Zondag 2 februari 2020
Mooi weer, blauwe lucht, dus fietsen, temperatuur om 10.00 uur 17 graden maar het zou oplopen naar 22 graden.
Om 10.00 uur vertrokken voor een rit van 56 km naar Puntas Calnegre. Puntas ligt aan de Middellandse Zee. We reden via de MU322, de oude provinciale weg van Mazarrón naar Acquilas. Spaanse motorrijders gebruiken de zondag en zeker als het mooi weer is, om de gashandel open te trekken en liefst met een groep. Af en toe was het schrikken als er weer een paar hardrijders van achteren naderden. Nadat we linksaf geslagen waren, werd het beduidend rustiger. We reden door Calnegre en daarna afdalen naar de kust naar Puntas Calnegre, waar de laatste jaren enkele strandterrassen verrezen zijn. We dronken er koffie in het heerlijke zonnetje. Vanuit zeeniveau reden we langzaam weer omhoog terug door de tunnel langs de AP7, de tolweg richting Cartagena - Malaga. Om 13.00 uur waren we weer terug. Een prima rit. Vanwege het mooie weer bleven we ’s middags in de luie stoel in de tuin, heerlijk in het zonnetje, onderbroken door het WK Veldrijden, waar Mathieu vd Poel weer liet zien wie de sterkste was.
We maakten weer gebruik van de bakplaat buiten en konden voor het eerst ook in de voortuin eten. We konden terug kijken op een prima dag met veel zon.
 |
 |
Foto's fietstocht Puntas Calnegre vlnr: een selfie met de Midd. Zee op de achtergrond en koffie op het strand
Maandag 3 februari 2020
Opnieuw beloofde het een stralende dag te worden en gelukkig was dat ook zo. Vandaag gingen we van de zon profiteren. Eerst nog de blog van week 2 afgemaakt en verzonden. De eerste reactie overigens kwam uit Gambia, leuke digitale snelheid op deze aardbol. Vanmiddag nog een wedstrijd darten gedaan. Blijft toch leuk tijdverdrijf. Een prima maaltijd volgde en een deel van de avond met Rummikubben gevuld. We spelen elke competitie volgens het principe: wie het eerst bij de 250 punten is verliest, soms kan het in een partij snel gaan maar nu duurde het wel lang. Na 4 partijen maakte ik de 250 punten vol en verloor dus. Volgende competitie revanche.
Dinsdag 4 februari 2020
Vandaag weer fietsdag. Ik had een route voorbereid van zo’n 55 km met twee langere klimmen erin, de eerste van zeeniveau naar 350 meter en de 2e van 75 m naar 370 meter en tot slot afdalen naar Isla Plana op zeeniveau.
We vertrokken om 10 uur en al snel bleek dat Marianne geen goede dag kende. De eerste klim naar de Cuesta, 10 km lang en 350 m hoog, leek een beproeving, maar met karakter kom je een heel eind. Als je je niet goed voelt, fiets je ook niet plezierig. Ik besloot de ronde in te korten. Via Perin, waar we nog even de nimmer gebruikte spoorbrug bewonderden, reden we vanuit het achterland naar de top van de Cedacera (320 m hoog) en genoten nog even van het uitzicht op Isla Plana en de Baai van Mazarrón en reden zo terug naar El Alamillo. Dat laatste venijnige klimmetje voor ons huis, deed nog even pijn. Na de lunch nog maar van de zon genoten, heerlijk te weten dat we dit mogen meemaken terwijl het in Nederland regent.
Foto's fietstocht op dinsdag vlnr: Marianne in de klim bij het kasteeltje van Perin, voormalige spoorbrug bij Perin (nooit gebruikt) en op de foto op het uitzichtpunt op de klim Cedacera (bij afdaling), foto genomen door een Duitse man.
