Alle begin is moeilijk!
 |
Vooraf
Dat gold vooral voor de voorbereiding op de overwintering in Spanje van januari-april 2019.
Waarom moeilijk? De mensen die mij kennen weten dat ik van 2007 t/m 2014 met mijn Wil in Spanje overwinterd heb. Dat heeft ons al die jaren heel veel plezier gegeven. Zoals bekend moesten we in januari 2014 met een medische vlucht terug naar Nederland. Dat betekende ook het einde van de jaren overwintering in de provincie Murcia in Zuid Spanje. De meesten mensen weten dat Wil niet meer onder ons is, maar voor mij als overblijvende partner begon het na 10 maanden alleen zijn toch te kriebelen. Veel gepraat, met name mijn kids, leidde ertoe dat ik de plannen om weer opnieuw te gaan overwinteren ging aanpakken.
En zo gebeurde het dat via de contacten die ik nog had, waaronder Pedaleursmaat Hans Verkaart, ik uiteindelijk een bungalow kon huren voor 3 maanden, vergelijkbaar die van de laatste jaren met Wil, in El Alamillo, zij het in een ander deel van de wijk. Het lukte allemaal en zo kon ik de plannen realiseren. Met mijn kids had ik afgesproken dat zowel op de heenweg als de terugweg naar en van Spanje, iemand mee zou gaan. Berry zou op de heenreis meerijden en een week blijven en Marianne Vroemen komt vanaf half maart om mee vakantie vieren en rijdt dan mee terug. Vier april vertrekken we huiswaarts.
Vertrek, overnachting aan aankomst op de plaats van bestemming
 |
Op 3 januari vertrokken Berry en ik met mijn beladen Mercedes Vito busje (waarin 3 fietsen) naar Spanje. De eerste dag reden we 1260 km naar St.Jean de Luz in Frans Baskenland, vlakbij de Spaanse grens aan de Atlantische kust. We overnachtten in hotel Erromardie, een eenvoudig hotel met een prima maaltijd. De volgende dag op tijd eruit en na het ontbijt was het ijs krabben. Het was 3 graden onder nul in een vochtige omgeving. Ook deze dag verliep voorspoedig zonder oponthoud. We hadden een korte break in Aranda, het centrum van het fameuze wijngebied Ribera del Duero (tussen Burgos en Madrid) aan de rivier de Duero. Een korte lunch genoten we in restaurant Tudanca (waar Wil en ik twee keer overnacht hebben) en verder ging de reis. Bij Madrid hadden we een korte file maar eigenlijk arriveerden we om 18.00 uur, zonder problemen,in El Alamillo, een urbanisatiewijk van Puerto de Mazarrón. We hadden er in totaal 2205 km opzitten. Maar het weer was veelbelovend. We werden hartelijk ontvangen door het echtpaar Piet en Ria van Rooijen, dat schuin tegenover ons bivakkeert en dat al wat voorbereidingen getroffen had, zoals bedden opmaken. We werden ook uitgenodigd om bij hen de avondmaaltijd te nuttigen, een uitnodiging die al eerder via WhatsApp was binnengekomen. We hebben snel de belangrijkste dingen uit de bus geladen en gingen aanzitten voor een heerlijke pastamaaltijd, die erin ging als .... heerlijke pasta, vergezeld van een heerlijke vino tinto. Weer terug in de bungalow ontdekten we twee dingen: het was goed dat we zelf extra dingen hadden meegenomen, zoals handdoeken, maar keukendoeken want die waren er minimaal. Ook zagen we dat er nodig een aantal dingen schoongemaakt moesten worden. De vorige bewoners (Fransen) hadden het niet netjes achtergelaten.
Zaterdag na de aankomst
De bus werd uitgeladen en alles werd op de plek gelegd. De drie fietsen en ander materiaal werd in de garage (jawel, die hebben we ook nog) geplaatst. Daarna zijn we in de keuken aan het poetsen gegaan. Je moet toch wat. Rond 4 uur vertrokken we naar de camping Las Torres, voor een maaltijd bij Hans en Jeanne Verkaart. We hadden nog wat spullen voor hen vanuit Nederland meegenomen. Het weerzien was natuurlijk super. Even verder in het pad waar Hans en Jeanne met hun caravan en voortent staan, zat een hele groep Nederlanders in de zon feest te vieren. Daar zaten een aantal bekenden bij. Super weerzien na 5 jaar. Prima maaltijd bij Hans en Jeanne en vooral veel gelachen en bovendien plannen gemaakt voor de komende fietsmaanden.
