Zaterdag 16 februari
 |
Op tijd op, ontbijten, een lunchpakket maken en zo vertrokken we met Hans en Lenie en ook met Piet naar Bullas voor een bezoek aan het Wijnmuseum. Dit was besproken.
Ik bedacht me dat het handig was om zo snel mogelijk in Bullas te komen en voor de terugreis een toeristische route te kiezen. Zo reden om 10.00 uur weg om via Alhama richting Murcia de MR-15 op te rijden naar Bullas. Dit is een 4-baans autosnelweg. Het schoot goed op want na ongeveer 100 km arriveerden op het parkeerterrein voor het Wijnmuseum. Voor hen die de Spaanse wijngebieden niet goed kennen nog even wat info. In de provincie zijn 3 erkende wijngebieden, Jumilla, Yecla en Bullas. Ik had voor Bullas gekozen om dit relatief het jongste wijngebied is waar gecontroleerde kwaliteitswijnen gemaakt worden. Dit is pas sinds 1976 het geval. In het museum werden we hartelijk ontvangen. Een van de medewerksters zou ons de eerste algemene informatie geven over het wijngebied Bullas. Dat deed ze aan de hand een regionale kaart. Ze gaf aan dat er twee wijnroutes waren die allen eindigden bij bodega’s ofwel wijnboeren. Het gesprek was in het Engels en dat deed ze prima. In de kelders kregen we concrete info over wijnbereiding, druivenrassen en wijze van wijnbereiding vroeger en de nieuwe visie over bereiding vanaf 1976. Ook kon je je neuskwaliteit testen, een paar geuren moest je raden. En een beeld van de smaakpapillen van je tong, niet onbelangrijk voor de wijnproevers om te weten op welk deel van de tong de verschillende smaakplekken liggen. (bv. amargo = bitter, salado = zout, ácido = zuur, dulce = zoet). Ook de wijze waarop ze vroeger het druivensap ondergronds lieten rijpen om zo het gistingsproces te beïnvloeden. Al met al was een zeer interessant bezoek.
Foto’s bovenste rij: vlnr zo ging het vroeger, uitleg door de gids,de putten waarin vroeger het druivensap ging
Foto's onderste rij: vlnr Lenie temidden van deze putten, reuktest en de smaakplekken op de tong
Bij de bodega’s hadden we niets besproken maar we zouden op de gok een wijnroute gaan rijden en onderweg picknicken. Bij het naastgelegen VVV wist men ons dit te vertellen maar ze gaven aan dat bezoek aan een van de twee bodega’s aan het einde van de wijnroute een probleem zouden opleveren, ivm. met de siestatijd. We hebben de aangeduide route door de Valle del Aceniche gevolgd en inderdaad een weelde aan bloeiende amandelbomen, gevolgd door uitgestrekte wijngaarden met afgeknotte wijnstokken. De groei moest nog komen en op enkele stokken zagen we dat al gebeuren. Uiteindelijk liep de verharde weg dood op het einde van de vallei kwamen we bij twee bodega’s genaamd Monastrell (de druivennaam) en Balcona, beiden helaas gesloten. Maar we hebben daar gepicknickt en genoten van het uitzicht. Op de terugweg bezochten we (naar het advies van de VVV) de waterval met de naam Salto del Usero. We moesten even zoeken hoe we er moesten komen, auto geparkeerd en lopend langs de prachtige amandelbomen naar de waterval gelopen. Naar beneden wandelend kwamen we in een canyon-achtige omgeving aan met prachtige rotspartijen, waar het water van de Usero door heen stroomde. Halverwege was de waterval. Je kon er via een pad omheen en deels doorheen lopen. Prachtige tocht waarbij het laatste deel klimmend via een smal pad tussen de doornenstruiken afgelegd moest worden. Fantastisch stukje natuur. Weer teruggelopen naar de auto en de terugreis aanvaard.