Woensdag 5 februari 2020
Ik had aan Bert Hageman van de Torres laten weten dat ik mee zou rijden tussen alle “gemotoriseerden”. ATB-en dus! Ik was voor tienen bij de ingang van de Torres. Daar stonden een stuk of 20 fietsers van allerlei soorten. Een groep ouderen allen op e-bikes en twee groepen (natuurlijk ook ouderen) maar dan op E-atb’s. Daar stond ik dan tussen, zonder motortje. Er waren de groep van Bert en van de Zwitser Herbert. Die splitsten zich in 2 richtingen. Ik sloot aan bij Bert, Wim en de Fransman Jean-Claude, die ik allen kende. We gingen via Bolnuevo naar de kustweg, onverhard, met veel stenen, kuilen en sleuven maar wel met zicht op de Baai van Mazarrón en soms er pal langs en vervolgens op en af. De drie e-bikers waren zeer sociaal en zo reden we toch nog in een aardig tempo naar Cañada de Gallego. Het was inmiddels gaan regenen (overigens was er miezer voorspeld maar geen echte regenbui). We besloten de route iets in te korten en via asfalt door de tunnel langs de AP7 terug te rijden naar huis, 39 km gereden met 368 hoogtemeters. Na de lunch wachtte mij de volgende activiteit: linedance.
Het was in Isla Plana in het sociëteitsgebouw weer gezellig met de gebruikelijke groep mensen (ongeveer 15 mensen). Blijft een leuke bezigheid.
Donderdag 6 februari 2020
De voordeur
|
Afgesproken dat we vandaag een korte route op de mountainbike zouden doen. We kozen voor deels onverhard en deels verhard, naar La Azohía. Het was prima weer en om 13.00 uur stonden we klaar om de fietsen te pakken en met goede moed te vertrekken MAAR die goede moed verdween onmiddellijk, WANT ik gooide de voordeur achter me dicht en ik wist het meteen. De sleutelbos zat aan de binnenkant van de deur in het slot. Ik wist dat je bij dit soort sloten de deur met een andere sleutel niet meer open krijgt. Ik zag al visioenen van sleutelspecialisten, die of niet kunnen komen of die met een boormachine het slot eruit moeten boren of wij, slapen in de tuin. Met lood in de schoenen klopte ik bij Eva aan. Eva en Louis, zijn de beheerders van een aantal huizen die bij anderen in eigendom zijn, waaronder die van ons. “Oei”, zei Louis meteen ”une problème”. Ja, dat wist ik al. Met z’n allen nog maar eens kijken, maar ja, daar krijg je de deur niet mee open. Misschien dat Marie raad wist. Marie is een Spaanse die zeer goed Frans spreekt en die de reserve beheerster is. Die vroeg meteen of de deur op het slot zat of dichtgegooid, gewoon het laatste dus. Alle ramen in dit huis zijn beveiligd met tralies dus daar kun je niks mee. Aan de achterkant is ook traliewerk. Sleutelmakers hebben een handigheidje om de deur open te krijgen zonder te boren. Marie belde de sleutelspecialist, ene Antonio. Die moest wel cash betaald worden, meer dan € 100.-. Afijn, een uur later stond Antonio voor de deur. Die hoefde je niks te vertellen. Hij pakte twee stukken flexibel plastic, stak die tussen deur en sponning ter hoogte van het slot en binnen 5 seconden: open. Ik kon wel juichen, er hoefde niks geboord te worden, maar toch was de rekening € 125,- cash. Twee keer slikken en uiteraard betaald. Dat overkomt mij NOOIT meer (hoop ik).
We zijn toch maar gaan fietsen. Een kort rondje naar La Azohía, een vissersdorp aan de voet van de Cedacera (de klim naar
 |
Cartagena) en op de rand van de Baai van Mazarrón. We reden richting camping Las Torres en namen de onverharde weg naar Isla Plana. Marianne is niet zo van de onverharde wegen en zeker niet een met keien, maar het ging prima. Verborgen talent? In La Azohía zijn we nog even gestopt om wat foto’s te maken. In dit deel van de Baai wordt nog op tonijn gevist en er zijn twee duikscholen waar je duikles kunt nemen. En verder wordt er veel gebouwd om het dorp voor toeristen aantrekkelijker te maken, er openen steeds meer nieuwe restaurantjes en vandaag stonden er op een braakliggend terrein wel 50 illegale campers maar da’s niks vreemd. Dit gebied is een El Dorado voor camperaars op toegestane en niet-toegestane plaatsen. Via een promenade met bungalows (die in strijd met de Spaanse kustwet gebouwd zijn), langs de baai naar Isla Plana (deels onverhard) en vervolgens weer terug naar huis, waar we de voordeur gewoon weer open konden krijgen. Foto La Azohia (de Baai van Mazarron
’s Avonds eerst de blog van Barcelona afgewerkt en bekendgemaakt en vervolgens een lekker glaasje wijn (Jumilla, dus uit de streek) genomen en getoast op de mooi dingen in het leven (fietsen en een lekker glaasje wijn) en het sleutelgedoe waren we bijna weer vergeten.