Zondag 6 januari
Eerst rustig ontbeten en daarna de rest van de bungalow aan een onderzoek onderworpen. Wat ligt waar en wat missen we nog?
Op het eind van de ochtend gingen we naar de fameuze zondagmarkt in Puerto de Mazarrón. Groot, veel kramen en veel Noord Afrikaanse invloed. We moesten in de rij staan bij de kippenboer, gebraden kippen (in stukken geknipt voor je) en voorzien van jus en gebakken aardappelen. Thuis gekomen was het in de voortuin al behaaglijk, dus tafel gedekt en een gekoelde witte wijn op tafel gezet, een supermaaltijd dus. We hadden er zelf nog een lekkere salade bijgemaakt.
Na de maaltijd hebben nog een ritje door de omgeving gemaakt en kwamen we uit bij de zandsculpturen (Erosies) in Bolnuevo. Op het strand van Bolnuevo hebben wind, zee en regen miljoenen jaren gewerkt aan de huidige erosievorm. In Nederland zou er al lang een groot hek om heen gezet zijn. In Spanje kun je er vrij opklimmen en met aan de flanken, nemen tientallen campers als vrije kampeerders bezit van het strand, tot er weer een razzia komt en dan wordt er weer een ander stuk vrij land aan zee in bezit genomen. 's Avonds zijn Berry en ik begonnen met een eerste pot Rummikub, start van een korte competitie.
Maandag 7 januari
Ik had een deal met Berry. De maandagochtend zou ik gaan atb-en met m’n oude fietsmaatjes en Berry zou zijn favoriete spel Ingress gaan opstarten op een nieuwe locatie: Puerto de Mazarrón, de havenplaats waar onze urbanisatiewijk deel vanuit maakt. Dat Ingress is een spel dat je lopend of fietsend speelt aan de hand van kaartmateriaal op je smartphone, waar je allerlei plekken (portals genoemd) moet vinden en daar digitaal iets mee moet doen. Tot zover lijkt het allemaal redelijk duidelijk maar dat komt omdat ik deze ochtend niet bij Berry in de buurt was dus ik hoefde geen moeilijke vragen te stellen waar alleen nog moeilijkere antwoorden op kwamen. Berry is zelfs bij de vuurtoren geweest waar ik zelf nog niet was (zie foto 1).We hebben ons beiden vermaakt. Berry heeft zowaar op mijn Citybike nog 10 km gefietst en soms op en af. Daar kun je alleen al waardering voor hebben.
Wat mij betreft werd ik welkom geheten op de Torres waar een groepje ATB-fanaten klaar stond en zoals verwacht waren de elektrisch ondersteunde mountainbikes in de meerderheid. We zouden een ritje Puntas Calnegre gaan maken, op asfalt maar na de koffie in Puntas via de mooie onverharde en soms met stenen bezaaide kustweg naar Bolnuevo te rijden (foto 2). Pittige rit. Alleen al de heenweg viel, met pittige wind tegen op asfalt, wel tegen. Je moet toch wennen aan dat permanent wisselende op en af gedoe maar het schijnt voor je conditie niet slecht te zijn. In Puntas dronken we op het strand een buitengewone Café con leche, althans ik. Een paar foto’s werden genomen onderweg en uiteindelijk zijn we toch met een goed gevoel huiswaarts gekeerd.
Foto 3 toont Bert, Hans en Wolfgang bij de overgang kustweg naar asfalt in Bolnuevo.