Foto’s bovenste rij: vlnr - einde van de routa del Vino Bullas, de laatste bodega op die ruta, op weg naar de Salto del Usero
Foto's middelste rij: vlnr - het bord van de waterval, wandeling door het watervalgebied, Lenie herkent een bloem
Foto's onderste rij: vlnr: - vissen voor het grijpen, wandeling, het binnenmeertje, koffie oostzijde Sierra Espuna,
Ik had ervoor gekozen om via de oostkant van de Sierra Espuña door Plieto terug te rijden naar Alhama. Mooie rit met een tussenstop in de uitspanning El Mirador de Gebas op de rand van de Sierra Espuña en de vallei. Kopje koffie genomen en nog even van het uitzicht op de vallei de Gebas genoten. Via Alhama de gebruikelijke weg teruggenomen naar de thuisbasis.
Thuisgekomen hebben we een klein hapje genomen om ons rond 19.45 uur te begeven naar La Proa hier beneden aan de straat, voor een eet-, muziek- en wijnavond. Ons wachtte een super-avond met een Britse mini-band van twee personen, een heerlijke maaltijd en goede regionale wijn. De band bestond uit twee Britse oud-muzikanten, die met gitaar en een meelopende muziekband rockmuziek uit de jaren ’60, ’70 en ’80. Er werd al snel gedanst en hoe. De mensen waren niet van de vloer te krijgen. Het werd inderdaad een superavond. Normaal loopt La Proa om 23.00 uur leeg, maar vanavond bleef iedereen tot de band om middernacht was uitgespeeld. Thuis nog even nagepraat, een drankje hoefden we niet meer, die hadden we genoeg gehad. Te bed dus. Welterusten en tot morgen.
Foto: De Britse Band en Hans en Lenie op de dansvloer
Zondag 17 februari
Rustig ontbijt en dan naar de markt. Piet had ons aangegeven hoe je zo recht mogelijk naar de markt kon gaan maar wel via een stuk rambla door een duiker heen onder de weg. Dat hebben gedaan maar recht was het niet. Anyway toch nog 4 ½ km lopen naar de markt, waarmee meteen de waas van de vorige avond verdwenen was. Bij het bakkertje op de hoek was de start van een sponsorloop voor volwassenen en kinderen. Hartstikke druk en een officiële start- en finishboog van de Ayuntamiento (gemeente) Mazarrón stond opgesteld. De loop was georganiseerd in de strijd tegen kinderkanker. De politie hield toezicht. Rustige wandeling over de markt gemaakt. Natuurlijk weer bekenden tegengekomen. Wat groeten en fruit meegenomen. Hans kocht een tros bananen voor in totaal € 0,90. Hans betaalde € 1, en zei tegen de koopvrouw: ”Laat maar zitten”. Dat was er niet bij. Nee, als wisselgeld kreeg Hans: 1 extra banaan. Da’s ook Spanje. Tot slot was er een stand waar je armbandjes met een naam erop kon laten maken. Daar was Lenie in geïnteresseerd, voor haar kleindochter Isabelle, gemaakt met de hand en in 5 minuten klaar.
Rustig terug gelopen naar huis. Hebben we toch weer beweging gehad.
Foto's bovenste rij: vlnr - de hardloopwedstrijd voor het goede doel
Foto’s onderste rij: - vlnr - Hans houdt de wacht op de markt, het armbandje met Isabelle erop, wordt gemaakt.
Na de lunch hebben we een kleine taakverdeling gemaakt voor een lichte poetsbeurt in huis. Zo doen we allemaal wat.
En toen: zonnen in het favoriete hoekje. We hadden onderweg naar de markt gemerkt dat er best wat wind stond (windkracht 5), in het favoriete hoek was er niets van te merken. In het zonnetje en uit de wind zo’n 25 graden, kurte boks aan. Laten we de zegening van de zon maar over ons heen laten komen.
Onze chefkok had voor de maaltijd een pasta gemaakt, tonijn met groenten en een heerlijke saus. Wat wil een mens nog meer.
