Zondag 8 maart 2020
Vandaag met de familie naar de markt in Puerto geweest. En nog even geslenterd op de promenade bij de haven en daar koffie gedronken. Het was de laatste dag voor mijn familie hier. Morgen (maandag) brengen Marianne en ik ze weer naar het vliegveld in Alicante voor hun terugreis naar Nederland. Wij blijven nog even hier.
Foto's bovenste rij: vlnr: een harp spelende vrouw op de markt, overleg tussen Theunen, Raymonde en ik voor de kaasboer.
Foto's onderste rij: vlnr: Cintha, Raymonde e Hans op de kade, de naam Hans is puur toeval, klaar voor de koffie.
Rond 17 uur werd er geborreld in onze voortuin waar het heerlijk toeven was. De maaltijd werd voorbereid en rond 18 uur waren de tafels in de tuin gedekt en gingen we aan tafel. Prima maaltijd van zalm, patatjes en groenten, net een restaurant.
We zijn op tijd te bed gegaan omdat we morgen vroeg op moeten.
Mijn familie nam alvast afscheid van de campervrienden.
Maandag 9 maart 2020
De wekker liep om 05.45 uur af. Een snelle hap en dan de auto in, drie huizen verder om de koffers van de familie in de laadruimte te laden, MAAR ik kreeg het achterportier van de laadruimte van de bus niet open. Van alles geprobeerd, maar ik kreeg het niet open. De laadruimte kun je niet bereiken via de achterbank want daar zit een vaste wand tussen.
De bagage van de familie provisorisch deels tussen de 2 voorstoelen gelegd EN deels op de achterbank / de ruimte tussen bank en voorstoel. Maar er moesten wel 5 mensen mee. Marianne offerde zich op en zat in een onnatuurlijke houding tot Alicante (150 km verder) tussen mens en bagage. Toen we aankwamen moest ze eerst gymnastische oefeningen doen om het lijf weer in beweging te krijgen. De familie naar de “departure floor” gebracht en met de bagage geholpen, afscheid genomen en teruggereden naar El Alamillo.
Thuis nog van alles geprobeerd, maar een van de 2 sloten van het achterportier weigerden te openen. Ik ga contact opnemen met m’n eigen Mercedes dealer in Nijmegen. Misschien dat zij iets slims weten, anders moet ik wéér naar Cartagena naar de dealer.
Een volgende pechgeval diende zich aan bij thuiskomst. Hans en Lenie: de ophanging van het bed in hun camper vertoonde mankementen, het hing scheef. Met een spanband heeft Hans het provisorisch vastgemaakt. De slaapstand van het bed heeft geen probleem. Hun camper hangt onder aan het plafond en kun je laten zakken als je te bed gaat. U begrijpt dat over de oorzaak van dit probleem de nodige opmerkingen kwamen, maar dat terzijde.
Een derde pechgeval voor José: de versnelling van haar racefiets werkt niet goed meer. Het bleek dat de kabelgeleider, een soort klem die onder het bracket zit, deels kapot was. Morgen gaan we even langs de fietsenmaker in Puerto. Kijken of die zo’n klem heeft. Rob gaat een provisorische oplossing bedenken, zodat we toch kunnen fietsen. Dat lukt hem wel.
Voor de middag is een fietstocht gepland van een kleine 50 km en we gaan zoals gebruikelijk met ons zessen. Onze rit gaat naar Mazarrón en dan via een paar ventwegen naar Camposol voor de koffie. Camposol is een urbanisatiedorp met enkele duizenden woningen, veelal gebouwd via investeerders en in bezit bij Britten. We nuttigden koffie op het terras waar alles en iedereen Brits oogde en Engels sprak. Na de koffie reden langs een ventweg naar de afslag La Pinilla. We passeerden een giga-zonnepanelenpark in aanbouw, imposant om te zien. In La Pinilla sloegen we rechts af om via de Algarrobo naar Mazarrón te rijden. In de Algarrobo moesten nog wel enkele klimmen gedaan worden. Dat ging goed. Achteraf een pittig rondje van 49 km en 604 hoogtemeters. We hadden het biertje, bij thuiskomst, wel verdiend.
Foto's vlnr: De 1e klim op de Algarrobo zit erop; 2e klim aankomst José en Hans en Lenie
Dinsdag 10 maart 2020
Eerst hebben Rob, José, Marianne en ik de fietsenmaker in Puerto opgezocht. De monteur wist precies wat Rob zocht. Hij zou zo’n kabelgeleider bestellen en die kon Rob de andere dag ophalen. Rob had inmiddels al provisorisch iets bedacht voor de woensdagmorgen. We zouden naar de Kanonnen gaan. Ik heb er in de vorige edities van de blog al uitleg over gegeven.