Dinsdag 8 januari
Deze dag stond genoteerd als uitgaansdag naar de Sierra Espuña, op zo’n 45 km afstand van hier. Piet en Ria onze NL-overburen hadden aangegeven graag met ons mee te gaan omdat zij nog niet op de Espuña geweest waren. Deze Sierra is een regionaal natuurpark waar je via een prachtige weg met fantastische uitzichten naar 1200 meter kunt komen. In het park komen ongeveer 300 in het wild levende moeflons voor. Het was prachtig weer en we konden genieten van alle vergezichten. Op het uitzichtpunt op 1200 m (foto 1-2-3) stelde ik voor om even te rijden in de richting van het observatorium (militair en dus verboden gebied). Op driekwart van de klim zit je op 1450 meter en kun je nog parkeren en een wandeling maken (foto 4). Dat laatste daar ging het om. Vanaf dat punt kun je namelijk een aantal ijsiglo’s bekijken, die vroeger door inwoners werden gebruikt voor opslag van ijs (ze gebruikten of water of pakken sneeuw voor dat ijs). Van de 20 iglo’s waren er nog 2 nog helemaal in tact. Ik had van Nederlanders hierover gehoord maar ik had ze nog nooit gezien. Zo lieten we op het parkeerterrein mijn busje achter en gingen we op zoek. Dankzij de slimme smartphones konden we met navigatie die iglo’s vinden (foto 5-6-7). We hebben er 8 gevonden waarvan 2 in tact. De foto’s geven aan hoe ze eruit zien. Reden voor Berry en Piet om nog even hun eigen sport te doen. Piet doet aan Geocachen, een spel waar je aan de hand van navigatie bepaalde plekken moet vinden en deze moet markeren. Berry daarentegen haalde Ingress weer uit de kast (in dit geval uit de broekzak) en scoorde daar op 1450 meter ook weer mee. We hebben onze rit afgemaakt, naar Aledo. We hebben geen moeflons gezien, maar wel hun keutels (foto 8). Die hebben we maar op de foto gezet. Je moet wat! In Aledo reden we naar het klooster Santa Eulalia, waar ik met Wil al een aantal keren geweest was. Je kunt er prima lunchen en dat deden we ook, op de binnenplaats in een heerlijk zonnetje (foto 9). Na de (warme) maaltijd en een bezoek aan het schilderachtige kerkje (foto 10-11) van het klooster reden we schuin tegenover het klooster over een heuvelweg, waar alle kruiswegstaties zijn uitgebeeld met kunstwerken (voor de katholieken onder ons een bekend verhaal) en waar elk jaar op goede vrijdag voor Pasen de processie over heen loopt. Op de top staat het Christus beeld, majestueus uit te kijken over het beneden gelegen vlakke deel tussen Totana, Alhama en Mazarrón, een fantastisch uitzicht (foto 12). Zo eindigde deze dag met de terugreis naar El Alamillo. We konden terugkijken op een mooie dag.
Woensdag 9 januari
De woensdag was gepland als een dagje Cartagena met Berry, met start bij de kanonnen. Wel dat laatste deden we. De kanonnen, officieel heet dat de Battería de Castillitos. De stad Cartagena is gelegen in een inham aan de Middellandse Zee. De stad is, schrik niet, 3000 jaar oud maar daarover straks meer. De havens zijn voor Cartagena belangrijk. Voor de overheid was de Marinehaven prioriteit. Al lang geleden had men grotten ontdekt in deze inham. Deze zijn door de overheid omgebouwd tot onderzeeboot-havens. Je ziet de inhammen vanuit de kade ook liggen. Om die marinehaven te beschermen is men eind 19e eeuw begonnen om aan beide zijden van de inham een fort te bouwen. Die aan de noordkant stelt niet zoveel meer voor, maar die aan de zuidkant des te meer. Onderstaande link toont enkele mooie plaatjes, maar de start van de bouw is echt eind 19e eeuw begonnen. De site praat over 1933, maar dat klopt niet.
Kijk op http://www.costa-info.com/Bateria_de_Castillitos.html en lees meer erover.
Imposant zijn de 2 super kanonnen die de hele Middellandse Zee bestrijken. Detail is dat de kanonnen die ter bescherming van de Marinehaven werd gebouwd, nooit zijn gebruikt. De genoemde internetsite praat over de slechte bereikbaarheid van de Kanonnen. Dit klopt wel. De parkeerruimte is erbarmelijk. Met de fiets is het beste, MAAR dat is wel klimmen naar 350 meter, maar heel egaal. De site praat ook over het feit dat er geen nauwelijks afrastering is. Dat klopt niet omdat de overheid (als eigenaar) enkele jaren geleden het hele terrein gerenoveerd heeft, inclusief het plaatsen van houten relingen. Zij, die mij nog gaan bezoeken, zullen zeker de Kanonnen met de fiets gaan ontdekken. Afstand van mijn woning tot de Kanonnen is ongeveer 20 km. Het onderaan de berg gelegen gehucht Campino de Ardentro (waar de klim begint) heeft een vervallen kazerne die nog doet denken aan het huisvesten van de vele militairen die er werkten. Deze kazerne wordt thans door Defensie gerestaureerd.