Na Studio Voetbal, nog even een onderonsje gehad met Marianne en daarna rummikuppen. Zoals eerder gezegd, het gaan niet om winnen of verliezen maar om het spel (nou, is dat wel zo?) Rond 23.00 uur toch maar het nestje opgezocht.
Maandag 18 februari
We hadden een verdeling gemaakt van de taken. Vandaag stond een kleine rondrit met de auto op het programma naar de Sierra Almenara, een van de mooiste natuurgebieden in de omgeving. Ik was er twee weken geleden al eens met de racefiets geweest, even verkennen (een kleine 85 km). We zouden in de Sierra een picknick houden, samen met Piet en Ria en dan ook nog even gaan Jeu de Boulen, op 700 meter. Het weer leek redelijk te worden. Wat nemen we allemaal mee? Die taken hebben we met elkaar verdeeld. Tafel, stoelen, lunch ingrediënten, koffie met een hapje, vino blanco, de JdB ballen. Ria zou een fruitsalade maken. Daarvoor nog met Hans even boodschappen gedaan want we zouden de dag afsluiten met een diner waarvan het grootste deel, buiten op de bakplaat gedaan zou worden en dat alles onder regie van de meesterkok.
Bijna alles ging ook volgens schema. Om 11.00 uur vertrokken we nadat we alles hadden ingeladen. Een mooie rit naar de Sierra Almenara via de Citroenenweg en Morata. Pauze gehouden bij een heerlijk zonnetje op het uitzichtpunt vlakbij Campo Lopez. Wat een uitzicht naar Lorca. We stonden op een hoogte van 790 meter. We konden nog een eindje omhoog lopen en over de rand hadden we prachtige view over het dorp Campo Lopez omringd door bloeiende amandelbomen. Hans wilde als echte Groen-Linkser nog een boom planten, maar vergat dat er geen wortel aan zat. Een lekker bakje koffie met een hapje erbij maakte het compleet. Vervolgens verder gereden langs Campo Lopez naar onze pleisterplaats, een vervallen boerderijtje op een vlak stuk grond met opnieuw een mooi uitzicht. Daar waren de omstandigheden nog hetzelfde als 6 jaar geleden. We zochten een plekje uit de wind, alhoewel dat met een draaiende wind lastig was. Na de lunch vonden we gezamenlijk dat het te fris was (op 700 m hoogte) om te jeu de boulen.
Foto’s bovenste rij: Sierra Almenara korte stop en uitzicht op Lorca (1e foto en Campo Lopez, laatste foto)
Foto's middelste rij: pleisterplaats, boomplantdag voor Hans en de lunch op 700 meter
Foto's onderste rij: Jeu de Boulen in Puntas Calnegre aan zee en een onderonsje Palmenstrand (Lenie en Ria)
We besloten om naar de kust te rijden in de buurt van Puntas en daar te boulen. Dat lukte ook, een mooie rit naar het strand van Puntas de Calnegre en op een verhard voetbalveld hebben we onze talenten voor het boulen laten zien. We waren met ons vijven en dan kun je toch een prima wedstrijd spelen, 3 tegen 2. Het team met 3 spelers, speelt met 2 boulen per speler en het team met 2 spelers, speelt met 3 ballen.
Piet en Ria tegen Hans, Lenie en ik. Het ging even gelijk op, maar toen kwam de schwung bij het team Steeman-Theunissen erin, we liepen uit naar 11-4 en de laatste partij wonnen we met 3 boules, een verpletterende nederlaag voor Piet en Ria. Piet nam het sportief maar aan alles zag je dat hij baalde als een stekker, maar ja, soms gaat het en soms niet.
Via het kassengebied van Cañada zijn nog even wezen kijken op het Palmenstrand, waar Wil en ik, een aantal jaren terug met het gezin van Inge en Ton nog met de kleinkinderen gevliegerd hebben. Mooie herinnering!
Vervolgens rustig op huis aan gereden, spullen uitgeladen en een drankje genomen. Om 17.30 uur zouden Piet en Ria de dag met ons afsluiten met een meesterlijke maaltijd van meesterkok Hans. Op het menu stond zeeduivel, kolere, wat was dat lekker, heerlijke vino tinto erbij en de avond kon niet meer stuk. We sloten af rond middernacht met napraten over een fijne dag.
