Week 6 - 16 februari t/m 22 februari
Zondag 16 februari 2020
Het zou wat bewolkt worden. Marianne ging in ieder geval niet fietsen. Ik ben alleen gaan mountainbiken, om 09.30 uur vertrokken. Het zat potdicht en het was heiig, temperatuur was maar 12 graden (in Nederland was het vandaag de warmste dag in februari ooit, 18 graden). Ik had een route bedacht door 2 rambla’s. Vanuit El Alamillo, meteen onverhard langs de grote weg naar de Cuesta, dat is al pittig genoeg, na 5 km de grote weg oversteken en de grote rambla in. Van hieruit is het 6 km klimmen (onverhard). Het viel me op dat de onverharde rambla, zeker in het eerste deel, redelijk plat gewalst is.
 |
Maar klimmen doet het, het begint met 4 % en grotendeels wordt het 8 % en de laatste kilometer 16 %. Zelfs dat laatste deel was gewalst. Aan deze rambla wonen een aantal Britten in opgeknapte boerderijen. Die laatste kilometer kon je met een auto nooit rijden, maar nu wel maar dan met een 4x4. Hoogste punt is hier 414 meter. Je kunt binnendoor naar de volgende rambla maar dan rij je op stukken waar geen sterveling komt en alleen doe ik liever niet. Dus via asfalt dalen naar Taillante en dan weer klimmen naar de rambla del Cañar. Dat daalt van 320 meter naar 50 meter, kortom snel naar beneden voor zover bochten, obstakels en kuilen en gaten dat toelaten.
Klimmen in de Rambla de Cuesta
Bovendien moet je over afgesleten rotsen en de waterloopjes vermijden, erover heen springen (met atb natuurlijk) of er doorheen.
Heelhuids weer teruggekomen en effe gauw de fiets afgespoten bij het Repsol pompstation hier. Toch een mooi ritje met in totaal 33 km en 660 hoogtemeters.
We hadden gepland om ’s middags rustig naar de promenade te lopen en in de haven te gaan lunchen, buiten wel te verstaan. Maar het zat nog steeds potdicht en de temperatuur was ook niet echt super, dus we besloten om dat uit-eten-gaan uit te stellen en thuis gewoon een heerlijke maaltijd voor te bereiden.
En da’s prima gelukt.
Maandag 17 februari 2020
Het fietsen hebben we even overgeslagen. Het zat nog steeds potdicht en de temperatuur was rond de 12 graden, zou genoeg zijn in Nederland maar hier in Spanje toch maar niet op de fiets. In plaats daarvan hebben wat onderhoud gedaan in huis en daarbuiten. Zo af en toe moet dat gebeuren. We hebben het terras aan de voorzijde schoongemaakt en de gasbarbecue. De vetplaat en de bakplaat en daarnaast de rest van het apparaat, hebben we zo goed mogelijk schoongemaakt. We moeten er straks weer gezond op kunnen bakken en braden.
De middag maakten we een wandeling naar de haven. Het was nog steeds bewolkt maar trok gaandeweg steeds verder open. Toen we eenmaal aan de koffie zaten op een terras in de haven, werd de lucht binnen een kwartier helemaal blauw. De temperatuur loopt dan gelijk op. We zijn nog in de vissershaven geweest en kort even rond gekeken in het gebouw van de visafslag, toch leuk om te zien. Rustig weer naar huis gewandeld (toch 7 km heen en terug) thuis hebben we ons gelaafd aan de zonnestralen.
Marianne fikste vervolgens een super avondmaaltijd.
 |
 |
Foto's vlnr: Een overzicht over de haven en zicht op ons (hoek)huis in El Alamillo
Dinsdag 18 februari 2020
Je zult het altijd zien. Schrijf je een keer iets over de zon en is het de dag later meteen bewolkt. Het straft zichzelf. Cornelis Vreeswijk zong ooit een mooi lied “Maar morgen wordt het allemaal beter”. Daar houd je me maar aan vast. De tijd schrijdt voort. Komend weekend verwachten we Rob en José en Hans en Lenie, beiden met een camper. Die worden voor de deur geplaatst en dienen als slaapadres (met de toestemming van de buurman hier). Lekker fietsen met elkaar. En op 2 maart komen mijn broer Hans met Cintha en schoonzus Raymonde. Onderkomen is geregeld, 100 meter hier vandaan. We halen ze op vliegveld El Alted in Alicante. Op dat bezoek kijken we ook naar uit. Kortom, we vervelen ons niet.
Goed, boodschappen stonden op het programma en die deden we.
Woensdag 19 februari 2020
Fietsdag. Ook vandaag was het bewolkt. We hadden afgesproken om een route met de ATB te doen, niet zo ver maar wel aantrekkelijk. Nou, dat kan. Ik had een route bedacht van iets minder dan 40 km. Die begon al gelijk te klimmen naar Balsicas, tussen de kassen door omhoog. Dat was wel meteen bikkelen. Een paar korte klimmetjes achter elkaar, maar wel van 12 %. Via de Tomatenweg, die gewoon superslecht is naar Mazarrón gereden en uiteindelijk richting Leiva en zo binnendoor naar Bolnuevo, waar we de koffie echt verdiend hadden. We namen er meteen iets lekkers bij. Via de kust teruggereden naar Puerto. Blijft toch merkwaardig dat het kustgebied hier, oud en nieuw door elkaar gebouwd en soms in strijd met de Kustwet. Er ligt een mooi wandel- en fietspad langs het strand in Puerto. Op de foto zie je een schiereiland Cabezo del Castelar genaamd, dat vanuit het zandstrand via een korte strook zand te bereiken is. Er lopen wandelpaden overheen, maar om daar te komen moet je eerst over rotsen klauteren. Bijzonderheid is dat dit schiereilandje voer is voor geo-cachers.