Zo konden Berry en ik voordat we naar Cartagena gingen, bijtijds op een doordeweekse dag de kanonnen bezoeken. Bus geparkeerd en te voet langs de nieuwe trappen omhoog naar het kanonnenplatform. Genieten was het, van het uitzicht en op dit soort momenten moet je je fantasie ook even de vrije loop laten en waan je dan in de jaren '20 van de vorige eeuw toen het platform in gebruik werd genomen. Militairen die dagelijks te voet langs het keien pad (nu redelijk geasfalteerd) omhoog moesten lopen voor de aflossing. Ook voor Berry was dit platform niet nieuw want in 2008 toen Berry en Inge met haar gezin bij ons vertoefden en we deze tocht ook ondernamen, zag het terrein er verlaten uit maar de kanonnen stonden toen ook fier overeind. Berry was verbaasd over de aanpassingen na de renovatie. Op de panoramafoto ziet u de baai van Cartagena. Helemaal links de inham van het dorpje El Portus, halverwege de foto de inham naar de Marinehaven, de haven voor cruiseschepen en de jachthaven, wat verder naar rechts de overslaghaven en de oliehaven.
 |
De stad Cartagena
 |
Vervolgens weer in de auto op weg naar Cartagena. We wilden een paar interessante plaatsen bezoeken, zoals het maritiem museum en het oude en het nieuwe openluchttheater. Er zit in bouw ongeveer 2000 jaar tussen beide theaters.
Ook wilden we nog naar het kasteel en de kasteeltuin. In Cartagena hebben we de auto geparkeerd en eerst bij het Ayuntamiento (stadhuis) een bakkie gedaan (zie foto links).
Maar dan wil Berry graag de ruimte hebben om delen van zijn spel Ingress te realiseren. Ingress is een “verbeter de wereld” spel waarbij 2 partijen over de wereld verdeeld strijden om macht.” Cartagena blijkt dan een slagveld te zijn.
“Hadden we niet beter bij de Kanonnen kunnen blijven?”, denk ik dan in mijn eenvoud.
Even voor de duidelijkheid: Ingress is een realityspel, dat volgens wikipedia massaal online gespeeld wordt op Android smartphones en op i-phones. In het spel is de echte wereld in de app vertegenwoordigd door een uitgeklede versie van Google Maps in aangepaste kleurstelling, virtueel gevuld met portalen. Twee partijen, de Enlightened (verlichten) en de Resistance (verzet), strijden om de controle van deze portalen. Doel van het spel is om als partij zoveel mogelijk oppervlakte (gewogen naar bevolkingsdichtheid) te beslaan, door de portalen in driehoeken ("fields of velden") aan elkaar te koppelen ("linken"). “
Het klinkt ongeveer als ganzenborden, maar dan iets anders. https://nl.wikipedia.org/wiki/Ingress.
We gaan beginnen, meende ik.
"Hé", dacht Berry, "even overleggen met die signora op dat bankje". (zie foto 1), waarbij de signora vraagt:"Hé Berry, zit jij ook met Ingress te speulen? Is dat spel duur?" "Nee hoor", antwoord Berry, "hier gekocht met 40 % korting, kiek maar achterum", in het Spaans dan!
Dan komt er een beknopte uitleg aan de hand van zijn smartphone, tsjonge tsjonge! (foto 2-3)
Goed begin van het spel dus
.