Foto's vlnr: Twee grote campers boven bij de parking, de kantelen van het hoofdgebouw, en wij vieren op de foto.
De Kanonnen maken deel uit van het (niet meer in gebruik zijn) verdedigingsfort in Campillo tussen Cartagena en Mazarrón. Bedoeling was om bescherming te bieden aan de haven van Cartagena waar de marinehaven was en nog steeds is ondergebracht. Met ons busje reden we met vieren langzaam naar boven, de gaten in de weg ontwijkend. José en Rob waren zeer onder de indruk van het oude fort met zijn gerestaureerde gebouwen en de prachtige Kanonnen.
Foto's vlnr: Het super kanon; in de kelders waar de bommen waren opgeslagen; Rob en ik gaan het geheime gebied in.
We hadden een paar zaklantaarns meegenomen omdat ik wist dat je op een paar punten onder de kanonnen, in de gewelven kunt komen, naar bv. de voormalige opslag van granaten en het takelmechanisme van de munitie naar boven naar de kanonnen. We moesten wel door een paar kleine gaten kruipen maar uiteindelijk konden we onder de kanonnen komen, het was zeer indrukwekkend. Via een achterpad kwamen we weer bij de ingang uit en liepen we naar het provisorisch ingerichte parkeerterrein, waar we zowaar enkele kleine campers geparkeerd zagen. We schrokken wel van twee grote campers die ondanks de slechte en zeer smalle weg, toch naar boven gereden waren. Dan denk je niet goed na, vind ik. Wij reden rustig naar het dorp Campillo de Ardentro dat aan de voet van de heuvel ligt in het gebied van de Cabo Tiñoso. We dronken koffie in de kleine cantina van het dorp.
Foto's boven: Rob komt uit het geheime gebied; iemand maakte dit hart voor ons; terug naar de parking
Hans en Lenie hebben deze middag boodschappen gedaan in Puerto de Mazarrón.
Wij hadden een rustmiddag. ’s Avonds heb ik de route van de woensdag in de fietsnavigatie gezet, een route met twee klimmen.
De dag leek goed te eindigen MAAR om 21.00 uur bleek dat we geen water meer hadden. De druk op de waterleiding hier boven op de berg was weg. Om 22.00 uur was de druk weer terug en dachten wij een rustige nacht in te gaan. Die waterdruk is belangrijk. In Spanje maakt men in de bergen en heuvels veelal gebruik van waterreservoirs en pomp- en filterinstallaties. Soms heb je dan enkele uren, af en toe een dag en sporadisch een paar dagen geen water en da’s lastig. Iedereen ging te bed en Marianne en ik ook en de schrik was weer terug toen we merkten dat er opnieuw geen waterdruk was. We hebben wat noodmaatregelen genomen om voor de nacht het toilet door te kunnen spoelen en vervolgens zijn we te bed gegaan.
Woensdag 11 maart 2020
We waren nieuwsgierig of er weer water was: niet dus.
Wat nu: douchen was er niet bij. Dat was ook niet nodig want vanmorgen gaan we fietsen en douchen voor het fietsen, lijkt wat overdreven. Maar als er 6 mensen gaan fietsen en je kent het ochtendritueel van mensen dan moet je a: wat afspraken maken en b: iets doen aan het waterprobleem. Hier in Spanje wordt heel veel flessenwater gebruikt en we hadden nog 2 lege staan (van elk 6 liter). Nu hebben we op het zonneterras een noodvoorziening van water staan en dat bassin zat gelukkig halfvol. Dit is geen drinkwater maar is wel geschikt voor het toilet. De twee grote flessen werden gevuld en bij het toilet gezet als spoelwater. Net voor het vertrek van onze rit bleek het water weer te stromen, iedereen blij. Zeker als we terugkomen, want dan is douchen fijn.
 |
 |
1e Foto: een tank van 150 liter, aangesloten op de waterleiding, bedoeld voor noodgebruik voor toilet, wastafel en douchen. De tank is inmiddels dermate vervuild aan de binnenzijde dat ie voor wastafel en douche niet te gebruiken is.
2e foto: tegenover ons huis zit een depot van de waterleidingsmaatschappij, links de watervoorraad en rechts machines voor pompen en filteren.