Over het boulen hebben we het niet meer gehad. Dat wilden we Piet niet meer aandoen.
Foto’s avondeten: vlnr - Hans prepareert de zeeduivel, bakt ook ander vlees en de anderen genieten (en Hans zelf en ik ook)
Dinsdag 19 februari
Rond 10.00 stapten we in de auto om de twee gehuurde ATB’s in Cartagena bij Mundobici op te halen. Ze stonden keurig klaar, gepoetst en wel. De mechaniker zette er nog even de eigen pedalen erop en klaar was het. Formaliteiten afgewikkeld, fietsen ingeladen in de bus en zo naar huis. Nog even gauw boodschappen gedaan, geluncht en daarna omgekleed voor een eerste fietstochtje. Blote armen en blote benen was het parool. We zouden vanmiddag wat inrijden naar het vissersdorp La Azohía en op de terugweg een doorsteekje maken naar camping de Torres. Met een schitterend zonnetje reden we in een rustig tempo naar La Azohía, even gestopt bij het inmiddels gesloten hotel en daar wat verteld hoe het kwam dat zo’n prachtig hotel er zo troosteloos bijstaat. We zijn doorgereden naar het vissersdorp en eerst een klimmetje gedaan naar de uitzichttoren, genaamd Torre de Sancta Helena. Lenie reed prima omhoog. Boven genoten we van het uitzicht en Hans en ik besloten nog even de toren te beklimmen, want 30 meter hoger is het uitzicht altijd mooier. En dat was ook zo. Vervolgens een bakje koffie gedronken op een terras en daarna langs het strand op teruggereden naar Isla Plana en doorgestoken naar las Torres. Daar even op bezoek gegaan bij Hans en Jeanne Verkaart. Donderdagmiddag doen we dat even wat uitgebreider.
Foto’s fietsen: bovenste rij: vlnr- boven op het torenplateau, Lenie zet Hans op de foto voor de Torre, uitzicht vanaf de toren
Onderste rij: vlnr - uitzicht op La Azohía, Hans op de Toren, Lenie bezocht het uitzichtpunt aan de zeezijde.
Dan is het tijd om aan het avondeten te beginnen, na eerst een versnapering te hebben genuttigd. Dat is een term van mijn oudste broer Hans en betekent gewoon een biertje. Daarna mocht Hans S als eerste douchen omdat hij zou koken (zoals trouwens elke avond) maar ja, je bent chef kok of je bent het niet. Vandaag stonden verse groenten op het programma met runderlapjes en grote frieten. Een buitengewone maaltijd en dat was het.
Tja, en na de maaltijd even bijkletsen met Marianne en dan komt de Rummikup weer op tafel. Drie spelletjes gedaan en we wonnen alle drie een keer, eerlijk verdeeld of niet?
Heel langzaam was het tijd om te bed te gaan. Hans en ik zouden de woensdagmorgen een pittige rit gaan rijden en Lenie zou zich hier thuis gewoon gaan ontspannen en waarschijnlijk de zon op zoeken. Ik heb nog even de blog bijgewerkt en dan is het genoeg voor vandaag.
Woensdag 20 februari
Vandaag gaan Hans en ik een eigen rit rijden. De jongens van de Torres hebben een Petanque toernooi dus gaan Hans en ik onze eigen weg. We gaan een rit rijden met een paar pittige klimmen erin, koffie in Las Palas en dan via de rambla de Cañar naar Isla Plana en dan zo op huis aan. En zo deden we het ook. Vanuit de rambla in Balsicas steile klim omhoog, waar ik even onderuit ging op een gladde steen die onder het achterwiel lag. De steen schoot weg samen met achterwiel. Alleen een schaafwond. Maar op zo’n steil stuk, weer op de fiets te komen, is lastig, maar het lukte. Naar de 450 m geklommen en toen omlaag naar de AP7.
