Zondag 1 maart 2020
De nieuwe week begon veelbelovend. De zon scheen en de temperatuur was al vroeg zo’n 20 graden. We zouden vandaag naar de markt in Puerto gaan. Dat deden we maar eens ouderwets, wandelend, zo’n 4 km heen en 4 km terug. Door de oude wijken van Puerto lopen, zo rechtstreeks mogelijk naar de “mert”. We zouden ook nog op de markt twee gebraden kippen scoren, maar pas op het laatst. Er werd wat fruit gekocht en ook nog amandelkoeken en die waren echt lekker. Rond 12.00 uur wandelden we weer terug richting huis. De lucht was inmiddels betrokken. ’s Middags naar het schaatsen gekeken.
Eva kwam de sleutels brengen voor het andere huis Casa Nicole, in dezelfde straat als de onze. In dat huis zouden mijn broer Hans en zijn vrouw Cintha en mijn schoonzus Raymonde (van mijn overleden andere broer Wim) een week vertoeven. Morgenavond komen ze aan. Marianne en ik halen ze op in Alicante.
’s Avonds een heerlijke maaltijd met de gescoorde kippetjes, frietjes en salade en op het terras genuttigd. Voor het toetje werd het wat fris buiten en we verhuisden naar binnen. Toetje van fruitstukjes smaakte voortreffelijk.
Maandag 2 maart 2020
We begonnen de dag met de constatering dat het weliswaar droog en zonnig was, maar er stond een keiharde wind. De was hing al vroeg buiten en die was in no time droog. We besloten om een 2e was te draaien met beddengoed dat we boven op het zonneterras in de harde wind hingen met veel wasknijpers. We besloten om het fietsen te laten, want op het programma stond een klimritje van 50 km over twee heuvels. Naar de wind kijkend leek het niet verstandig om op de fiets te stappen. Immers twee keer klimmen vraagt ook om 2 keer dalen. De wind komt dan van alle kanten en da’s te gevaarlijk om te dalen. We besloten de ochtend in rust door te brengen. Marianne en ik, hebben boodschappen gedaan en daarna het huis Casa Nicole bekeken. Alles zag er netjes uit. Rob en ik spraken af om ’s middags op de mountainbike een route te doen. Het leek of de wind wat minder was geworden. We reden door El Alamillo richting las Torres maar dan onverhard. Ik heb Rob gevraagd om alert te zijn op met name grotere keien die op dit soort paden. ‘n Kleintje rij je zo over heen, maar als je van een hoge kei afglijdt, heb je een uitdaging. Rob bleek dit snel op te pakken. We reden door een brede keienrambla naar de Cuesta-rambla, 8 km klimmen, startend met 2 % en uiteindelijk eindigend met 14 %. De wind hadden we in de rug en de temperatuur liep met name in de kloof met hoge wanden op naar 28 graden. We eindigden boven op 412 meter hoogte. Via een stuk asfalt afdaling, waar we de wind zo op kop hadden dat we moesten meetrappen in plaats van lekker dalend in de bocht hangen. Uiteindelijk via een paar droge beddingen en een klim op asfalt naar het begin van de rambla del Cañar gereden waar we midden tussen de schapen belandden. Een herder geleidde zijn kudde door de rambla maar sloeg gelukkig na 500 meter naar rechts. Zo konden wij snelheid krijgen en dalend over rotsblokken, door geultjes en over keien naar Isla Plana rijden. Vervolgens kregen we op de weg naar huis opnieuw de wind vol tegen. Kortom, thuisgekomen hadden we de piep wel leeg. Dan voel je wel dat je de 70 gepasseerd bent.
 |
 |
Foto's boven: Rob in de rambla de Cuesta en de schapenkudde in de rambla del Canar
Lekker douchen en onze gasten hadden een pastamaaltijd bereid om je vingers bij af te likken, heerlijk dus.
Om 18.00 uur stapten Marianne en ik in de auto, onderweg naar het vliegveld El Alted in Alicante. Mijn familie, zou om even over half acht daar landen. We waren er rond die tijd en het duurde 20 minuten toen de family in de aankomsthal was. Ze zagen er wat bleek uit. We zijn rustig via de AP7 langs Cartagena naar huis gereden, heen en terug toch ruim 300 kilometer. Bij Casa Nicole koffers uitgeladen en het huis geïnspecteerd. Nog een wijntje gedronken en afspraken voor de volgende dag gemaakt. Toen voelde ik de lange dag, vermoeidheid dus. Tijd voor het bed.
