesleutel en de heksleutel).
Poging om de pedalen van de racefiets om te wisselen is niet gelukt. Wat zitten die klere-dingen vast. Ga ik volgende week mee terug naar Mundobici, mogen ze daar even doen. Ik moet toch de spierolie halen die ik besteld heb. Zoals gezegd het wasje was gedaan en hing te drogen. Dan is ie snel droog, dankzij de zon EN de wind. Maar na één flinke windvlaag pleurde het hele wasrek over het terras. Was eraf gehaald en gekeken naar iets zwaars. Twee zware stenen zijn genoeg voor de volgende was, als ik eraan denk om ze te gebruiken.
Vrijdag 1 februari
Fietsen met de ATB. Ja, dat stond op het programma. Maar de weersvoorspelling gaf al een dagje narigheid aan, regen en harde wind (windkracht 6). De regen is beperkt gebleven tot een beetje nattigheid maar die wind was teveel van het goede. Het moet wel leuk blijven, dus niet gefietst. Ik kreeg al bericht van Piet dat hij ook thuisbleef en later van Hans V, die het ook niet zag zitten. Mooie gelegenheid om wat aan de site doen. Nog even geappt met Marianne en gebeld met Hans V die aangaf dat Wim de pechvogel die 14 dagen geleden gevallen was, vanmorgen onder het mes ging. Bij hem wordt een mini-defibrillator onderhuids ingebracht. Een van de boezemkamers van het hart functioneert niet goed. De defibrillator moet onregelmatigheid in de hartslag corrigeren. We zullen er het beste maar van hopen.
 |
Bij het grote restaurant Mariano in sector A van Camposol (een andere urbanisatiewijk) was het deze avond linedance en met levende muziek. Ik kon met Roger en Ann meerijden, dus dat kwam mooi uit. Om 19.30 werd ik bij la Pra opgepikt. Veel bekende gezichten gezien, ook wel weer leuk. Er waren zo’n 100 mensen, 75 % Brits, 24 % Duits en 1 % Nederlands (ik dus).
Eerst kon je v.a. 20 uur dansen op aanvraag, verzorgd door de DJ. Een aantal ouwe dansen meegedaan, (zoals de Barn dance, Red Hot Salsa, California Blue en Ribbon of Highway), voor linedancers bekende dansen. Ik had ze redelijk snel weer in de voeten. Om 21 uur startte een Spaanse countryband. Was niet echt super, maar ze deden hun best. Jammer was dat hun zangmicrofoons op een te laag geluidsniveau stonden, ze werden teveel overheerst door de instrumenten. Je merkte wel dat de bandleden ook geen gevoel hadden voor linedance, maar toch werd er nog redelijk gedanst. Rond 23.30 zijn we weer op huis aangereden. Die avond heb ik toch veel foto’s en video’s gemaakt.
Foto's hieronder: links de DJ, een linedance (Ann onze teacher, in het midden), rechts de Spaanse band
Foto's hierboven: vlnr. Constant doet de barndance met Ann, dan Roger (geblesseerd), Gisela met partner en rechts een sympathieke Duitser, die jaren terug een poging deed om het te leren (op Madriles) maar het opgaf, maar je ziet dat hij zich uitstekend vermaakt.
Tot slot nog een tweetal korte video opnamen.
De linkeropname (hieronder) betreft een oude linedance: God blessed Texas en de 2e: de band speelt Blue moon of Kentucky een oud nummer van Elvis Presley
Week 4 sluiten we hierbij af. Tot de volgende week.