De fietstocht ging voor het eerst met deze groep de Cuesta op, een lange klim van zeeniveau naar 352 m, lengte 10 km precies. Deze begint met vals plat en na 4 km wordt het telkens wat steiler. Het eindigt de laatste kilometer met 9 %. We hadden afgesproken dat we op eigen tempo zouden klimmen. Marianne en ik fietsten samen op en da’s fijn, we hebben in de regel hetzelfde klimtempo. Hans Steeman reed net voor ons uit. Het belangrijkste is dat iedereen naar eigen vermogen fietst. José is eigenlijk goed hersteld van haar valpartij in het najaar met een gebroken heup en sleutelbeen en fietst alweer prima mee. Boven op de Cuesta wachtten we op elkaar om gezamenlijk wat glooiend naar het koffieadres te rijden. We passeerden Taillante en stopten bij de lokale kroeg in Los Puertos. Daar hadden we koffie met tostado tomato. Na de koffie gingen we verder naar Cuesta Blanca. Daar sloegen we rechtsaf naar Perín. Halverwege passeerden we het mini-gehuchtje La Corona. Dat ging natuurlijk op de foto, gelet op de consternatie, inmiddels wereldwijd, met het Coronavirus.
We stopten even om een spoorviaduct te aanschouwen, waar nooit een trein overheen is gereden. Iedereen werd geïnformeerd over de komende klim naar de Cedacera, weliswaar niet superzwaar, maar pittig genoeg. Ook hier gold dat iedereen naar eigen vermogen klom. Datzelfde gold ook voor de afdaling naar Isla Plana, ieder naar eigen kunnen.
Wat concrete cijfers: rit Perin 43 km, twee pittige klimmen erin en 780 hoogte meters.
Foto's vlnr: Koffiepauze in Los Puertos, achtergrond Rob sleutelt; het gehuchtje La Corona;op het uitzichtpunt Cedacera, kijk je op Isla Plana, de kassen en Puerto de Mazarrón.
 |
’s Middags ben ik naar de linedance in Isla Plana geweest. Toch weer gezellig al waren een paar mensen al naar huis. Er vertrekken al langzamerhand mensen (ondanks de corona virus) naar hun thuisland. Volgende week voor het laatst. Ondertussen is Rob met de fiets naar Puerto om de kabelgeleider te laten monteren. Wat dacht je: hij bleek er nog niet te zijn, wordt morgen vervolgd.
De avondmaaltijd werd door Lenie en José voorbereid en op het terras genuttigd in de schemering en voor de zekerheid een vest aangetrokken, want ten slotte is het pas maart.‘s Avonds binnen gezeten: gezamenlijk journaal gekeken naar de laatste berichten over het coronavirus, waar we hier nog weinig van horen.
Donderdag 12-3-2020
De ochtend in alle rust doorgebracht want ’s middags wilden we ons verwennen met een lunch in de haven van Puerto. We kozen voor Viggos. Daar hadden we eerder goede ervaringen mee. De terrassen waren al prima gevuld (nog geen corona-angst te bespeuren!). We kregen een mooi tafeltje. Heerlijke gerechten. Fantastische lunch.
Rob had tevoren nog de kabelgeleider bij de fietsenmaker gehaald. Dat ging niet zonder slag of stoor. Er was nog geen kabelgeleider. Na veel discussie (Rob spreekt gelukkig Spaans) werd er een passende maar gebruikte kabelgeleider onder een ouwe racefiets gehaald. Die kon hij meenemen. Na de lunch werd die gemonteerd en kon Rob de derailleur, van de fiets van José bijstellen. De avond in alle rust doorgebracht, eten hoefden we niet meer. Zo’n Spaanse lunch is voldoende voor de rest van de dag.
Foto's vlnr: lunch bij Viggos; over de promenade terug naar huis; Rob sleutelt aan de fiets van José.
Vrijdag 13-3-2020
Opstaan en ons voorbereiden voor de fietsrit van vandaag. Ik had aan de camperaars gevraagd waar hun voorkeur naar uit ging. Dat werd de rit over de Citroenenweg. Rond 10.00 uur reden we weg onder een heerlijk zonnetje. Opnieuw weer een mooie rit en voor ieder goed te doen. We pauzeerden voor de koffie bij Casa Los Morales in Leiva, waar we eerder geweest waren. Heerlijke rit. Rond 13.30 uur weer terug, resultaat: een rit van 48 km maar wel met bijna 500 hoogtemeters.