Geo-caching is een buitensport en spel waarbij gebruik wordt gemaakt van een gps-ontvanger of smartfoon om ergens ter wereld een zogenoemde cache te vinden. Op dit schiereiland liggen een paar caches. De Middellandse Zee kent geen getijden, maar soms bij onstuimig weer staat het zandpad naar de rotsen soms onder water. De sport is dan om toch op ‘t eilandje te komen.
Foto's vlnr: fietspad langs het strand, het schiereiland Cabeza del Castellar (en vanuit Google Earth), de laatste klim voor ons huis
Rond één uur waren we weer terug. Na de lunch ben ik in Isla Plana naar de Linedance gegaan, Marianne probeerde wat te genieten van de zon maar die verdween regelmatig achter de wolken en dan wordt het fris.
Ja, dan de avond, dieptreurig. Ik heb er niet van geslapen. Deze rummikub competitie is geëindigd. Uitslag: 2-7, in het voordeel van Marianne. Ik kom daar wel over heen, want het tij wordt nu gekeerd. Meteen begonnen met de nieuwe competitie, vette winst voor mij in de eerste ronde. Opmerking Marianne: “Ik ben het hier niet mee eens, hij staat pas 25 punten voor.” Reactie Constant: Samen een blog schrijven is ook niet alles!
Donderdag 20 februari 2020
 |
De dag begon met een strak blauwe hemel. Zo hoort het hier ook. De lakens hangen te wapperen aan de provisorische waslijn op het zonneterras, vandaag rust en zonnedag. Toch nog wat klussen gedaan, poetsen, een prachtige struik in de voortuin teruggesnoeid, de zitbank in de kamer gefatsoeneerd, d.w.z. het zitkussen dat de onhebbelijke gewoonte heeft om langzaam te voren te glijden, op de plek te houden. Ik heb het kussen vastgezet. Afwachten of dat soelaas biedt. Vandaag was het ook payday, zoals Eva (de Franstalige beheerster van ons huis) zei: “Jour de payement”. Maandhuur en elektro-kosten, stand opgenomen en meteen maar weer betaald, kunnen we weer gerust slapen.
Voor de avond weer een bakplaat maaltijd geprepareerd.
Vrijdag 21 februari 2020
Vandaag fietsdag. Het zou goed weer worden maar al snel bleek dat dat het niet zou meevallen. Het zat potdicht en het was zo’n 10 graden. Ik heb het al eerder gezegd: In Nederland roepen de fietsers van onze club bij zo’n weer: ”Mooi, als het maar droog is!” Hier in Spanje ligt dat toch wel anders. Je kunt ook zeggen dat we hier verwend zijn. Ook dat is waar.
Anyway, we hadden een route gepland over Fuente Alamo met twee klimmen erin, een rit van ongeveer 72 km.
We besloten al snel om niet om 10 uur te vertrekken maar om 13 uur. Langzaam bedachten we dat fietsen wel doorgang moest vinden, maar dan met een ingekorte route. Aangezien er twee klimmen in zaten en het nogal waaide met een noord-oosten wind (altijd slecht hier!), besloten we de route in te korten tot een kleine 50 km. De klimmen bleven erin, want daar wordt je warm van. Blote benen en die dan insmeren en lange mouwen (kort-lang in wielertermen). De noordenwind speelde ons parten op de heenweg en de maakte de eerste klim over de Algarrobo, 6 km naar 32o meter niet echt prettig. In La Pinilla besloten we de korte versie van 50 km aan te houden. Dat betekent weliswaar vals plat omlaag, maar wel tegen de wind in, helaas maar het is niet anders. We konden toch nog een redelijk tempo fietsen. In Las Palas hebben we een noodzakelijk ommetje gemaakt vanwege een agressieve hond in het buitengebied, 3 km omrijden dus. Die agressieve hond hadden we in een van de eerste ritten al getroffen. We moesten toen sprinten. Toen we vorige week in tegengestelde richting wilden rijden, zagen hem al bijtijds, midden op de weg staan. Toen zijn we omgedraaid en hadden we het 1e ommetje, nu het 2e. De zon begon door te breken en we hadden rugwind. De klim over de Cuesta ging hierdoor een stuk makkelijker. Bij thuiskomst was er een strak blauwe lucht, 48 km gereden met 653 hoogtemeters, vermoeid maar toch tevreden.
Foto's vlnr: Marianne op de top van de Cuesta; zicht op "waar we vandaan komen"; afdaling Cuesta
Uitgerust in de zon in ons favoriete hoekje op het terras: geen wind dus, heerlijk.
In de loop van de dag kregen we bericht van onze campergasten, die we verwachten. Vandaag voor hen Barcelona, morgen reizen naar Valencia, daar een dagje blijven en maandagmiddag aankomen in El Alamillo. Dan gaan we dat allemaal voorbereiden.
De avond: onvermijdelijk rummikub! Ik sta nog voor in deze ronde, maar voor hoelang??
Zaterdag 22 februari 2020
Vandaag boodschappendag en vanmiddag gaan we lunchen in de haven van Puerto, een uitgestelde lunch (vanwege het koude weer van een aantal dagen terug) maar nu het lijkt er toch van te komen.
Fantastisch weer, vroeg boodschappen gedaan en toch maar weer van de zon genoten.
Rond 14.00 uur naar de haven gewandeld voor een voortreffelijk (warme) lunch in Cerveceria La Caleta aan de havenpromenade.
Rustig terug gewandeld.
Onvermijdelijk in de avond werd er weer fanatiek Rummikub gespeeld en helaas of niet, Marianne was opnieuw de betere.
Zo werd toch met een tevreden gevoel deze blogweek afgesloten.