Vrijdag 7 februari 2020
De ochtend gebruikt om te lezen, te breien, de blog van gisteren te beschrijven en ons voor te bereiden op een kort fietstochtje naar Bolnuevo.
Dat laatste deden we om 13.30 uur. In een rustig atb-ritje reden we met een matig zonnetje en 17 graden, naar Bolnuevo, via twee promenades (Puerto en Bolnuevo, waar we achter de camping langs reden). Het kan niet uitblijven, we moesten even stoppen bij de Gredas, dat zijn zandsculpturen, die door erosie zijn ontstaan, je kunt erop klimmen, als je dat lukt. Het mag allemaal. Vervolgens even doorgefietst naar het begin van de kustweg, die 8 km lang langs de kust via een slingerende weg pal langs naar Cañada gaat. Dat is de weg die ik woensdag jl. met de Torresmensen gereden heb. Dat gaan we Marianne maar niet aandoen. Het uitzicht blijft echter mooi.
 |
 |
Foto's boven vlnr: Marianne voor de Gredas en Constant bij het begin van de kustweg
Via een klimmetje bovenlangs Bolnuevo terecht gekomen waar we bij de RM-332 uitkwamen via een korte oprit die bovenaan wel 16 % was, pittig dus. Via Mazarrón naar de Tomatenweg gereden. Die weg heet officieel niet zo maar fietsers hebben hem zo genoemd omdat je deels tussen tomatenkassen rijdt, waarvan de meeste er inmiddels verlaten bij staan. Inmiddels zijn er jonge amandelbomen aangeplant die prachtig in de bloei staan. Het wegdek was 10 jaar geleden al slecht en nu is het een ramp. De ATB kan er wel tegen. Het klimt en daalt voortdurend. Kortom een heerlijk en rustig ritje.
 |
Op de foto: links bloeiende amandel, midden de zeer slechte (Tomaten)weg en rechts de leegstaande kassen
Nog even in de tuin in de zon gezeten en we werden verrast door de komst van een hoveniersbedrijf die in opdracht van de eigenaar (Sabathé) kwam snoeien. Hij had 3 weken geleden al zullen komen, maar ja, we zitten in Spanje. We hebben hem tevens gevraagd een uit de kluiten gewassen struik in grootte terug te brengen. Hij deed het en nog drastisch ook. Hierdoor hebben nog meer zonruimte.
 |
Nog even een uitzicht over El Alamillo links en rechts Puerto de Mazarrón
Zaterdag 8 februari 2020
Een rustige dag met veel zon, althans dat gaven de voorspellingen aan. Na de middag trok het dicht en zo verliep deel 2 van de dag, zonder zon. ’s Middags nog even darts gespeeld. Marianne gaat wel steeds beter spelen. Ze won deze keer. Stand tot nu toe 5-4 voor mij, maar hoelang nog. De zon liet het deze middag wat afweten. Maar vanaf morgen als de storm over Nederland raast, gaat de zon weer schijnen hier in Zuid Spanje.
Ik had voor de avond een tafeltje gereserveerd bij La Proa, een restaurant bij ons onderaan de berg, samen met Roger en Ann, een Brits echtpaar, die ik ken van de linedance en van het fietsen. Er zou een band spelen. LaProa is een restaurant die heel veel op zaterdagavond muzikale groepen uitnodigt en waar je dan voor een habbekrats een avondmaaltijd kunt nuttigen en uiteraard een lekker glaasje wijn kunt drinken. Dat gebeurde, een gelegenheidsduo van een mega gitarist en een bassist die samen met background muziek veel jaren 80 muziek spelen, waar je ook prima op kunt dansen. Een prima maaltijd en een zeer gezellige avond. De muziek was dit keer iets minder dansbaar maar wij hebben ons toch veelvuldig op de vloer laten zien. Kortom een fijne afsluiting van de week.
 |
 |
Foto's vlnr: La Proa met de band en Roger en Ann op de vloer (Marianne op de achtergrond).