De aandacht rond het Coronavirus in Spanje begint lost te barsten. We hebben er de middag voor gebruik om zoveel mogelijk info te vergaren en dan nog is niets zeker. Deze middag maakte de premier Sanchez bekend dat de noodtoestand in heel Spanje zou worden uitgeroepen en dat gaf de regering de gelegenheid om zonder overleg met ingang van morgen alle maatregelen te nemen die noodzakelijk zijn en waar nodig
 |
het leger in te zetten. We zouden het wel horen. We hebben nog even boodschappen gedaan en wat schetste onze verbazing: hamsteraars bij de Lidl. Er waren al verschillende schappen leeg. Geen water en geen toiletpapier, dat er normaal voor 1000 man op de schappen ligt. Hamsteren is dus echt internationaal. Gelukkig konden we een paar dingen wel vinden. Morgen weer opnieuw. Een voor de avond: er werd weer een prima maaltijd in elkaar geflanst waar de bakplaat weer goede dienst verleende. De Lidl vestiging in Puerto de Mazarrón
Zaterdag 14 maart 2020
Opnieuw geen water. De dag begint dus goed! Ik heb weer noodvoorzieningen gebruikt voor toiletwater. Gelukkig was de tank boven op het terras gevuld. Ik vulde een aantal lege 5-liter flessen. Drinkwater hadden we nog genoeg. Voor de rest is het devies: zuinig zijn met water.
Vandaag is José jarig. Gisteravond laat hebben we de camper van Rob en José versierd. We hadden een taart gehaald en versierd met 2 kaarsen “66”. We hebben gezamenlijk koffie gedronken. Rond 13.00 uur hadden we weer water.
Inmiddels druppelden er steeds meer berichten over de maatregelen in Spanje binnen. Winkels dicht (behalve de supermarkten), horeca dicht (ook LaProa?), nauwelijks verkeer, rijverboden voor de provincie Murcia. Madrilenen vluchten in grote getalen naar de zuidkust naar hun 2e huisje, maar werden onderweg tegengehouden en teruggestuurd. Onze camperaars stonden voor een dilemma: zondag vertrekken of blijven??
In de ochtend boodschappen gedaan, in de Britse winkel. Alles was op voorraad.
Eenmaal thuis kwam er een noodkreet van Rob: hij was met de fiets naar de Lidl. Bij het op slot zetten brak de sleutel af en kon dus geen kant meer op. Hans en ik zijn met de auto er naar toe gereden, gereedschap meegenomen. Het slot werd los gemaakt. Alles weer geregeld zou je zeggen. Hans en ik wilden net weer wegrijden, sodemieterde een Duitser van zijn scooter. Boodschappen en alles over het parkeerterrein. De Duitser lag onder de scooter. Ook weer effe geholpen. Hij had verder niks, behalve een imagoknak. Wat een dag, zeg!!
Op de terugweg even langs LaProa: inderdaad gesloten, net als alle horeca, die we zagen.
De middag gebruikt om informatie te verzamelen voor de camperaars met als onderwerp: “Kunnen we morgen onbelemmerd reizen?” Zij hadden een camperplaats in gedachten hier zo’n 65 km rijden (noordwaarts). Een telefoontje was voldoende om te weten daar geen nieuwe camperaars welkom waren. Geprobeerd om adressen te vinden voor goede info voor reizigers. Da’s lastig. Dochter Inge gaf een aantal suggesties, die we bekeken hebben. ANWB was karig met de info, net zoals het Min. van Buitenlandse zaken. De kernvraag is of je onbelemmerd kunt reizen en ook camperplaatsen kunt vinden. Da’s dus niet zeker.
 |
Uiteindelijk besloten ze, uiteraard in overleg met ons, om langer hier in El Alamillo te blijven. Je hebt hier winkels, in zijn algemeenheid goed weer en hier in huis alle faciliteiten, soms wel wat beperkt voor 6 mensen, zeker als er geen water is. 2e Kernvraag blijft of we kunnen blijven fietsen. Die vraag is nog niet beantwoord. We gaan naar het antwoord speuren. We willen niet het risico nemen om onderweg door de politie van de fiets getrokken te worden.
Foto boven: een wat ouder beeld
"Baai van Mazarrón" vanuit LaProa
Vanavond geen LaProa diner, dus Hans regelde een perfecte maaltijd met kip, groenten en rijst en een heerlijk saus. De avond hebben we doorgebracht in gepaste tevredenheid. José was immers jarig. Een smakelijke bourgogne werd geserveerd.