Nou, dacht ik, het lijkt me ook wel leuk om het gewoon te volgen. Die gedachte maakt alleen al deel uit van het spel: fictie dus. In de wereld van, in gewoon Nederlands, fantasie en bedrog, stuit ik door geïnteresseerd te knikken in het spel op termen als hacker, illuminator, purifier, recruter, mind controller, recon, pioneer, builder, engineer, liberator, specops en explorer. Als ik dan de term First Saterday zie en ik tegen Berry zeg, dat het spel pas komende zaterdag gespeeld kan worden, kijkt hij mij meewarig aan. “Loop maar gewoon mee”. Dat lijkt eenvoudiger gezegd dan gedaan, want na 8 kilometer met onderbrekingen als “stop, even terug”, “nog even kort rechts af” en “even de 4-baans weg oversteken”, besluit ik om het hoofd in de schoot te werpen en gewoon mee te sjokken. Rond 2 uur heb ik maar als generaal Constant een staakt het vuren afgekondigd en besloten tot “join reality” ofwel lunch. Ik kreeg trek, Berry trouwens ook. Tijdens de lunch heeft Berry nog een poging gewaagd om op zijn smartphone, waar het spel op staat, te laten zien hoe het werkt met alle vormen, kleuren, pijlen en hoe het “profile” er tot dan toe uitziet. Want we zijn nog niet klaar! Ik krijg het Spaans benauwd. Ik dacht even Berry terug tot de werkelijkheid te brengen door te vragen: ”Zullen we nog iets bezichtigen?” Ik zag Berry zijn wenkbrauwen fronsen en denken: ”Oh ja, ook dat nog”. Maar ik zag hem ook rekenen: ”Ik moet nog zoveel portals afwerken, maar dat kan tussen de bezoeken door. "Ach ja", meende ik, "het is ten slotte zijn dag". Na 5 portals kwamen we in het Maritiem Museum terecht waar een replica ligt van een in de oude haven van Puerto de Mazarrón gevonden zeilschip uit de Phoenitische tijd. We praten dan over 3000 jaar geleden. Toen hadden ze het nog niet over “portals”. Berry had z’n smartphone overigens tijdelijk opgeborgen. Maar daarna ging de strijd onverminderd door. Bij het stadhuis was Berry in onzekerheid. Ik zei tegen hem: ”Daar staat iemand, daar kun je het gewoon aan vragen, de lokale postbode”. Berry hield hem zijn smartphone voor maar de man snapte het niet (zie foto 1). Even later zagen we de postbode weer zitten op een bankje. Je zag hem denken: ”Hoe heette dat verrekte spel ook al weer?” (zie foto 2).
Gelukkig kregen we ook de gelegenheid om de openluchttheaters te zien en gingen we met de glazen lift naar de kasteeltuin op 80 meter hoogte (zie foto 3 hierboven). Van daaruit een prachtig uitzicht over de oudheden van de stad Cartagena. EN Berry kon er weer een portal afwerken. Het bleek dat we al 12 km gelopen hadden maar het voelde als 22. Langzaam liepen we terug naar de auto, passeerden nog een C101 oorlogsvliegtuig (het Ministerie van Defensie ligt daarachter) MAAR op weg naar de auto lag nog één portal, waar Berry zich op verkeek en vervolgens weer een eind moest teruglopen. Maar ik niet, ik had het gehad, ik zette mij neder onder de C101 (zie foto 2) en vroeg mij af waar het in deze wereld allemaal over ging. Voor mij persoonlijk ging het niet over “Explorer, Missies, Banners of Trekker” maar wel over “staying alive!" Er is maar één conclusie over dit bezoek: “Sodeju, wat een dag”. Ik zag nog net dat op het dak van een eettentje een man al zo lang zat te Ingressen, dat ie vergeten had om te eten (zie foto 3). Ik waagde het niet tegen Berry te zeggen: “Kijk, dat krijg je ervan!” Het moet ten slotte gezellig blijven.
Maar alle gekheid op een stokje, het was een vermoeiende maar gedenkwaardige dag, waarbij ik op mijn 72e gehoopt had iets te leren van de virtuele wereld, helaas is dat niet gelukt. Thuis gekomen hebben we de laatste partijtjes Rummikub gespeeld. De eindstand was 8-8. Eigenlijk is dit een stand waar we vrede mee kunnen hebben en daar kon Berry met zijn Ingress niets, maar dan ook niets, aan veranderen. Rummikubben blijft gewoon Rummikubben.
PS: U denkt misschien wel dat ik met dit verhaal de draak steek met Berry of met Ingress. Niets is minder waar.