Dinsdag 3 maart 2020
Rustige ochtend. Onze gasten Rob, José, Hans en Lenie zouden met de bus naar Cartagena gaan, voor een stadswandeling met een lunch. Opstapplaats aan het strand, bij LaProa. Zij vertrokken om 10.00 uur. Na de lunch zijn Hans, Cintha, Raymonde, Marianne en ik met de auto naar La Azohía vertrokken voor een bezoekje aan dit vissersdorp. Bij de haven rondgekeken en vervolgens ons opgemaakt voor een wandeling (bergopwaarts) naar de toren van Santa Elena, in het Spaans. De Torre ligt op een uitstekend rotspunt op het einde van het dorp, dat betekent omhoog lopen. Da’s is voor onze gasten wat pittig, maar boven we genoten van het uitzicht op de haven. Ik heb meteen wat uitgelegd over het fort met de kanonnen, waar we donderdag naar toe zouden gaan. Die ligt als het ware om de hoek. De Torre is een van de wachttorens uit vermoedelijk de 15e eeuw, die diende als observatietoren voor de Spaanse vorsten. Vroeger stond er nog een krachtig kanon op uit 1742. Dit soort torens kreeg de naam van een vorstin of heilige. De Torre de Sante Elena is cultureel erfgoed. Jammer ze voor de ingang (als je de buitentrap op bent) een hek bevestigd hebben, ofwel je kunt niet meer de toren in. Da’s wel jammer.
We zijn weer langzaam op huis gereden. Het was borreltijd.
Foto's boven: Marianne, Cintha, Hans en Raymonde voor het bord La Azohia, bij de Torre de Santa Elena heb je dit uitzicht op het vissersdorp, de Torre en de selfie van Hans en Constant op het uitzichtpunt op de baai.
Woensdag 4 maart 2020
Het waaide maar er het was een aangenaam zonnetje dus besloten we op de fiets te stappen. Ik had een rondje bedacht van zo’n 50 km. We startten het rondje met ons zessen via Mazarrón naar de Algarrobo, dat is een Sierra met een klim van 5 km naar 320 meter hoogte. Je komt uit in La Pinilla. Vandaar reden we achter elkaar naar Las Palas, waar we in de lokale kroeg koffie dronken. We vervolgden de rit naar Taillante en reden we naar de achterkant van de Cuesta waar we naar 350 meter moesten klimmen. Een mooie afdaling naar El Alamillo volgde. De dag: afstand 48 km en 646 m hoogteverschil.
’s Middags deden we boodschappen voor de grilmaaltijd die avond, die met Hans S. bedacht had. Op vrijdag as. zouden we gaan lunchen op het strand in Puntas Calnegre. Dat wilde ik dat graag van tevoren bespreken. Deze middag ben ik met de auto naar Puntas gereden via een mooie route met mijn gasten Hans, Cintha en Raymonde. Dat reserveren lukte; vrijdag zouden ze een tafel prepareren in het zonnetje op het strand. Dit restaurant staat erom bekend om z’n relatief eenvoudige maaltijden maar wel goed verzorgd en dat in de zon op het strand. Vrijdag lees je er meer over. Terug naar deze woensdagavond, de avondmaaltijd op het terras in de voortuin met 9 personen bestond uit vis en vlees. Hans had weer een sublieme hap geprepareerd.
Donderdag 5 maart 2020
Vandaag zouden we met de familie twee bezoeken doen. Op de ochtend zouden we met de auto naar de Kanonnen gaan. Dat is al een hele uitdaging. We hebben het fenomeen Kanonnen al eerder vermeld. Het gaat om het oude verdedigingsfort in het gebied van Cabo Tiñoso, hier in de buurt. De weg er naar toe is een klim; het wegdek is zeer slecht en soms moet je om of door de kuilen heen. Maar het was de moeite waard. We hebben het busje geparkeerd op een plek waar het nog niet zo druk was. We zagen op het parkeerterreintje dat wat hoger ligt, een aantal campers staan. Onbegrijpelijk dat die het aandurven hier naar toe te rijden. Probleem is dat er vaak stukken zijn waar je elkaar niet af nauwelijks kunt passeren, maar goed hun verantwoordelijkheid, zullen we maar zeggen. Maar boven bij de kanonnen en alle gebouwen blijft het prachtig om te zien. Mijn gasten hebben er van genoten.
Tussen de middag thuis geluncht want we moesten weer op tijd in het busje naar Cartagena voor een bezoek aan de Experienca 43, het promotiedeel van de Licor 43, in het Spaans Cuarenta y très. De fabriek van deze aloude likeur staat buiten Cartagena. Een prachtig gebouw in verschillende kleuren. De ontvangst voor een rondleiding en een proeverij is in het gebouw Experienca 43. We hadden gereserveerd en we waren met mijn gasten en Rob, die de plaats van Marianne innam, op tijd. De rondleiding was Engelstalig. Voor mij was het niets nieuws, maar voor de gasten wel. Uiteindelijk duurde rondleiding 1 ½ uur maar het hoogtepunt was het proeven van de Likeur 43, de Gressy (een soort Bailey), maar het aardigste was het geheim van de cocktail 43. Deze wordt bereid waar je bij staat. Ik ben al eerder hier geweest dus ik kan het recept wel dromen. De cocktail 43 smaakte voortreffelijk, met relatief weinig alcohol erin. Rond 17.00 uur waren we weer terug op de basis.