Ik wist dat daar nog een supersteil stuk lag en jawel hoor, het lag er nog steeds. Kolere, wat een steil stuk maar we kwamen allebei boven. Doorgefietst naar Las Palas, langs het spookdorp, een mislukte urbanisatie. Na 10 jaar staan nog steeds alle huizen te koop. In Las Palas was het koffietijd, en dan via een paar paden en een rambla naar de laatste klim, de Cañar naar Isla Plana. Vies puisje maar ook dat lukte. Op het grote blad door de rambla naar Isla Plana. In Isla Plana rechtsaf om bovenlangs het dorp richting Las Torres te rijden. Zo arriveerden we om 13.00 uur in El Alamillo.
 |
 |
Foto's: vlnr - zicht op de AP7 tolweg, de klim is niet zichtbaar; boven uithijgen.
Piep leeg, zo heet dat. Dat gold voor Hans maar ook voor mij. Ik moest ’s middags nog naar Isla Plana voor de linedance. Lekkere boterham gegeten en daarna gezamenlijk met de fiets naar Isla Plana. Hans en Lenie zouden daarna nog eens naar La Azohía rijden en zouden mij dan in de Social club komen ophalen om nog even de sfeer van de linedance te proeven.
Gezellige middag bij de linedanceclub. Hans en Lenie kwamen net binnen toen we droog oefenden voor de laatste dans. Na de dans op muziek zijn we met drieën naar Puerto gefietst voor de boodschappen. Fietsen in de parkeergarage van Consum gezet en gehaald wat nodig was voor vandaag en morgen. De maaltijd was wel verrassend, gevuld paprika met gehakt, saus en rijst en nog een salade erbij. Prima maaltijd. Hans is een goede kok en Lenie een goede adviseur. Na het journaal nog even rummikub voor de dag gehaald en 3 spelletjes gespeeld. Het begint wat te nivelleren en zo hoort het ook.
 |
 |
Foto's vlnr: De linedance van deze middag, de rummikup is wel een serieuze bezigheid
Op tijd te bed (23.00 uur) en ik mag nog even deze blog schrijven, bij deze. Welterusten.
Donderdag 21 februari
De dag begon met een verrassing. Een beetje uitgeslapen. We zouden rond 11.00 uur op de fiets stappen. De buren hadden echter een dringend verzoek, dwz. de buurvrouw, een Française van origine (getrouwd met een Brit), stond aan de poort met de vraag of ik haar kon helpen. Om een lang verhaal kort te maken: haar man was gisteren de hond aan het uitlaten. Deze was nogal speels, sprong tegen het baasje op, waarbij de buurman viel en ongelukkig terecht kwam. Hij kwam met zijn bakkes op de grond, brak zijn neus, blesseerde zijn pols (achteraf gebroken) en had een probleem aan zijn been. Hij was voorzichtig naar huis gelopen en was zelf (de lulhannes) in zijn auto gestapt en naar het ziekenhuis in Cartagena gereden. Pols bleek na veel vijven en zessen (geschil van inzicht tussen twee artsen) gebroken, neus was gebroken. Pols gezet en in het gips. Hij kon met een ziekenwagen die toevallig leeg naar Mazarrón moest, mee naar zijn huis rijden. Maar vanmorgen moest hij weer terug naar het ziekenhuis voor de neus.
Of ik wilde rijden.
We hebben even overlegd en besloten om het stel naar Cartagena te brengen met de mededeling dat we niet konden wachten. Hans reed mee. De buren waren er wel dankbaar voor.
Weer terug een boterham gegeten en omgekleed voor een fietstocht. Om 13.00 uur per fiets vertrokken naar Puerto de Mazarrón en via een fantasieweg naar Bolnuevo gereden en daar een aantal kilometers op de kustweg gereden richting Cañada. Onderweg nog even gestopt bij de zandsculpturen in Bolnuevo en een paar foto’s gemaakt. Het fietsen over de onverharde kustweg ging Lenie goed af. De weg is een breed zandpad en met grind en soms wat stenen en dan nog glooiend ook nog, maar wel met schitterende uitzichten.