Wij Theunissens, zijn nogal ruimdenkend en zoals ik S.. heb aan de digitale wereld, heeft Berry S... aan de reële wereld.
Wie is beter af? Geen idee! Ik heb Berry overigens dit verhaal eerst even laten lezen, want zo ben ik dan ook weer.
PPS Berry: Al de standbeelden, vliegtuigen, poppetjes, kanonnen of aparte muurschilderingen kunnen dus die portals zijn.
't Is maar dat je het weet.
Donderdag 10 januari
De laatste dag voor Berry want om 19.40 uur gaat hij vliegen met RyanAir vanaf de vliegbasis El Altet in Alicante. Tijd zat voor een goed ontbijt en een mooi autoritje door de Sierra Algarrobo (foto 1). Deze ligt eigenlijk dichtbij en de fietsersgroepen rijden er regelmatig over, zo ook wij maar dan per auto. Blijft een mooi ritje als we rustig door het Sierra-gebied slingeren en naar 450 meter hoogte rijden. Prachtige uitzichten met de amandelbomen die binnenkort wel zullen uitkomen. Door La Pinilla en Las Palas naar Taillante en Perin rijden en op mijn populaire klim over de Cedacero naar Isla Plana afdalen. Maar halverwege op het uitzichtpunt even stoppen voor een plaatje (foto 2). In het vissersdorp La Azohía troffen we nog oude bekenden Gina en Ger Bongers, die vroeger bij ons op camping Los Madriles zaten. Gestopt in El Alamillo voor een prima lunch bij La Proa, met een weerzien met eigenaar Pedro.
Daarna rustig naar boven naar ons huis gereden, heeft Berry zijn spullen bij elkaar gezocht en zijn we samen met overbuurman Piet naar Alicante gereden. We hebben Berry uitgezwaaid voor zijn vlucht naar Weeze (foto 3). Piet en ik zijn rustig naar huis gereden en later hoorden we dat Berry veilig in Weeze geland was, ook weer een geruststelling.
Berry bedankt voor de veilige heenreis met het busje en de gezellige week.
Nog even bij Piet en Ria een bakkie gedaan.
Vrijdag 11 januari
Vrijdagmorgen, tijd voor de ATB. Omdat het nogal fris was (graad of 7) zagen de meeste mannen ervan af, mietjes. Maar de echte blijven over. Het Hans V en Bert besloten een mooi ouderwets rondje te doen. Binnendoor naar la Azohía en via een bekende rambla naar Campillo. Een klimmetje en een weggetje door en langs de kassen uitgeprobeerd. Warempel, je kon er weer langs. Je komt dan uit in de Rambla del Cañar, vlak bij m’n oude camping Los Madriles. Deze rambla ligt er prachtig bij, maar het is wel 6 km vals plat omhoog. Aardig detail was dat Bert opmerkte dat er langs die rambla een kerkje zou moeten staan. Die kon hij niet vinden. Hans kende het ook niet. Dat ik dan na ruim 5 jaar afwezigheid het antwoord moet geven. Op enig moment verlieten we even de rambla via een steil pad omhoog; er zat ook een geul in. Boven gekomen keken we links naar dat kerkje (foto 1). Bert gaf aan dat hij dat pad weleens gereden had maar dan van bovenaf. Dan snap ik dat je dat kerkje nooit gezien hebt. Bij de afdaling heb je alle aandacht voor het pad nodig. Foto’s gemaakt en een aardige Duitser maakte nog een plaatje van ons (foto 2). Vervolgens via een super steile bult naar Las Palas gefietst voor een bekske café con leche (foto 3). We stapten weer op en zagen een bloeiende amandelboom. Die stond wel erg vroeg in de bloei (foto 4). Daarna nog één klim (asfalt en off road) en tot slot een mega afdaling door een rambla terug naar de Torres. Prachtige rit, 49 km, 900 hoogtemeters en 700 calorieën. Pfffff!
Gelukkig hoefde ik niet te koken want op deze vrijdagavond mocht ik eten bij Piet en Ria – rode kool met hachee. Super maaltijd met dito wijntje erbij, Spaans maar dat laatste zal geen verrassing zijn.
Er is altijd een volgende week.