De dames hadden een perfect avondmaaltijd voorbereid met twee soorten salades, die smaakten als een tierelier.
Foto's bovenste rij: 3 sfeerplaatjes van de Licor 43 fabriek Cartagena (in het gebouw mag niet gefotografeerd worden)
Foto's onderste rij: ook sfeerplaatjes van de terrasmaaltijd op donderdagavond met 9 mensen
Vrijdag 6 maart 2020
 |
Voor deze ochtend had ik een route van iets meer dan 50 km in gedachten, die ik met Marianne al eens gereden had.
We zouden fietsen via Mazarrón en Leiva naar Morata en dan naar Pastrana. We vertrokken met behoorlijk wat wind, het leek op wind uit het noorden. In een rustig tempo fietsten we naar Mazarrón en daarna via een inmiddels bekend steil viaductje naar Leiva en Morata. Deze weg van bijna 16 km, is bijna helemaal vals plat omhoog. De wind bleek krachtig en u raadt het al: tegen. Dat is toch slopend. In Morata draaide van de wind af en reden we, veelal dalend, richting Cañada de Galego.
Foto links: geeft even rustmoment aan.
Rond 13.00 uur waren we terug, na 53 km en 636 hoogtemeters, precies op tijd om allemaal snel te douchen en naar het restaurant Puntas Calnegre te rijden voor een middaglunch op het strand.
We hadden al eerder gereserveerd. Rond 14.45 uur kwamen we bij het restaurant aan. Er stond een keurig gedekte tafel klaar op het strandterras bij een heerlijk zonnetje. We waren met 9 mensen. We kozen allemaal voor een “menu del dia”, geen hoogstaande maar goede maaltijd . De lunch bestond uit een voorafje, in de vorm van salade, een echt voorgerecht (de meesten kozen voor paella) en een hoofdgerecht en tot slot een toetje en dat alles gegarneerd met water wijn, bier. Het werd langzaam einde van de middag en de wind werd wat frisser. Al met al een prima lunch op het strand van de Baai van Mazarrón (Middellandse Zee).
Om 16.30 uur reden we via de kassen terug, langs Cañada naar huis en daar hebben we nog rustig in het avondzonnetje gezeten.
Foto's boven: lunch op het strand in Calnegre
Zaterdag 7 maart 2020
In de ochtend hebben Rob, Hans S en ik boodschappen gedaan, niet voor de zaterdagavond maar voor de zondag. Dan wordt er weer een megamaaltijd bereid op de bakplaat voor 9 personen. De dames José, Lenie en Marianne wandelden naar de promenade voor een bezoekje aan specifieke adresjes. ’s Middags hebben we met de eetgroep gedart en ik mocht weer winnen. Met mijn familie zouden we dat iets op de middag doen. We hadden tijd genoeg want het avondmaal met muziek was bij LaProa. Het darten met de familie was net zo fanatiek als bij de Toer de Teun weekenden. Cintha won.
Om de tijd die we nog voor de avondmaaltijd bij LaProa hadden te doden, hebben we een spelletje “American Train” gespeeld; dat is een uitgebreide variatie op een dominospel. Blijkt toch altijd wel weer een leuk spel te zijn, alhoewel de spelregels niet even gemakkelijk zijn. Langzaam naderde het moment om naar LaProa te wandelen. Ik had gereserveerd voor 9 personen. We waren er tegen 20 uur. Er was een mooie tafel op een goede plek gezet. De muzikante van vanavond was de Britse zangeres Cloë Leigh, die uitstekend zong met “band”-begeleiding. Ze zong country en jaren zestig en zeventig-muziek. De restaurantruimte was prima gevuld, alle plekken bezet en we genoten van een heerlijke maaltijd met prima wijn erbij. Nadat de eerste songs ten gehore waren gebracht, vulde de dansvloer zich snel. Wij, Nederlanders, moesten natuurlijk een polonaise doen, waarbij vele Britse mensen aansloten. Het werd een zeer gezellige avond. Om middernacht kwamen er nog jongelui binnen die een drankje kwamen halen en wilden dansen. Hartstikke leuk, maar heel langzaam aan vonden wij het tegen half een welletjes. De rekening werd eerlijk gedeeld. We konden terugzien op een uitstekende avond. Gezamenlijk liepen we de bult op naar onze huizen.
Bovenstaande foto's zijn genomen in restaurant La Proa in El Alamillo
Foto's van deze week zijn aangereikt door Marianne, Rob en Constant