We hadden een koffie-afspraak met Hans en Jeanne gemaakt op camping Las Torres rond 16.00 uur, dus reden we bij de palmbomen terug naar het begin via Bolnuevo en Puerto. Maar nog wel snel even een videootje gemaakt. Gezellig bakkie gedaan bij Hans en Jeanne. En toen uiteraard weer met de fiets terug naar huis. Die middag toch 30 km gefietst op soms lastige wegen.
 |
 |
 |
Foto’s Links: zandsculpturen Bolnuevo, klimmetje kustweg en koffie bij Hans en Jeanne op de camping
KLIK VIDEO
Thuis een drankje genomen op de geslaagde dag. Na het douchen flanste Hans een voortreffelijke pastamaaltijd met ham in elkaar. Smaakte als een tierelier.
Na het journaal nog de rummikub voor de dag gehaald. Het ging vanavond redelijk gelijk op.
Om 22.30 uur via Marianne nog even het laatste nieuws gehoord van de jaarvergadering van de Pedaleurs in Malden.
Je wilt toch wel op de hoogte blijven.
Vrijdag 22 februari
Fietsen met de Torresgroep. Dat hadden we afgesproken. Bert zou een mooie atb-route bedenken. Met Hans en mij erbij waren we met ons zevenen. Jean-Claude was erbij voor de laatste keer. Hij vertrekt maandag as. weer naar zijn departement Charente Maritime in Zuid-west Frankrijk. JC woont met zijn Christine in Saintes. Christine kwam voor ons vertrek nog even afscheid nemen en vroeg of ik volgend winterseizoen weer terugkwam. Zij gaan in het najaar hun intrek nemen voor 4 maanden in een appartement van Mojonera in Isla Plana. Wij vertrokken met 7 mensen, 4 gemotoriseerden en 3 naturisten. O nee, da’s wat anders. Ik bedoel, drie mensen op een gewone atb. Bert had een route langs het motorcrossterrein in Mazarrón en vervolgens binnendoor naar de weg naar La Majada, de citroenenweg, Nou, de citroenen waren inderdaad weg, geplukt dus. En de sinaasappelen trouwens ook. Een glooiende weg volgde naar de druivenkassen van Ganualas waar onderstaande foto werd gemaakt. Jean-Claude was ongeduldig en alvast vooruit gereden. We gingen terug naar Mazarrón over de weg die weliswaar wat glooiend maar veelal vals plat omlaag loopt. We hadden pech, de wind tegen. De motorisch gestoorden, die hadden het makkelijk, maar moesten wel meetrappen.
Een van hen, ene Hans, iets te zwaarlijvig kreeg het moeilijk en liet een gat vallen. Hans en ik zaten, naturel, daarachter.
Kop over kop gereden totdat we bij de zware Hans waren, d’r op en d’r over. Konden we ook een keer winnen van een elektrieker.
Thuis rustig een lunchje genuttigd (Lenie had dat perfect geregeld), wasjes gewisseld en daarna boodschappen gedaan. Ook was nog even tijd om de rusten. Hans zou gaan braaien op de gasbakplaat in het favoriete hoekje. Perfecte maaltijd van chef-kok Hans.
Foto’s: vlnr - Het groepje fietsers wacht op elkaar, Hans en Lenie, beiden in de ruststand
Deze avond niet gerummikubt of is het gerummikubd? Whatever, op Fox naar de 1e divisie gekeken (ik kan niet wennen aan de naam: Keukenkampioen divisie), NEC won met 5-0 van Almere City. En dat we dat als twee bescheiden NEC-supporters in Zuid Spanje mogen meemaken.
Daarna nog even de blog afgemaakt voor vandaag en vervolgens het bedje opgezocht. Hans en Lenie lagen er al in.
Tot de volgende week, waar Hans en Lenie op donderdagavond weer naar huis vliegen maar we hebben nog een paar mooie dingen op het programma staan, dus blijf lezen.